Ik werd wakker met mijn man die sprak over het neerstorten van een vliegtuig. Ik probeerde me te verzetten en bleef slapen, ik begon aandachtig te luisteren, ik werd wakker en begon het nieuws te lezen. Bij elke nieuwe informatie voelde hij een nieuw leed. Feit is dat het bijna onmogelijk is om zoiets te weten en niet te worden bewogen.
Ik weet dat de dood iets te voorzien is, iedereen weet dat het op een dag zal komen voor iedereen die op deze planeet leeft, maar in tegenstelling tot het feit dat deze zekerheid onveranderlijk is, diep in ons onbewuste, accepteren we het niet. Het zal altijd pijnlijk zijn als het nog steeds een foetus is of een persoon van 100 jaar oud.
Wanneer de dood bij jongere mensen optreedt, wordt het zelfs pijnlijker. Het is alsof we het beter accepteren als het gebeurt met een oudere of zieke persoon, iemand die lijdt, maar op deze manier gebeurde het, in een gelukkig moment voor een team en met veel jonge spelers, delegatie, journalisten en bemanning uit een ander land, het schokt te veel de mensen! Het is een abrupt, gewelddadig en onherstelbaar verlies.
Verdrietige mensen zijn bedroefd, dromen zijn weg, de pijn van hen die blijven, de strijd van degenen die ernstig gewond zijn geraakt, de heimwee van het gezin. Het deed meer pijn in mij de hoop dat veel familieleden wonderen moesten doen en hun kinderen, echtgenoten, kleinkinderen, neven, ouders leefden. Dat zou ik zeker ook hebben gedaan als ik me aan een geloofsdraad had mogen vastklampen.
En voor zover ik het beroep dat de dood van dichtbij meemaakt als werkend in ziekenhuizen zie, is er dat algemene gevoel dat het leven erg fragiel is, en elke dag intens moet worden geleefd, omdat we niet eens weten wat er binnenkort komt daar vooraan ... Hoe we tijd verspillen met onzin, met kleine problemen, vechten, haten, mishandelen wanneer we meer zouden moeten liefhebben, meer respecteren, dagelijkse genegenheid cultiveren, meer positieve gevoelens hebben!
De tijd zal dit alles verzachten, waardoor we veerkrachtig en flexibel zijn om te overleven, ondanks al het leed, de tragedies en de pijn die we hebben doorgemaakt. Dit zal voor mij gebeuren, voor jou en voor iedereen die vandaag deze verschrikkelijke situatie doormaakt.
Het gevoel is van verlies, verdriet, moet men empathie hebben, wees attent, bieden ondersteuning en comfort, helpen op elke mogelijke manier, is onvermijdelijk huilen, niet worden verplaatst, laat staan spijt, omdat het zou kunnen zijn een van ons, van onze geliefden, hoe dan ook.
Je kunt op een dag zien dat je vertrouwen hebt in de mensheid, dat er meer mensen van goede spreiding zijn, in elke hoek van de aarde. U kunt de solidariteit, eenheid van het volk, empathie om jezelf in andermans schoenen te zetten en echt het gevoel een verlies voelen, want in de eerste plaats, we zijn mensen, en echte mensen lijden voor u en voor het lijden van zijn medemensen.
Deze tekst is niet bedoeld om iemand droker of vrolijker te maken, omdat het vandaag moeilijk is om te glimlachen, maar het heeft tot doel een korte reflectie op het leven mogelijk te maken. Omdat het een licht adem die kunnen komen en gaan wanneer u maar wilt, zonder een bepaalde datum zonder afscheid ... we hebben allemaal een of ander moment van anderen (ze te zien in de regen, 5 graden koude, nacht, gewond nodig en vreemden in een bos wachten op hulp van vreemden!).
Mogen wij het leven waarderen, zelfs als het ten einde loopt. Voor veel wedergeboorte niet alleen van de gewonden, maar alle familie en vrienden, een heel volk, een wereld die schreeuwt vandaag, maar met een grote hoop op betere dagen, en zij zullen komen. Goddank dat een storm niet eeuwig duurt!