We verliezen niemand, omdat niemand iemand heeft

Het 'hebben' is een obsessie geworden binnen het kapitalisme. Dit komt omdat we een denkbeeldig hebben gevormd volgens welke de essentie van wie we zijn, afhangt van wat we hebben. Er is sprake van 'gezondheid' hebben, niet gezond zijn. Er is sprake van een partner te hebben, geen liefdesrelatie met iemand te hebben. Er is sprake van "een baan" hebben, geen werknemer zijn. Maar niemand bezit iets, laat staan ​​iemand. Het "hebben" stond boven het "zijn", zodatwe vaak vervallen in de logica van proberen te definiëren wie we zijn door wat we verwerven.

We hadden zelfs identiteitsproblemen toen we verloren wat we al heel lang hadden. "Er is geen liefde, maar de bewijzen van liefde en het bewijs van liefde voor degene van wie we houden is om haar vrij te laten leven."- Anoniem -

DelenWat materiële goederen betreft, kan worden gezegd dat dat we bezitten is tijdelijk. Dat wil zeggen, we hebben het gebruik en genot ervan slechts een tijdje, omdat het eindigt, wordt besteed, beschadigd of verslechterd en we een bepaald object moeten verwijderen.

Met andere woorden, we zijn niet eens volledig eigenaar van objecten. Toch zijn er mensen die niet alleen deze waarheid negeren, maar ook degenen die denken dat ze andere mensen hebben. Dit wordt met speciale intensiteit gepresenteerd in amoureuze relaties die, door hun aard, in de meeste gevallen een component van wederzijdse exclusiviteit omvatten. Niemand bezit een Volgens verschillende onderzoeken is

monogamie niet een van de onderscheidende eigenschappen in de aard van het menselijk ras. Integendeel, evolutie bewijst dat polygamie aan het begin van de geschiedenis de boventoon voerde en dat de relatie van exclusiviteit tussen twee mensen de vrucht is van een lang en complex cultureel proces.De mens waarschuwde dat polygamie nogal problematisch kan zijn voor een samenleving die zo complex is als de samenleving die in de loop van de geschiedenis werd gebouwd. Voor de meeste mensen is de regel om van het begin tot het einde van het leven maar één partner te houden echter niet altijd vervuld. In het Westen is dit op dit moment bijna absurd.Hoewel we allemaal weten dat dingen zo werken, wil iemand in bijna elke paar relatie verder gaan dan redelijk is.

Het lijkt erop dat er een ideaal is waaraan je nooit zult opgeven: om voor altijd iemand te vinden die "van ons is".

De meeste woorden en de oorspronkelijke beloften van een relatie gebruiken deze logica. "Ik zal de jouwe zijn (voor altijd) ",

"Wat we hebben is eeuwig",

etc. Een ander ding gebeurt na deze voorlopige "vurigheid".Soms evolueert de relatie eenvoudig en leert het paar een balans te vinden tussen individuele ruimtes en gedeelde ruimtes.Andere keren echter wordt niet afstand gedaan van het ideaal om de ander 'te hebben' of te denken dat we de ander hebben. Aangezien een tweeledige relatie meestal een exclusiviteitsovereenkomst tussen de twee partijen inhoudt, gaan sommigen een stap verder en verwachten of eisen dat de ander zich gedraagt ​​alsof het zijn eigen bezit is. Dat wil zeggen, de persoon denkt dat hij zijn partner bezit. Het mist de limiet die de wederzijdse correspondentie van gevoelens, de manipulatie van de andere persoon scheidt.

Het is niet mogelijk om te verliezen wat nooit de jouwe was. Een liefdevolle relatie met een ander oprichten betekent niet dat je de ander moet bezitten.Daarom kan niet worden gezegd dat de ene persoon de ander "verliest" wanneer een relatie eindigt. Strikt genomen wordt wat als een 'verlies' van liefde wordt ervaren uiteindelijk meer een evolutie in een proces. Gevoelens zijn niet iets dat bij mensen is vastgesteld. Integendeel: zowel onze emoties als onze eigen gevoelens, behoeften, verwachtingen en alles in onze innerlijke wereld is constant in beweging. We hebben natuurlijk een temperament en een karakter dat min of meer persistent is, maar onze perceptie van de objecten van genegenheid of verlangen is relatief onstabiel. Dit gebeurt zelfs in de meest duurzame en intense liefdes.Je houdt niet van dezelfde persoon op dezelfde manier, in alle tijden van het leven

. Soms houdt ze meer van zichzelf, soms minder. Soms hou je niet van jezelf en keer je plotseling van liefde, allemaal met dezelfde persoon.Als we niet eens kunnen zeggen dat we onszelf volledig bezitten, hoe kunnen we dan denken dat we eigenaar zijn van een ander? Als we dit doen, komt dat omdat we verstrikt zijn in de fantasie van ons eigen ego en dit verhindert ons om te differentiëren wat van ons is en wat vreemd is. We gaan denken dat ze hetzelfde zijn.Om deze reden

voelen we een "verlies" wanneer we geconfronteerd worden met een beëindiging, alsof we niet langer "iets" gehad hebben dat "ooit aan ons toebehoorde"

. We negeren het feit dat wat is veranderd, de gevoelens en motivaties zijn die ooit hebben geleid tot het creëren van intimiteit en nu om afstand vragen.De enige leegte die een mens in het leven van de ander verlaat, is die van de 'droom' dat hij er altijd zal zijn. Wat in werkelijkheid verloren is, is de steun voor deze dromen, maar niet de andere persoon ... omdat niemand iemand heeft. Dus in het licht van deze eindsituaties, hoezeer we ons ook in een situatie van verlies voelen, moeten we de zaak beschouwen als een proces van innerlijke herschikking. Dat wil zeggen, we verliezen niemand omdat niemand niemand heeft.