De meeste moeders willen het beste voor hun kinderen. Alleen in uitzonderlijke gevallen, die meestal gekoppeld zijn aan ernstige omstandigheden, is dit niet van toepassing. Het probleem is dat veel moeders verwarren wat het beste is voor hun kinderen met hun eigen behoeften. Het is heel vaak dat moeders bang zijn voor het lot van hun kinderen. Hoe kunnen we niet bang zijn in een wereld waar gevaren zijn, variërend van een val en de bijbehorende verwonding, tot ondenkbare situaties zoals ontvoering of de dood door een nieuw ontdekt virus?
Het probleem op zich is niet de angst, maar de strategie om het onder ogen te zien.
Een angstige moeder kan haar angsten in redelijke voorzichtigheid veranderen, maar ze kan ook aan hen bezwijken en een "kippenmoeder" worden. De "kippenmoeder"
In de informele vorm verwijst "moederkip" naar alle moeders die hun "baby's" onder hun vleugels willen houden, "krulspelden", zoals ze in een kinderlied zeggen.
Ze willen een beschermende mantel verlengen die hen isoleert van alle risico's en gevaren die zich in de wereld kunnen voordoen. Hun bewuste intentie is volkomen begrijpelijk: Wat ze willen vermijden is dat hun kinderen onaangename of zelfs traumatische ervaringen ervaren.
Ze willen niet dat ze worden blootgesteld aan agressieve situaties, die hen fysiek en emotioneel zelfs kunnen beïnvloeden. Deze moeders hebben het gevoel dat hun kinderen buitengewoon fragiele wezens zijn. Natuurlijk is elk kind voor een groot deel, omdat ze hun volledige fysieke en psychologische ontwikkeling nog niet hebben bereikt en dus kwetsbaar zijn voor verschillende risico's. De "mama duivin" wil zeker weten dat geen van deze risico's hun kinderen bereikt.
Een van de technieken die deze moeders gebruiken, is om hun kinderen voortdurend te waarschuwen voor de gevaren van de wereld. "Als u in de buurt van de kachel komt, kunt u verbranden". "Pas op voor het spelen van een bal, je kunt vallen en een bot breken". "Ga niet op straat, want er zijn mensen die kinderen stelen."
Dus zelfs als hun intentie heel goed is, zullen ze uiteindelijk een catalogus van terreur voor hun kinderen ontwikkelen. Leer ze de wereld te bewandelen vanwege angst.
Nou, dit 'de wereld rondwandelen' is een gezegde, want uiteindelijk beïnvloeden ze hen niet te bewegen, omdat elke situatie een risico inhoudt.Terwijl kinderen groeien en bredere ruimtes claimen om in de wereld te handelen,"worden moedermoeders" controlerend en beschuldigend. Instrueer mechanismen om hun kinderen onder voortdurend toezicht te houden en hun pogingen tot autonomie als agressie op hen gericht te zien. De kinderen van "mama hen"
"mama hen" geloven dat wat zij willen het geluk van hun kinderen is. Ze hebben een concept van 'geluk', dat is de afwezigheid van tegenslagen. Ze denken dat als ze hun kinderen naar de volwassenheid kunnen brengen zonder dat ze het lijden hebben gekend, ze een grote rol hebben gespeeld.
De tegenstrijdigheid van dit onderwerp is dat
de kinderen van dit type moeder uiteindelijk precies het tegenovergestelde leven. Ze hebben te veel emotionele spanning, afgeleid van de angst die hun moeders voelen, dat ze de hele tijd alert zijn, de slechtste situaties bedenken en ze daarom vervulden met angst. Ze kunnen dus bijna niets gebruiken. Als ze heel jong zijn, willen ze hun moeder niet tegenspreken en eindigen ze met het converteren van hun waarschuwingen in mandaten die tot op de letter moeten worden gevolgd. Als de relatie niet goed is of de maternale eisen buitensporig worden, is het tegenovergestelde waar: het kind tart voortdurend het gevaar als een manier om onafhankelijkheid te eisen.
Zowel het kind dat passiever is door gehoorzaamheid als door de rusteloosheid van uitdagingen, krijgt nieuwe problemen. Het is moeilijk om zichzelf en de wereld te vertrouwen. Ze kunnen zich niet creatief aanpassen aan moeilijke situaties en hun verkenning van de wereld ontwikkelen met sterke gevoelens van rusteloosheid. Het is heel vaak dat deze kinderen door de jaren heen moeilijke tieners worden. Er is dus een verhaal geschreven waarin niemand wint. Zowel moeder als zoon zullen een relatiepatroon ontwikkelen dat wisselt tussen extreme onafhankelijkheid en episodes van abrupte ruptuur. Schuld staat centraal en geen van de betrokkenen zal vrede hebben.
"Kippenmoeders" worden ook "kip" genoemd vanwege hun koppige gehechtheid aan angst.
Ze onderschatten de capaciteiten van hun kinderen en projecteren hun eigen gevoel van hulpeloosheid in hen. Ze begrijpen niet dat ieder mens zijn eigen leven heeft en dat het leven moeilijkheden, problemen en situaties van risico en gevaar omvat die we allemaal moeten leren hanteren. Sterker nog,
wat ons volwassenen maakt, is geleerd hebben om moeilijkheden, fouten en problemen te overwinnen.
Dat is wat ons vertrouwen geeft in wie we zijn en wat we kunnen doen. Dat is het verschil tussen een volwassen kuiken en een gezonde, sterke volwassene. Afbeeldingen met dank aan Emma Block.