Tegenwoordig is er een merkwaardig nieuw sociaal label genaamd "moederskalender". Het kan zijn dat sommige van onze lezers zich geïdentificeerd voelen, of u weet heel goed mensen met dit soort gedrag. Het zijn moeders (soms ook ouders) die gewend zijn om door de agenda's van hun kinderen te rommelen, of ze nu zes of zestien zijn. Wanneer de kinderen thuiskomen, beoordelen deze moeders elk van de taken, taken en tests die de kinderen hebben gepland. Uiteraard is het belangrijk om op de hoogte te zijn van dit soort problemen, maar het is niet noodzakelijk om elk onderdeel van elke academische verplichting van de kinderen in het oog te houden. Wat we hebben bereikt, is dat we, verre van een adequate autonomie in hen te ontwikkelen, uiteindelijk volledig afhankelijke mensen zullen creëren. "Maar als ik niet te voet zou gaan, zou hij niets doen", zeggen ze. Het kind kreeg echter geen gelegenheid voor haar om zelf dingen te proberen te doen.
We hebben moederschema's e en pais ouderhelikopters, ouders die 'overvliegen' op het leven van hun kinderen, toezicht houden en elke beweging bekijken. In essentie verhinderen ze dat kinderen 'volwassen, zelfredzame volwassenen' worden, waarbij ze hun kansen ontkennen, hun persoonlijke ruimtes omringen totdat ze een authentieke bubbel om hen heen creëren.Kinderoverbescherming in moderne tijden
Er is iets aan de hand. Zoals experts uitleggen:kinderen hebben tegenwoordig minder vrijheid dan eerdere generaties.
Kleuters zeggen dat er op kleuterscholen kinderen zijn die wat onhandiger zijn, die nog niet een deel van hun motoriek of hun fijne motoriek hebben ontwikkeld.Een voorbeeld hiervan is te zien in die ouders die erop staan hun kinderen in kinderwagens te slepen, terwijl ze al perfect konden lopen. Zij geven er echter de voorkeur aan hun kinderen zo te dragen "omdat het comfortabeler is". En wat gebeurt er als ze op school aankomen? We vinden zes- en achtjarigen, variërend van de ene na de andere roeping, omdat ze niet kunnen krijgen wat ze willen, omdat ze niet in staat zijn frustratie of ontkenning te weerstaan. Waarom gebeurt dit? Wat zit er achter de overbescherming? Kortom, de angst van ouders om iets slechts met hun kinderen te doen, de bijna obsessieve noodzaak om elk aspect van het leven van het kind onder controle te hebben,het streven om hen een perfect leven te bieden zonder trauma en fouten. Welnu, soms eindigt het ondenkbare idee om "de perfecte vader of moeder" te zijn het tegenovergestelde te zijn. We genereren bij onze kinderen een complexe en traumatische haat-relatie.Perfectie in het onderwijs bestaat niet.
Het is gewoon om daar te zijn wanneer dat nodig is. Om te dienen als een gids, om te ondersteunen, om liefdes- en zorgbanden aan te bieden
waar we dag in dag uit de emotionele volwassenheid van onze kinderen kunnen bevorderen. Wanneer de overbeveiligingballon barst Vroeg of laat arriveert die dag. Het kan zijn dat het kind 12 of 20 jaar oud is, maar uiteindelijk zal de tijd komen dat de beschermende bubbel barst; de persoon zal eropuit trekken om de wereld te ontdekken, en zal een enorme angst hebben voor alles dat buiten de bubbel ligt, voor alles dat de 'echte wereld' omhult en bouwt, deze wereld waarvan het altijd is beschermd. De persoon zal zich onzeker en angstig voelen, omdat hij het object van de ogen van anderen is. Het is heel goed mogelijk dat je pest op school of dat je reageert op deze bedreigingen, omdat je je erg bewust bent van je kwetsbaarheid. Een merkwaardig feit dat veel experts laten zien, is dat een groot percentage van de overbehandelde kinderen een grotere neiging heeft om allergieën te ontwikkelen.
Dit komt door hun emoties en stress, wat leidt tot een zwakker immuunsysteem waar het begin van een of andere ziekte veel voorkomt. En op hun beurt zijn deze ziekten een nog meer gerechtvaardigde reden om door te gaan met het uitoefenen van de overbescherming
, wat een soort karmische cyclus creëert die nooit eindigt. Dit betekent echter niet dat kinderen hopeloos gedoemd zijn om eeuwig onvolwassen te zijn en bijgevolg ongelukkig te zijn. Als ze een goed zelfbeeld hebben en op tijd kunnen reageren, zullen velen van hen in staat zijn om deze banden te verbreken en veilig te lopen, vooruit te gaan en voor zichzelf te leren.
Vandaag leven we in een wereld waar informatie voor iedereen toegankelijk is. Onze ouders zijn een tijdje deze beschermende bubbel, maar het leven gaat verder dan onze comfortzone en we moeten het durven te verlaten. Er wordt vaak gezegd dat leraren, psychologen en opvoeders kinderen naar de deur van de volwassenheid duwen, maar soms zijn ouders aan de andere kant en voorkomen ze dat het gebeurt.
Je hoeft niet bang te zijn. Kinderen breken niet af en moeten opgroeien als ze leermogelijkheden hebben. Dat is waar we ons vertrouwen aan moeten bieden, altijd leidend, maar niet de barrières van overbescherming opheffend.
