Ik ben mijn eigen huis, dus open ik de ramen om de lucht te vernieuwen, om de scherpe, giftige geur af te geven en tussen de bries die hoop zendt, naar geparfumeerde wanen. Ik ben mijn eigen huis, ik ben mijn kostbare toevlucht, dus soms ben ik aan iedereen, omdat ik de beschutting van mijn intimiteit zoeken: mijn prive-hoekjes om mij te horen, om me te genezen ...
Als onze innerlijke waren eigenlijk een huis, veel huizen zouden helaas verwaarloosd worden. Daarnaast zijn er huizen met goed ingerichte gevels, sierlijke kleurrijke daken, opvallende open haarden, verfijnde poorten en grote ramen met elegante gordijnen.
"De woningen zijn gebouwd om te worden bewoond, gemaakt van, niet te worden overwogen."
-Francis spek- Echter, als visitássemos het interieur omdat deze statige herenhuizen, we zouden vinden op veel muren in puin, zwakke pilaren, eenzaam kamers, lege kamers die naar verdriet ruiken en veel duistere hoekjes waar de zon nooit kwam. Als we allemaal een huis zouden zijn, zouden we in feite voor ons huis moeten zorgen, om er een aangename ruimte van te maken, vrij van schaduwen, van gesloten ruimtes en van duidelijk verwaarloosde scheuren. "We zijn ons eigen huis," moeten we toegeven. Wij zijn ons eigen toevluchtsoord en de uitzonderlijke structuur die altijd in constante groei is. We moeten dan leren zorgen voor deze magische ruimte die niet wordt verkocht of uitgeleend, maar zichzelf beschermt. Het huis waar je naar op zoek bent buiten is van binnenGeorge Bernard Shaw zei dat
het leven niet alleen gaat over het vinden van onszelf, het gaat erom dat we onszelf creëren.Degenen die ervoor kiezen om een zoektocht te ondernemen om een doel te vinden, om hun grenzen te herkennen en om de essentie van hun eigen persoonlijkheid te vinden, zullen fouten maken in de gekozen benadering. Omdat alles wat je wilt weten niet buiten staat, maar in het interne scenario dat prachtig fruit oplevert als we het goed verzorgd houden.
Op zijn beurt, is er een onmiskenbaar feit dat velen van ons misschien al gemerkt dat sommige tijd, vooral in het stadium van onze tienerjaren toen we leven met open deuren, bezig met wat het leven ons brengt, wat in het buitenland gebeurt met grote opwinding , met zijn smaken, geluiden en bewegingen. Door los van ons hart te leven, van deze innerlijke vuurtoren waar waarden en identiteit schijnen, hebben we altijd het gevoel dat we "iets missen". We hebben het gevoel dat wat in je huis bestaat een ondraaglijke leegte is en dat je het moet vullen met iets.
Dus bijna zonder het te beseffen, laat in het huis van onze eigen wezen het eerste ding dat komt, leveren de deur sleutels front, bieden wij de bank in de woonkamer, en zelfs de geheime sleutel van onze kasten en onze laden. We doen dit met een naïeve onschuld, niet wetende dat er dieven die met alles wat plunderaars meedogenloos waarbij alle verwoest: het gevoel van eigenwaarde, sterke punten, deugden, hoop en dromen ...
Care, luisteren, zelf bouwen is niet egoïstisch handelingen
Een huis hebben met ruime kamers vol boeken, waarin oneindige kennis is opgeslagen, is geen daad van egoïsme. Het bezit van een huis waarin er geen gesloten deuren of scheuren zijn, veel minder hoeken bewoond door schaduwen en duisternis, is geen daad van ijdelheid. Het bezitten van een tuin waarin ongelooflijke bloemen worden geboren, prachtige struiken en bomen met sterke wortels is niet iets oppervlakkigs. Omdat het overwinnen van elk van deze dingen tijd, wilskracht en zelfzorg vereist."Het licht is erg pijnlijk voor degenen die in het donker leven."
-Eckhart Tolle-
We leven in een samenleving die ons dwingt om te geloven dat liefde voor zichzelf een daad van egoïsme is. Nadat we echter praktisch gedwongen zijn om zelfhulpboeken te lezen, merken we dat dit uitgangspunt niet waar is, dat het sluiten van deuren van ons huis aan dingen die we leuk of niet leuk vinden niet narcistisch is.
Het moet moedig zijn om zich aan te sluiten bij eigenliefde en eerlijkheid, om een verbintenis tot zelfrespect en welzijn te consolideren in een wereld die gewend is om gefrustreerde mensen te vormen, mensen die niet weten hoe ze gelukkig moeten zijn.
Albert Ellis zei in zijn tijd dat
onze samenleving ons vaak leert onszelf te straffen. We moeten daarom alles wat ons tot nu toe heeft geloofd laten staan om te leren denken en anders voelen, om te onthouden dat er een kwetsbaar en hulpeloos wezen is dat aandacht, zorg en herkenning nodig heeft: jezelf. Laten we daarom deze reis terug naar ons eigen huis maken
om onze beperkende overtuigingen te vegen, de zalen van hoop uit te breiden, de gordijnen van interne conflicten te openen, de dakgoten van onze emotionele wonden te repareren. Laten we onze tuinen met zaden van hoop zaaien en in onze eigen zak de sleutels van ons huis bewaren, want alleen zij en zij zullen de deuren van ons geluk openen ...