We hebben gehoord over empathie, het belang ervan in sociale relaties, de krachtige effecten op communicatie met elkaar en de noodzaak om het in ons leven op te nemen als een onmisbaar iets. We horen echter zelden van het gewicht dat het inneemt in een psychotherapeutische relatie, en hoe zonder empathie de boot van therapie afdrijft. Ver van zijn plek in de wereld buigt hij af tegen de prognose.
De empathie van de therapeut ten opzichte van zijn patiënten is even noodzakelijk en essentieel voor hun goede functioneren als voor ons de lucht die we inademen. Het is een goed dat niet kan worden genegeerd.
In therapie, evenals in het leven, zijn mensen ook verloren
Natuurlijk voelt de patiënt zich tijdens therapie vaak verloren. Voel dat je leven zonder een duidelijke koers loopt. Zonder een zeer krachtig en zichtbaar licht waaronder hij zijn stappen kan leiden. Je reis begint vol te zitten met pogingen tussen de duisternis van de weg en de kleine lichtflitsen die in je sloten verschijnen. De therapeut kan niet meer doen dan u op dit pad begeleiden.
Dit pad tussen omstandigheden en je wil koos ervoor om de levenslessen te leren die je als persoon bouwen. We denken vaak dat het de taak van een psycholoog is om een persoon te verwijderen van dit onzekere pad waarin hij of zij zich bevindt: het faciliteren van de motivatie om weg te gaan van de momenten waarop hij of zij terecht moet leven omwille van zijn of haar eigen groei. Het leven is soms onzeker en dit is een realiteit die we moeten nemen.
Op een onzekere manier door het leven wandelen, is natuurlijk en menselijk. We zouden hier niet bang voor moeten zijn.
Het leven is als een stroom water die van richting verandert, maar hij gaat altijd vooruit. Soms wordt het een fragiele stroom, maar op andere momenten, kort na een goede storm, herwint het de kracht van vroegere tijden. Inclusief,
de manier waarop rivier stroomt is onzeker. Je blinde impuls en vertrouwen in het land dat overstroomt, is de motor die je drijft om verder te gaan op dit haperende pad. Zo mutant als ons leven. "Het minst gebruikelijke in deze wereld is leven. De meeste mensen bestaan, dat is alles. "O -Oscar Wilde- In psychotherapie gebeurt er iets soortgelijks. Je zult je vele malen verloren voelen. Maar
het is heel anders om je verloren te voelen wanneer je vergezeld bent than, dan je zo te voelen zonder de steun en steun van iemand. Alleen de aanwezigheid van de psychotherapeut zal de patiënt zich niet begeleid voelen. De patiënt voelt zich vergezeld als de therapeut elk van zijn draden aan hem retourneert. Het hebben van een empathische houding en het respecteren van het ritme van de patiënt is cruciaal in dit proces.
Een mooie metafoor voor empathie
Een paar jaar geleden hoorde ik een prachtige metafoor over het begeleidingsproces van therapie. Wie vertelde dat het een gespecialiseerde rouwpsycholoog was, die ik diep waardeer en bewonder. Hij zei dat de patiënt, of de persoon die ons hun pijn brengt, ons een rij draden gooit.Ja, zoals de draden van een bol wol. Hij gooit ze in zijn eigen tempo. Soms vertragen ze om ze los te laten, en anderen doen dat opeens. "De taak die we nodig hebben om onszelf te vestigen, is niet om veilig te zijn, maar om onzekerheid te kunnen tolereren."
-Erich Fromm-
De therapeut verzamelt deze draden die de patiënt naar hem gooit, maar laat ze niet opzij liggen , retourneert elk van hen met een afzonderlijk uitgevoerd. Beetje bij beetje kruisen de draden elkaar en wordt het weefgetouw gevormd. Dit gepersonaliseerde weefgetouw is de ondersteuning en daarop kan de patiënt in de toekomst ondersteuning bieden. Het weefgetouw dat ze beiden hebben gecreëerd, is een metafoor voor hoe de therapeutische relatie is.
De therapeut en de patiënt navigeren in dezelfde boot
De therapeutische relatie kan niet worden begrepen zonder empathie.
Empathie is deze ondersteuning, het is dit prachtige weefgetouw waarop het therapeutische proces voortschrijdt. Elk gebaar, elke emotie, elke gedachte, elke behoefte is gehoord, wordt begrepen en wordt geretourneerd in een helderder, levendiger en meer aangepast aan de persoon die voor ons ligt. De therapeut vaart niet op een andere boot. Hij zit in dezelfde boot als zijn patiënt. En ze varen samen. Hij vergezelt je op deze onzekere en levendige reis.
Als ik niet elk van de draden die de patiënt vertelt me terug te keren, kan ik een
relatie van vertrouwen en beveiliging met dit niet bouwen. Zijn we in harmonie en de patiënt, verre van mij te zien als iemand in de buurt, zal uiteindelijk uitzien als een verre, schimmige figuur in die u niet kunt vertrouwen. De therapeut moet ook horen wat niet in woorden wordt gezegdMaar om terug te keren ... moet je luisteren.
We moeten luisteren naar elke beweging van onze patiënt.
Mensen spreken meerdere en verschillende talen. We spreken met elk deel van ons lichaam zonder de noodzaak om een enkel woord met onze mond te zeggen. Je moet naar elk van deze talen luisteren. "Wat betekent het om te helpen? Hulp is een kunst. Zoals alle kunst vereist het een vaardigheid die kan worden geleerd en uitgeoefend. Het vereist ook empathie met de persoon die om hulp komt. Dat wil zeggen dat een begrip dat overeenkomt met het en op hetzelfde moment vereist, overstijgt en gidsen voor een meer globale context. "
-Bert Hellinger-
We moeten deze wijsheid dat in veel situaties niet geleerd meester of in het beroep noch in boeken. Het is een veel subtielere en intuïtievere taal. We moeten begrijpen dat het kanaal van het leven ook door deze plaatsen gaat en daarom moeten we bij onze patiënten blijven. Alleen op deze manier kunnen we ze horen en begrijpen.
begrijpen empathetically is van cruciaal belang in
therapie is dat empathisch dien verstande dat de therapeutische relatie zal bouwen.
Zoals gezegd Mariano Yela in de proloog van een boek van Carl Rogers en Miriam Kinget: "De psychotherapeut geen sanctie, geen censuur, niet de patiënt, noch tot handelingen voor hem oordelen, hij niet laten zien manieren of haar wegen te sluiten; leeft met hem zijn conflicten en problemen, en probeert de persoonlijke betekenis die hij heeft voor de ander te begrijpen. De patiënt vindt niets dat hem van zich af beweegt of zet hem aan om zichzelf te maskeren. ' Share
Het proces van therapie is daarom uniek en persoonlijk.
Er zijn geen standaard responspakketten of universele technieken. Elke persoon is uniek op zichzelf en we moeten ons er altijd aan aanpassen. We moeten haar vergezellen op deze oversteek die het leven inhoudt, met al zijn verschillende momenten.