Hikikomori zijn jonge Japanners die voorkomen dat ze uit hun kamers komen. In de Japanse cultuur is eenzaamheid altijd een traditionele waarde geweest die de zoektocht en wijsheid van zelf-, aard- en sociale relaties vertegenwoordigde. In zekere zin is het een feodaal, hoewel positief perspectief. Maar in de Japanse samenleving van vandaag is constructieve eenzaamheid een pathologisch isolement geworden.
Na de Tweede Wereldoorlog, de Japanse samenleving begon te economisch te ontwikkelen ongebreidelde wijze, wat leidde tot een ritme van de studie en werken steeds veeleisender en concurrerend. Young kreeg een steeds strenge opvoeding, hetgeen tot uiting kwam in een onderwijssysteem dat een felle discipline van kennisverwerving bevorderd, afgezien van communicatieve en psychische problemen van de leerlingen in de klas.
Hikikomori-gezinnen beschouwen hun kinderen als schande, als iets dat ze kunnen verbergen voor buren en familieleden, bang voor schandalen en waarschijnlijke stigmatisering.Share
blootgesteld aan de druk van hun familie en de samenleving, jonge Japanners hebben een vorm van onbekende isolatie om de westerse wereld ontwikkeld: ze enclausuraram in hun kamers voor maanden of jaren, zonder de bedoeling terug te keren naar de echte wereld.
Hikikomori, een fenomeen
set De eerste persoon die bedacht de hebben Hikikomori was de Japanse psychiater Tamaki Saito, in zijn boek "Hikikomori, Rescue Manual" in 2002. In dit werk beschrijft hij de jonge Japanners die zich te isoleren in hun als een slachtoffer van een onderwijssysteem en een steeds meer verstikkende en concurrerende arbeidsmarkt. Hij wijst erop dat het grootste probleem de slechte communicatie is die bestaat tussen de ouders en de kinderen van sommige Japanse gezinnen.
De huidige Japanse samenleving
De Japanse samenleving ontwikkelt zich al decennialang razendsnel. Maar er is al enkele jaren sprake van een economische crisis waarin je, als je sociaal wilt ascenderen, onberispelijke vaardigheden en discipline moet tonen. Veel paren die deze economische groei hebben meegemaakt, hadden slechts één kind. Ze plaatsten in dit kind alle hoop op een toekomst van een beter leven en hebben er misschien enkele gefrustreerde verlangens van hun jeugd in geprojecteerd. De families maken enorme economische inspanningen zodat kinderen kunnen slagen op de arbeidsmarkt, waardoor ze de beste scholen, met veel buitenschoolse activiteiten en een curriculum dat de kleinste ruimte voor ontspanning en relaties met hun collega's verlaat.
Scholen in Japan
Scholen in Japan hebben een opleidingsniveau en een zeer veeleisend en gevarieerd curriculum.
Ze hebben een dynamiek van constante bewijzen, huiswerkopdrachten en een rigide begeleiding van de leraar in relatie tot de activiteiten van de student. Vaak doen Japanse jongeren intensieve buitenschoolse sessies waarbij de middagen en de afgelopen weekenden op school betrokken zijn. Maar dat is nog niet alles: intensieve kampen worden soms georganiseerd in scholen, waar studenten slapen en eten in de klas, en worden geëvalueerd in verschillende onderwerpen totdat ze kunnen slagen. Velen van hen slapen niet als ze niet alle tests kunnen oplossen waaraan ze worden blootgesteld.
"Nooit overwegen het onderzoek als een verplichting, maar als een kans om de mooie en prachtige wereld van kennis." -Albert Einstein
Echter, velen van hen nooit in slagen om aan te passen, hetzij omdat ze speciale onderwijsbehoeften of omdat
Stress zo intens veroorzaakt de opkomst van verschillende psychische stoornissen. Jammer genoeg heeft Japan een verliesgevend zorgnetwerk om die jongeren te helpen die in toenemende mate in deze mate gestoord zijn. Relatie met peers: concurrentie, gebrek aan communicatie en vervolging
Veel van deze kinderen en
veel van deze tieners beginnen hun leeftijdgenoten te zien met angst en wantrouwen. En velen van hen worden vervolgd vanwege hun lage resultaten in vergelijking met de groep of vanwege andere persoonlijke aspecten. Jongeren ontvangen geen zorg van een psycholoog of sociaal opvoeder in onderwijscentra, waardoor het probleem groter wordt. Bovendien zien ze de arbeidsmarkt niet als een instrument om hun persoonlijke onafhankelijkheid te bevredigen en om hun vaardigheden in de praktijk te brengen, maar als een vijandige reden waarop ze vrezen dat ze er niet toe in staat zijn en niet productief kunnen zijn.
Velen van hen zien zichzelf alleen, gespannen, geïsoleerd, onder druk gezet door hun familie
en met een professionele toekomst die voor hun capaciteiten zeer competitief is. Als we toevoegen aan de ongelooflijke technologische ontwikkeling in het land, hebben we een zelfgemaakte bom: veel van deze jonge mensen zullen zich meer aangetrokken voelen tot isolement en een "virtueel leven" creëren. Het is een manier om genoeg te zeggen tegen de samenleving en tegen hun families. Waar is de oplossing voor de Hikikomori?
Hikikomori-families zien hun kinderen als schande
als iets om zich te verbergen voor buren en familieleden, bang voor schandalen en waarschijnlijke stigmatisering. Ze denken dat dit een probleem kan zijn.Als een jongeman wekenlang opgesloten zit in zijn kamer en er geen duidelijk antwoord van de ouders is, wordt het probleem meestal chronisch. Jonge mensen gaan niet naar school en sluiten zichzelf op in hun sociale isolement. Ze eten, slapen en hebben hun virtuele vrije tijd binnen deze 4 muren.
De wereld ziet er beter uit wanneer ze via een computer met mensen communiceren, films kijken, manga lezen, videogames spelen, naar muziek luisteren en slapen. Ze hebben een zeer beperkte persoonlijke hygiëne en als ze bijvoorbeeld hun haar moeten knippen, doen ze het alleen. Jaren gaan zo voorbij. En vandaag is er een epidemie in Japan, omdat
er ongeveer twee miljoen Hikikomori in het land zijn. Japanse jongeren zijn het slachtoffer van een steeds meer verstikkende en competitievere onderwijssyteem en arbeidsmarkt.
ShareDe Japanse autoriteiten hebben al een interventieplan opgesteld, want dit is een groot verlies voor een hele generatie.
Daarnaast onderzoeken ze manieren om deze jongeren te helpen. Veel psychologen wijzen erop dat de beste interventie de systemische gezinsinterventie is, zodat het gezin geleidelijk kan communiceren met de jongere en hem uit zijn opsluiting kan krijgen. Reïntegratie in de samenleving moet geleidelijk plaatsvinden en vaak zijn de herstelde Hikikomori de mensen die deze jongeren begeleiden en ondersteunen om uit deze vrijwillige opsluiting te geraken. Het probleem is niet sociale fobie, agorafobie of overmatige verlegenheid, problemen die bestaan in andere landen van de wereld; jouw aanpak moet daarom anders zijn.
De oplossing zou meer preventief zijn, omdat
de Japanse samenleving kennis moet nemen van dit probleem om het niveau van de vraag en het sociale isolement dat in hun scholen wordt bevorderd, te verminderen.