is de grote paradox van liefde: we ervaren het als eeuwig, maar op een dag eindigt . Het eindigt, maar het sterft nooit. Als we liefhebben, ontdekken we een nieuwe logica, waarin alles en niets voortdurend met elkaar flirt.Het werkwoord "te blijven" kan onnauwkeurig zijn om over liefde te spreken. Het is een woord dat beter bij objecten past en niet bij gevoelens. Omdat liefde een dynamische realiteit is die in de loop van de tijd verandert, verandert, transformeert en verandert.
Maar als we al deze processen leven, is dat omdat we volharden, omdat het niet sterft, maar het transformeert. "In een enkele kus weet je alles wat ik heb gezegd." -Pablo Neruda -
Als we het hebben over liefhebbende kinderen, ouders, broers en zussen, vrienden, kan de mate van stabiliteit veel groter zijn
. Een ander ding is wanneer we praten over liefde tussen een paar, vooral als we kijken vanuit het perspectief van het ideaal van romantische liefde, dat voor altijd statisch en onveranderlijk is. Dit soort liefde eindigt meestal snel. Mensen zeggen vaak dat het "de eeuwige liefde is die drie maanden duurt". Dit is de meest intense fase van liefde, maar ook de meest vluchtige fase.
Liefde is een oneindig momentLaten we het eerst hebben over het liefhebben van de partner, omdat dit voor bijna iedereen een van de meest lastige liefdes is. We zijn erfgenamen van een romantisch idee van liefde,dat is gebouwd tussen de 18e en 19e eeuw en nog altijd de overhand heeft in onze cultuur. Dit perspectief is op zijn beurt de dochter van het idealisme dat het Westen zo beïnvloed heeft, die over "helften van de sinaasappel" spreekt en liefdes die nog lang en gelukkig leven. En in feite, als we verliefd zijn, zou iemand van ons kunnen zweren dat het een eeuwig gevoel zou zijn. We kunnen ons niet voorstellen hoe we deze manier van liefhebben van onze partner zouden kunnen veranderen. In deze staat van 'bijna gekte' verliezen we, zonder het te beseffen, het gevoel voor verhoudingen. Dus we beloven en zweren dat het voor altijd zal zijn.
Dit soort liefde genereert veel verwachtingen. Hoewel beloften en eden niet specifiek zeggen, lijkt het erop dat wat wordt aangeboden en wat wordt verwacht het handhaven van een staat van volheid en romantische liefde tussen de twee is. De eerste teleurstellingen komen van deze hoge verwachtingen, omdat liefde een gevoel is dat onze tekortkomingen, kleingeestigheid en beperkingen niet uitwist.
Vroeg of laat komen deze realiteiten naar boven en vernietigen het romantische ideaal waarvan we hadden gedroomd. Uiteindelijk wordt passie een obstakel voor liefde . Het is waar dat het heel goed is, maar het kan ook de toon van onze emoties enorm vergroten, waardoor we de grootsheid en de beperkingen van alles wat we voelen niet duidelijk kunnen zien. Als we dit obstakel zonder enig trauma overwinnen, zullen we het ware pad naar de liefde beginnen.
Liefde is als een boom De metafoor van de boom is heel toepasselijk. Let gewoon op, zie hoe het is geboren en groeit uit een klein zaadje, om te beseffen dat de bestemming van alles wat leven heeft, is om uit te breiden en de hemel te bereiken. De volwassen boom heeft bloemen, vruchten en nieuwe zaden zodat het elders kan worden geplant en een nieuwe cyclus van groei begint, een nieuwe geschiedenis.Liefde is ook zo: zodra het ontkiemt, eindigt het nooit.
Het zal blijven groeien en vrucht dragen, om dezelfde cyclus voor altijd opnieuw te starten. Naarmate het groeit, zul je je realiseren dat deze liefde is als een eik, een kersenboom of een onbekende soort. Verwacht niet dat het ongewijzigd blijft: het is altijd aan het veranderen. Elke dag zal er iets veranderen en zelfs als het sterft, sterft het nooit: het zal altijd het zaad zijn van iets nieuws. Als we echt liefhebben, houden we voor altijd van. Ouders houden van hun kinderen en kinderen houden van hun ouders, zelfs als ze niet langer bij ons zijn. We houden van onze vrienden in vreugde en tijden van problemen. We houden van onze broers en familie, ondanks problemen die zich voordoen: we houden van ze, zelfs als we ze haten. Het tegenovergestelde van liefde is geen haat, maar onverschilligheid.
Als we van onze partner houden, schrijven we ook een verhaal zonder einde. Zelfs met verstoringen, echtscheiding of verlating, "zal de persoon van wie we ooit houden altijd een plaats in ons hart hebben". Elk van deze liefdes schrijft op zijn minst één regel in een verhaal dat niet kan worden veranderd: het verhaal dat ons leidt op de paden van begrip van wat we zijn en wat we niet langer zijn.