Van de vrienden die we dragen

Als ik denk aan mijn mensen, mijn vrienden van jaren, ben ik een beetje misser. Ik herinner me natuurlijk onze uitbarstingen, onze dwaasheden, de grote gebeurtenissen waarvan we getuige waren met de schittering in onze ogen die slechts eenmaal in mijn leven lijkt te branden. Maar het verlangen komt pijnlijk, het trekt een beetje aan, het roept zachtjes vanuit de hoek, wanneer ik me herinner dat het uit onze zachtere tijden kwam, die banaal leken, toen onze liefde gewoon was en altijd binnen het bereik van een korte viteadinha lag.

Hij had geen agenda nodig, hij had geen reservering nodig, niemand stapte in het vliegtuig.

We voelden ons intuïtief dat ik uit de hitte zou komen, samen een film zou kijken, dansen waar ik ook ging. Er was geen weg, geen opmerking, geen haast om te roepen, alleen mensen die zich bogen over een onzekere toekomst, die we ons graag voorstelden. Verlangen naar vrienden

En het is een verlangen, een belachelijke drang om te zeggen - Hé, laten we daar naartoe gaan - en een glimlach terug krijgen, die al de eerste stap zet. In die tijd waren onze mobiele telefoons allemaal waardeloos en onze gesprekken waren veel beter. Ik herinner me de ogen, we keken elkaar aan in de ogen en ik begreep het nog steeds niet, maar vandaag zie ik die diepe poelen van liefde en zorg terugkomen in mijn geheugen, sterk.

Toen er een auto was, was deze er één en paste iedereen. We gingen de stad in, luisterden naar muziek, zongen luid en gingen altijd naar dezelfde plek, waar we werden gegrepen door een immense stilte die vijf of zes seconden duurde. Ik begon jaren later te begrijpen dat het ons gebed was van dankbaarheid, onze angst om elkaars vriendschap te verliezen, zoals iemand die uit een strakke auto komt en zich over de wereld verspreidt. Ik mis je alleen, de behoefte aan pracht en praal, om goed gekleed te zijn in slippers, de dingen die verder gingen dan het werk, ons gebrek aan organisatie altijd accuraat. Ik mis je alleen, onze schooldagen, onze postuniversitaire avonden, onze reizen zonder een bepaald verblijf, de rijkdom van onze vriendschap, toen we geen idee hadden dat we het op een dag zo erg zouden missen.