Het sociale leven is enigszins verontrust, maar niemand is in staat om alleen te leven en gelukkig te zijn. We moeten vertellen; Het maakt deel uit van de menselijke essentie die we nodig hebben om met anderen te leven, en dit maakt ons uniek: het vermogen om emoties en gevoelens te hebben en uit te drukken.
Om zich aan te passen aan de maatschappij, moeten velen ondiep zijn en het leven volgen. Doe net alsof je leeft. Ze overleven. Ze spelen met de tijd. En als het over de tijd gaat, is het zo snel voorbijgegaan, is het niet? Tekenen van wat we hebben gedaan, het hebben meegemaakt en vergeten wat er echt toe doet.
Meer tijd wordt besteed aan oppervlakkigheid dan feitelijk ervaren. Hoeveel tijd besteedt u per dag aan sociale netwerken? Hoe lang studeer je en / of werk je een dag? Hoeveel uur slaap je elke dag? Hoe lang heb je echt geleefd?
Het virtuele tijdperk heeft hier veel aan bijgedragen. Daar kunnen mensen zijn wie ze maar willen. Het sterke, overweldigende, bekwame, succesvolle meisje met het perfecte lichaam, duizenden bewonderaars; die depressie, eenzaamheid, sporen op je lichaam verbergt om pijn te verlichten, zelfrespect daar beneden, zelfmoord.
We leven oppervlakkigheid
Hoe kan iemand zoals zij dit doen?
Het is gemakkelijker, mensen accepteren meer, daar word je gezien zoals je zou willen, daar maak je je karakter, ga je weg van het echte leven, verberg je je pijnen en antipathieën en vernietig je. Het is alsof je langzaam martelt. Hij verbergt zich van hier, verbergt hier een beetje meer, verandert dat, voegt dat toe en klaar: "nu ben ik wie ik echt wilde zijn." Het is als een sneeuwbal: als je het ziet, is het al enorm en vol met dingen. Het is een tijdje cool, maar dan ... oh dan, hoe kan ik mezelf weer zijn? Pas op voor het aangaan van deze "parallelle leven".
Er zijn veel mensen die verdwalen, niet weten wie ze zijn, wat ze moeten doen zonder dat personage. Vooral voor ouders is er de waarschuwing: wat doen uw kinderen op internet? Wie zijn ze in het virtuele leven? Maar niet alleen de tieners, ook veel volwassenen tekenen een plot dat niet bestaat, je leeft door uiterlijkheden, altijd mooi en gelukkig, maar als je stopt met nadenken, zie je hier de paniek van het leven: waarom deed hij dat? Hoe kunnen ze scheiden? En al deze virtuele soaps zijn in het echte leven opgenomen: mensen leven niet, overleven niet, doen alsof ze leven. Persoonlijke relaties zijn oppervlakkig geworden. Kwetsbare banden, gewonde mensen, verslagen superhelden.
Jezelf kennen, de ander kennen en echt met elkaar in contact brengen vereist veel moed.