Waardigheid is niet een kwestie van trots, maar een kostbaar goed dat we niet in de zak van anderen kunnen stoppen of licht kunnen verliezen. Waardigheid is eigenwaarde, respect voor zichzelf en gezondheid. Het is ook de kracht die de vloer verhoogt wanneer we met gebroken vleugels, in de hoop een verre punt te bereiken waar niets pijn doet, zodat we de wereld weer te zien met zijn hoofd hoog gehouden.
We zouden bijna zonder enige twijfel kunnen zeggen dat weinig woorden tegenwoordig net zo belangrijk zijn als de woorden die dit artikel dit keer noemt. Het was Ernesto Sábato die onlangs zei dat blijkbaar de waardigheid van de mens niet was voorzien in deze geglobaliseerde wereld. Ieder van ons ziet dagelijks, onze samenleving wordt steeds meer verwoord in een structuur waarin we steeds meer rechten, meer kansen en zelfs vrijheden verliezen. "Naast de pijn en vreugde, is er de waardigheid van zijn"
Marguerite Yourcenar- echter, en het is interessant om in gedachten te houden, zijn er vele filosofen, sociologen, psychologen en schrijvers proberen om ons te bieden strategieën om te vormen die ze 'het tijdperk van waardigheid' noemen. Zij geloven dat
is de tijd in te stellen, om een stem te hebben en te werken aan onze persoonlijke sterktes
tot een grotere tevredenheid in onze directe omgeving te vinden, en dus het genereren van een significante verandering in deze steeds ongelijke samenleving. Persoonlijkheden zoals Robert W. Fuller, natuurkundige, diplomaat en opvoeder, leggen een term op tafel die we ongetwijfeld vaker zullen horen. Dit is "hiërarchisme". In deze term zijn opgenomen al die gedragingen dagelijks variërend eroderen onze waardigheid te laten intimideren door derden (partners, werkgevers, collega's), lijden intimidatie, seksisme en zelfs een slachtoffer van de sociale hiërarchie.
We voelen allemaal op een bepaald moment in ons leven dat we op een of andere manier onze waardigheid verliezen. Of het nu gaat om misbruik of slecht betaald werk, dit zijn zeer kostbare situaties. Het eisen van een verandering, in ons voordeel staan en vechten voor onze eigen rechten zal nooit een daad van trots zijn, maar eerder van het durven moedig te zijn. De waardigheid in het werk van Kazuo Ishiguro
onlangs stond op met het nieuws dat de Britse schrijver van Japanse oorsprong, Kazuo Ishiguro , zou het de Nobelprijs voor de Literatuur dit jaar.
Het publiek is vooral bekend door een van zijn romans, "Vestiges of the Day", een werk dat op zijn beurt op een uitzonderlijke manier naar de bioscoop werd gebracht. Het vreemde van dit alles is dat niet iedereen zich realiseert wat het centrale thema van dit boek is, zo nauwgezet, soms wanhopig, maar altijd mooi.
Je zou kunnen denken dat "Traces of the Day" ons vertelt over een liefdesverhaal. Een laffe liefde en barrières, die waar geliefden nooit hun huid en hun pupillen raken, zijn elders verloren, behalve de geliefde. Misschien kunnen we afleiden dat het boek is het verhaal van een huis en zijn bewoners, meesters en knechten, en als een nobele, Lord Darlington, zocht de vriendschap van de nazi's voor de passiviteit van zijn butler, die zag zijn meester verraden het land. We zouden dit en meer kunnen zeggen, omdat dit ongetwijfeld de magie van boeken is.
"Sporen van de dag" spreekt echter van waardigheid. De waardigheid van het personage dat de verteller is en die op zijn beurt de protagonist van het verhaal is, Mr. Stevens, butler van Darlington Hall.
Alle romantiek is een puur afweermechanisme, een poging tot voortdurende rechtvaardiging. We worden geconfronteerd met een persoon die zich waardig en geëerd voelt voor het werk dat hij doet, maar dergelijk werk is niet meer dan de weerspiegeling van lijfeigenschap bloederiger en absoluuter, waar geen ruimte is voor reflectie, voor twijfel, voor herkenning van de eigen emoties, en nog minder voor liefde.
Er komt echter een moment dat het imago van de "uitstekende butler" instort. Tijdens een diner vraagt een van Mr. Darlington gasten aan Mr. Stevens een reeks vragen om de totale onwetendheid van de lagere klassen te demonstreren. Een directe aanval op zijn "ik" waarbij de butler aan de ene kant staat om plaats te maken voor de gewonde man die nooit waardigheid heeft gehad en die onder een borstplaat leefde. De man die ware liefde weigerde anderen te dienen. herstellen en versterken onze waardigheid
Het is zeker benieuwd hoe de externe waarnemer en zelfs de lezer die pagina te bladeren door de pagina in boeken zoals "Remains of the Day" meteen weten hoe een bepaald persoon wordt gemanipuleerd of weeft een moeizame zelfbedrog aan elkaar te rechtvaardigen een handeling die onverklaarbaar is voor onze ogen, maar we kunnen ook bepaalde taken uitvoeren die erg lijken op die van de butler in Darlington Hall. "Waardigheid bestaat niet in onze eer, maar in de erkenning van het verdienen van wat we hebben." -Aristotle-
Het kan zijn dat we alles geven voor deze liefde, voor deze relatie die schadelijk, giftig en zelfs vermoeiend is.
Soms houden we met de blinde ogen en een open hart, zonder te beseffen dat, in dit verband, snijden we beetje bij beetje de hele structuur van het gevoel van eigenwaarde . Het kan ook zijn dat we nemen te veel tijd in deze laagbetaalde werk waarbij geen waarde in het leven en de waardigheid verdwijnen ... maar wat kan je doen, tijden zijn wat ze zijn en zullen altijd beter kwaad weten dat een rekening-courant leeg.
We zijn het eens, zoals we al eerder gezegd, dit moet de leeftijd van waardigheid, een waar alles wat we moeten onze waarde, onze kracht te herinneren, ons recht op een beter leven te hebben, om waardig van wat we willen en nodig zijn.
Hardop zeggen, grenzen stellen, deuren sluiten voor het openen van anderen en ons tegenover anderen plaatsen is geen daad van trots of egoïsme.
Laten we onze individualiteit niet verliezen, niet te rechtvaardigen wat niet te rechtvaardigen is en voorkomen dat een deel van dit vistuig blussen elke dag onze deugden en prachtige persoonlijkheden. Laten we daarom leren ophouden ongelukkigerwijs te zijn om het met onze eigen handen en testamenten te creëren.