Het liefdesverhaal

Soms is liefde niet wat we denken. Het is geen "need you", maar eerder een "pick you". Het is een kracht zo persoonlijk en persoonlijk dat het alleen maar betekenis heeft voor twee. Om deze reden, die nachten wanneer we onthouden, moeten we begrijpen dat het houden van hem in leven is nogal een moeilijke taak, die voor een groot deel wat we eisen van het.

De geïdealiseerde liefde, de liefde die we leren te bewonderen, is van Disney films, van de romans van Romeo en Julia, die liefde voor "ik sterf voor jou, en jij voor mij". Maar in werkelijkheid zouden we niet moeten sterven vanwege liefde, we zouden moeten leven met liefhebben, van onszelf houden. Het houden van wat we zijn als we liefhebben, wanneer wij liefhebben en geliefd zijn, geen excuses, geen kettingen, geen handboeien en, vooral, zonder haast ... leren om de liefde van lof "Once upon a time ..." zonder het te beseffen de dat het ongelijk is en niet beantwoordt aan de realiteit.Wonen in deze fout geeft ons het gevoel gefrustreerd

en we spelen in de prullenbak zonder een tweede gedachte, die gevoelens die zo moeilijk te cultiveren waren. Het verhaal dat we vandaag brengen, weerspiegelt dit op getrouwe wijze. Nee, liefde is geen zee van rozen. Hij schreeuwt ook om liefde, hij vecht ook en sterft ook. Liefhebben en liefhebben stelt ook teleur en genereert getijden en scheepswrakken op volle zee. Maar net zoals liefde niet alleen een absoluut geluk is, is het niet alles dat we liefde beschouwen.

Een weerspiegeling van de liefde "Ik zal je vormen," zei de bijl tegen het stuk ijzer dat met al zijn kracht op een van zijn zijden sloeg. Maar bij elke slag die hij gaf, verloor hij zijn snee, tot na een moment dat gereedschap niet langer bruikbaar was ... hij was volledig blind geworden. 'Laat het maar aan mij over,' zei de ijzerzaag terwijl hij zijn tanden in het stuk ijzer drukte, tanden die een voor een verdwenen."Ik zal je vormen," zei de hamer met arrogantie, terwijl hij de spot droeg met zijn medemensen die gefaald hadden. Maar na verschillende slagen brak hij zijn vuist en maakte zijn hoofd los. "Wil je me laten proberen?" Zei een klein vlammetje nederig. De drie barstten in lachen uit, maar dat deden ze, want ze waren ervan overtuigd dat ook zij zou falen. Die kleine vlam bedekte echter het stuk ijzer; liet hem niet los, knuffelde hem en verbrandde hem totdat hij de vorm kon geven die hij wilde. Dat kleine vlam kreeg wat de andere drie krachtige tools niet konden bereiken ...

Daar, in de wereld, zo hard harten die de woede waait, de rancune tanden op de beats van trots en afwijzing kan weerstaan; maar hoe ernstig iemands hart ook is, hij zal de aanval van liefde niet kunnen weerstaan, want liefde is de krachtigste kracht ter wereld.

Soms, op weg, we ontmoeten met smeedijzeren harten in de koude heetst van de strijd, moeten ze de zachtheid van de liefde tot de volheid bereiken. Op zulke momenten kan ons foutieve leren over liefde het zelfs vernietigen.

Wayne E. Dyer verklaarde in een afhankelijke visie van liefde: "In elke menselijke relatie waarin twee mensen één worden, zal het resultaat twee helften zijn."

Maar ik moet zeggen dat het krijgen van je helft van de sinaasappel een onmogelijke taak is, of, voor het grootste deel, gecompliceerd; omdat er geen halve sinaasappels in de wereld zijn.

Als je deze zoektocht onderneemt, zul je alleen frustratie en pijn vinden. Over de hele wereld zijn er hele sinaasappels, sinaasappels die alleen rondzwerven en die van tijd tot tijd botsen en samen beginnen te lopen.

Liefde is een kunst die moet worden begrepen. Het is een kunst en als een kunst, het wordt niet gemeten door de tijd, het is geen datum of twee lichamen. Het is het universele bureau dat zijn diensten aan de hele mensheid verleent; is het kind dat we allemaal in ons dragen en van wie we leren om voor te zorgen en te behandelen, niet om het deel te vernietigen dat ons in leven houdt, zelfs wanneer we in brand staan.