In de psychologie is er altijd de intentie om de patiënt toe te staan de teugels van zijn leven te nemen en niet meegesleurd te worden door emoties of externe situaties die vaak zullen worden geconfronteerd. Het idee is om onvoorwaardelijke aanvaarding van zowel jezelf als van anderen en van het leven in het algemeen te bevorderen, zodat alles wat ons overkomt ons beïnvloedt in de juiste mate: niet meer en niet minder.
We willen geen conformistische mensen. We houden van gepassioneerde mensen die bereid zijn om het leven te bijten en erin te persen, met doelen, verlangens en dromen om te bereiken. Dit moet niet worden uitgesloten van een emotionele volwassen persoon die weet hoe hij zijn emoties moet reguleren, die zijn manier van interpreteren en waarnemen van de wereld beheert en die in staat is om nederlagen, falen of kritiek te accepteren en ze als een deel te zien normaal leven.
Hoe vaak zijn we woedend omdat iemand ons iets heeft verteld of iets "oneerlijks" heeft gedaan? Hoe vaak hebben we onze eigen gevoelens van anderen de schuld gegeven? We hebben het allemaal gedaan en we zijn allemaal fout gegaan. De emoties zijn alleen van ons en wanneer we slecht zijn, met de geest geschud, is dat omdat we het zo besloten hebben.
Anderen beledigen je niet, je neemt zelf aanstoot?
Het is waar dat niemand graag een defect heeft gemarkeerd, zich iets verkeerd herinnert of in het algemeen kritiek levert. We geven de voorkeur aan de demonstraties van affectie en lof omdat we ons geaccepteerd voelen en die goedkeuring ons veel plezier schenkt (stimuleert ons hersencircuit van beloning, zo erg dat de zoektocht naar herkenning een verslaving kan worden). Aan de andere kant kan kritiek of afwijzing leiden tot gevoelens van angst voor depressie of irritatie. Wanneer we een negatieve opmerking over onszelf ontvangen, is het eerste dat we doen om defensief te zijn
, proberen we onszelf te rechtvaardigen, uit te leggen of anderszins kwalijk te nemen voor kritiek. Waarom doen we het? Omdat we onszelf beledigen, maar niet vanwege wat de ander zojuist heeft gezegd, maar omdat we, met onze innerlijke dialoog, zeggen dat wat deze persoon van ons denkt de enige mogelijke waarheid is. Voor anderen kunnen we ontkennen, maar voor onszelf moeten we bevestigen.Laten we zeggen dat we de kritiek van de ander "kopen", dat we erin geloven, ze als de onze beschouwen en ze als goed integreren, waardoor we onze gedachten kunnen aanpassen. Wij zijn het die het op deze manier hebben gedaan en deze beslissing houdt in dat we ons laten manipuleren als poppen door de mening van iemand die vreemd is aan onszelf.
Is het niet grappig dat lof niet zoveel gebeurt? We kopen niet op dezelfde manier een show van genegenheid, lofprijs of zelfs een flirt. Maar
als we iets negatiefs zeggen, geven we een antwoord. De uitnodigingstechniek, accepteer je het?
De techniek van de uitnodiging wordt gebruikt in oefeningen om de patiënt te laten zien wat we hierboven hebben genoemd. Boeddha zei: "Als iemand me een gave paard wil geven en ik accepteer het niet, met wie eindigt het paard dan?" Natuurlijk! Het blijft van de persoon die ons het paard wil geven, en met de kritiek gebeurt hetzelfde.
Als er mensen zijn die hun energieën op een negatieve manier verkeerd aan ons willen uitgeven, is dit hun probleem. Wij accepteren uw beledigingen of onbeschoftheid. Dus als we dat doen, is het onze verantwoordelijkheid en het heeft geen zin om te doen alsof we de mening van de ander veranderen, omdat dit hoogstwaarschijnlijk niet zal gebeuren, en dan zullen wij degenen zijn die energie zullen uitgeven. Met de techniek van de uitnodiging nodigt de therapeut de patiënt uit zich op een specifieke manier te voelen. Bijvoorbeeld een mislukking, een slecht persoon, iemand fysiek lelijk, enz. Hij doet dit wanneer de patiënt op kantoor komt met de klacht dat hij deze opmerkingen ontvangt of dat er mensen zijn die hem op deze manier laten voelen.
De therapeut biedt hem een kaart aan om hem uit te nodigen, en de volgende zin is geschreven: "Ik, jouw (moeder, zus, collega, vriendin) nodig je uit om te voelen (nutteloos, schuldig, lelijk, lelijk , vet ...). Accepteert u mijn uitnodiging? Hier moet de patiënt schrijven dat hij niet accepteert dat hij zich zo voelt omdat hij niet denkt dat het zijn persoon definieert, maar dat hij het gezichtspunt van de ander begrijpt. Deze acceptatie bevrijdt ons van de zware last om iedereen te behagen, iets wat we nooit helemaal kunnen bereiken. De techniek van de uitnodiging moet zo vaak als nodig worden geoefend, telkens wanneer we iemand tegenkomen die ons op een negatieve manier beoordeelt. Dus, met de praktijk, zullen we steeds minder kunnen beledigen en zelfs kritiek in ons voordeel gebruiken.