De wereld zal je hart breken op elke denkbare manier. Dit is een garantie en ik kan het niet uitleggen, evenals de waanzin die ik in me meedraag of de waanzin die anderen leiden. Het leven is nooit eerlijk, maar je moet de tuimelen onder ogen zien en verder gaan. En wanneer je een gebroken hart hebt zul je het opnieuw moeten opbouwen en niet alleen dat, je zult opnieuw moeten vertrouwen en dit is het moeilijke deel. Ondanks dit alles, zelfs als het leven al zijn illusies verraadt, moet je blijven dromen, weet je waarom? Omdat als je geen illusies creëert, waarom droom je niet, waarom niet liefhebben, in wat voor leven leef je dan? Wat heeft het leven voor zin als je er niet van geniet? Je leven kan niet in angst leven. Het leven is als volgt: je valt, stijgt en valt weer. Maar als je niet eens beweegt uit angst om te vallen, is het feitelijk al tot zinken gebracht.
De goede kant van de dingen
Ik heb al mensen in het leven ontmoet die niet wisten hoe ze moesten bouwen met de stenen die ze op haar weg tegenkwam. Integendeel, ze struikelden of droegen ze over hun schouders. Ik heb het zelf al gedaan.Eigenlijk, zoals Benedetti zei,
ik had nooit gedacht dat er in het geluk zoveel verdriet was. Eigenlijk vond ik het tegenovergestelde, dat geluk een pad was van rozen zonder doornen en niet van stenen of onmogelijke paden. Maar ik had het mis, en dat begin je pas te begrijpen als je bereid bent om gelukkig te zijn. Geluk betekent lijden , het is een vreemde aandoening omdat alleen de sterke weerstaat. Wat een ironie, toch? De waarheid is dat het niet zo vreemd is om te denken dat geluk volheid impliceert, dat het een emotionele balans is die ook verdriet en obstakels nodig heeft.Verdriet is ook belangrijk
Daarom ben ik er vandaag van overtuigd dat need Ik verdriet en pijn nodig heb om te doen wat ik wilde doen. Het is een zonde om niet te profiteren van de moeite die het kost om te herbouwen na een val.
Ik zal niet liegen, ik ben niet altijd zo gemakkelijk opgestaan na een val, en ik denk dat het de normaalste zaak van de wereld is.
Het is precies in de nederlaag die ik het meest heb geleerd, omdat ik mezelf zag, gewikkeld in de duisternis, me deed beseffen dat het de moeite waard is om op te staan, zelfs als de storm verwoestend was. Op het einde kun je de regenboog niet zien zonder een beetje regen. Ik denk dat ik door dit begrip een gelukkig persoon ben, en het leven heeft me ongetwijfeld met aandacht behandeld door me lessen te geven. Dat wil zeggen, ik ben tot de conclusie gekomen dat op onze manier zowel goed als kwaad samen gaan. En dit is niets negatiefs, maar noodzakelijk.
In feite worden de meest fantastische dingen in de wereld geregeerd door deze hardheid: met leven komt dood, en daarmee een afscheid. Liefde beschermt zichzelf tegen waanzin, maar het gebrek aan liefde kan de strijd winnen en ook de mooiste momenten eindigen. Dit is wat hen speciaal maakt. Je moet alert zijn op de tekenen om te zien wanneer het leven ons ons moment voorhoudt.En als we geloven dat we iets moeten zien of doen, dan voelen we de behoefte om door te gaan met zoeken naar de beste manier om het te doen.
Stop nooit met iets doen uit angst om te verliezen. Vergeet niet dat er in geluk ook verdriet is en dat dit geen prijs is om te betalen, maar iets dat we moeten compenseren. Als we vallen, is dat omdat we op nieuwe manieren lopen.