Voor Frida Kahlo was kunst een manier om pijn om te zetten in artistieke expressie. Het was zijn kanaal, zijn vorm van vrijheid. Omdat ze altijd weigerde een slachtoffer te zijn, begreep ze al op jonge leeftijd dat het leven niet verdiende om begrepen te worden door haar fysieke leed. Het leven was voor Frida Kahlo vooral passie.
Wanneer iemand zijn werk "The Broken Column" (1944) bewondert, kan hij niet anders dan een diepe kilte voelen. In deze foto krijgt de symboliek van pijn meer dan ooit een tastbare intensiteit, fysiek en bijna wanhopig. Elk jaar van behandeling en de orthopedische hulpmiddelen die ze moest gebruiken, werden vastgelegd, alsof het een getuigenis van verheffing aan het fysieke lichaam was als synoniem voor marteling.
-Frida Kahlo-
'Frida zelf heeft ooit uitgelegd dat ze al die zelfportretten schilderde omdat ze zich alleen voelde. Meer dan haar fysiek leed willen kanaliseren, moest ze iemand anders ontmoeten om uit te leggen hoe ze zich voelde, en die persoon was zichzelf.
Het voorbeeld van het leven en de houding van de beroemde Mexicaanse schilder toont ons iets heel concreets:
creativiteit is een voertuig, het is een uitzonderlijk mechanisme dat ons kan helpen niet alleen de pijn te herstructureren, maar ook het lijden channel te kanaliseren via kunst. Expressieve therapieën, zoals schilderen, schrijven of schrijven, zijn ook een manier om onszelf te vinden, zodat we voor onszelf kunnen zorgen en onze emotionele stabiliteit kunnen herwinnen.De gebroken pil, 1944 Lijden in de kunst
We denken vaak dat kunst, om het maximale uit zijn expressie en genie te halen, een gekwelde geest en een gewond hart nodig heeft. Het archetype van de gekwelde dichter en de romanschrijver die uitzinnig schrijft over zijn nachten van enorme delirium blijven zeer aanwezig in het collectieve denken. "Ons bestaan is niets meer dan een kortsluiting van licht tussen twee eeuwigheden van duisternis." V -Vladimir Nabokov-
Naast lijden is er echter een psychologische realiteit die dit soort persoonlijkheid op een diepere en fijnere manier ondersteunt. Namen zoals Lord Byron, Edgar Allan Poe, Ernest Hemingway of Frida Kahlo zelf zijn het duidelijke voorbeeld van een heel concreet kenmerk: passie.
De geest van deze kunstenaars was nooit gebruikelijk.
In feite, en als we elk detail analyseren, zullen we merken dat ze perfect passen in wat Howard Gardner als een creatieve geest begrijpt:
Creativiteit is een eenzame daad;
Het gaat verder dan het gewone, het systeem, wat logisch is of verwacht voor de rest;Creatieve geest neemt risico's , is vet;
- Je creatieve potentieel is erg afhankelijk van de emotionele wereld.
- Sterrennacht, 1889, Van Gogh
- Verdriet en pijn nodigen de kunstenaar uit om zichzelf te ontmoetenEen van de meest succesvolle definities van creativiteit wordt aangeboden door schrijver Richard Luecke. Voor hem is
- creativiteit geen mentale toestand, noch iets genetisch, laat staan een product dat uitsluitend met het intellectuele quotiënt is geassocieerd.
Het is een ontwikkelingsproces en een vorm van expressie gericht op het oplossen van problemen of (hier lijkt het interessanter) om aan emotionele behoeften te voldoen.
Lijden is een katalysator voor artistieke expressie, dat lijdt geen twijfel, maar geluk is net zo goed als angst en zelfs woede.
pijn vindt echter in de kunst een zeer louter toevluchtsoord , waar de persoon zichzelf kan vinden en verzorgen, in zijn afgrond van onzekerheid kan duiken en zich in zijn zwarte gaten kan mengen om er sterker uit te komen. Opgelucht. Ik ben een kunstenaar en een goede manager van mijn negatieve emoties
Rufus Wainwright is een gerenommeerde Canadese zanger die in 2010 een album uitbracht (All Days Are Nights: Songs for Lulu), waarin hij ze een voor een de sporen van lijden liet zien die hij destijds had. Hij verscheen altijd in het zwart gekleed tijdens zijn shows en vroeg het publiek om niet tussen liedjes te klappen."Lijden is gerechtvaardigd als het het ruwe materiaal van schoonheid wordt."- Jean Paul Sartre-
Hij was net zijn moeder kwijt en zijn geest zat nog steeds vast in het traumatische verleden, waarin hij op zijn veertiende alleen maar mishandeld werd van leeftijd. Vandaag, na een gelukkig huwelijk, vaart haar leven door een veel stillere, meer volwassen en veilige emotionele oceaan. Er is echter geen tekort aan mensen die je vragen of het geluk van vandaag je niet belet "goede liedjes" te schrijven zoals die van een paar jaar geleden.
Wainwright is op dit punt heel duidelijk. Je weet heel goed dat wanneer er lijden is er geen voor of na is, vooral als trauma's zich in de kindertijd hebben voorgedaan.
De demonen zullen altijd aan onze zijde staan, ze zullen nooit volledig verdwijnen. Wat er gebeurt, is dat er een tijd komt waarin iemand moet kiezen om voor altijd als slachtoffer te worden gezien of dat hij zichzelf zal toestaan om gelukkig te zijn, ondanks dat hij met die herinnering moet leven.
In zijn composities is veel van het verdriet van het verleden zijn stem nog niet kwijtgeraakt, het blijft aanwezig omdat het deel uitmaakt van wie hij is en een extra opluchting is die zijn creativiteit biedt. Het geluk van vandaag is echter ook een krachtige stimulans in zijn werken. Wat zou de noodzaak zijn om van deze aspecten af te zien of deze te ontkennen?
Eindelijk, we zijn een complexe mengeling van tegengestelde emoties, van lichten en duisternis die vormen wie we zijn.
Het essentiële is niet om je over te geven, omdat Frida Kahlo zich niet overgaf; we moeten een passie vinden en transformeren in ons toevluchtsoord, als katalysator, waarmee we de wereld het beste van zichzelf kunnen geven en tegelijkertijd voor ons eigen emotionele universum kunnen zorgen.