Ik gebruik te veel sociale netwerken om te werken, om persoonlijk onderzoek te doen en om ook een beetje te lachen. Ik heb de reacties veel gelezen, zowel in de verhalen, het profiel van mensen die ik bewonder of op de humorpagina's. En één ding heeft me te veel aandacht getrokken: het gebrek aan empathie.
Ik zal hier enkele zinnen opnoemen die ik in de laatste dagen heb gelezen: "dit is het minst verfoeilijk voor uw kinderen" (verwijzend naar een kind van 4 jaar ouder dan 3 kinderen van een beroemde zakenvrouw); "Ik vraag me af wat ze daar aan het doen was om dat te laten gebeuren" (over een meisje dat op 14-jarige leeftijd werd ontvoerd, haar vader zag sterven en elke dag zes maanden lang verkracht werd door een lid van de Islamitische Staat); "Het heeft geen zin om rijk en zo lelijk te zijn, met het gezicht van een oude vrouw" (over een 22-jarige kunstenaar die onlangs haar verjaardag vierde); en zo verder.
Wat voelt deze moeder als ze mensen ziet praten en hun kinderen, jonger dan vier jaar, als volwassenen beoordelen? Hoe komt het dat een meisje dat alles heeft meegemaakt wat er met de 14 jaar is gebeurd en dat momenteel wordt gehospitaliseerd in een psychiatrisch ziekenhuis, je voelt in relatie tot alles wat er is gepasseerd? En hoe voelde zij zich verantwoordelijk voor wat er gebeurde? Hoe voelt een 22-jarige zich wanneer ze mensen ziet praten over haar gewicht en uiterlijk en haar oordeelt? Ik kan het antwoord in één woord samenvatten: pijn.
Het doet pijn om slechte dingen te horen over de persoon van wie we houden. Het doet pijn om door de trauma's te gaan en de vinger van de maatschappij naar je te zien wijzen, jou de schuld te geven van slechte dingen die je zijn overkomen, alsof het lijden van het feit zelf niet langer genoeg was. Het doet pijn om te leren hoe je moet omgaan met je uiterlijk in een maatschappij die zoveel bezit voor schoonheid, zoveel dingen verovert en ziet dat veel mensen geen van hun overwinningen zien, alleen wat ze anders vinden.
Mijn leven is enorm veranderd sinds ik me als volgt gedroeg: Ik spreek en doe alleen met anderen wat ik wil dat ze me aandoen. En dit begint met de kleine attitudes: de "goede morgen" voor iedereen die ik ontmoet, de glimlach, het woord vriend, behulpzaam en heel dankbaar zijn voor iedereen, schrijven over dingen die ik graag zou willen lezen ... Enzovoort. De terugkeer is onmiskenbaar! Mensen geven veel meer om me, ze zijn rustiger en aangenamer, ze glimlachen naar me, ze zijn ook dankbaar en deze ongelooflijke uitwisseling van energie komt ten goede aan beide kanten en aan het milieu.
Als we het goede doen, keert het goede terug, natuurlijk komt het kwaad ook terug. Het valt niet te ontkennen! Agressie, vernederende of beledigende mensen, uit jaloezie, woede of wat dan ook, zullen veel, veel meer dan je een afkeer teweegbrengen, en verder brengen van wat je echt wilt. Ik weiger oprecht te geloven dat iemand met de juiste geest opzettelijk een ander kwaad wil doen. Ik geloof nog steeds in mensen. Ik geloof in jou! Wees de verandering. Doe de test. Je zult er geen spijt van krijgen! Heel erg bedankt! Namaste