Kintsukuroi is een methode om emotionele wonden te genezen. Het is geïnspireerd door de oude Japanse kunst waarmee het gebroken keramiek wordt hersteld. De sleutel tot de Kintsukuroi-methode is om de littekens bloot te leggen die zijn verfraaid met goud en zilver. Ze zijn de beste demonstratie van je emotionele kracht.
Maar omdat er littekens zijn, moeten de wonden genezen worden. Eén ding laten we vaak niet toe met ons eigen gedrag. We bezwijken voor de verleidingen die de pijn onmiddellijk wegnemen, maar op de lange termijn voorkomen dat de wond geneest; we willen de wonden van anderen heel snel helen, zonder ze te laten blaffen. We spreken van een healing die begint met de herkenning van lijden ...
Mijn lijden niet minimaliseren
Stop ermee me te vertellen dat het niet zo veel is. Vertel me niet dat er mensen zijn die erger zijn dan ik. Wat bedoel je met emoties? Gebrek aan empathie voor u, is bagatelliseren mijn pijn en kleineren mijn waarde en mijn volwassenheid, met dezelfde looptijd die mij zal beschermen tegen vallen in overeenstemming netwerken en zelfgenoegzaam zelfbedrog.
Ik ben een dapper persoon. Je ziet me mezelf niet voor de gek houden. Ik durf te kijken naar mijn wonden, hen genezen, hen genezen en tot mijn littekens vleien, want ze zijn de beste shows die ik leef, dat ik leefde intens en ik ben bereid om het gezicht van alle angsten verschijnen in mijn intentie om volledig te blijven leven.
In mijn littekens is er trots, deels omdat ik staarde naar de tijd die nodig was om een venster van leren te vormen. Mijn kinderen zal niet herhalen mijn pijn, zal mijn vrienden niet alleen voelen en beoordeeld, de mensen die ik lief vindt mij een voorbeeld dat er is om het leven te vrezen, en dat we de pijn kunnen overwinnen als we weten hoe.Pijn is iets indirects in het leven, zowel fysieke pijn als emotionele pijn, zelfs als we er niet over willen praten. We hebben allemaal geleden, zonder twijfel, en degene die ontkent zal beschuldigd worden van de ergste leugens: zelfbedrog.
ShareHeb je niet geleden? Kijk in onze ogen. Kijk naar mijn littekens. Ik heb gebroken voor de liefde. Ik voelde al dezelfde pijn als mijn dochter, ik huilde een verlies en ik vloekte duizend keer dit stomme lijden zonder betekenis. Ik kijk in mijn ogen en voel empathie en medeleven. Het interesseert me wat er gebeurt met de mensen om me heen. Hoe heb je ...
Ik was in staat om de stukken van mijn gebroken ziel te verzamelen.
Ik heb ze allemaal verzameld, gereinigd van giftige emoties zoals woede, wrok of wrok. Ik verzamelde en arrangeerde ze allemaal nadat ik op de achtergrond speelde: een taak die me hielp begrijpen wat er gebeurde en de mentale representatie die ik heb gemaakt van wat er is gebeurd. Leef intens zonder bang te zijn om te breken. Maar u hoeft zich geen zorgen te maken, omdat onze geest, net als het lichaam, is uitgerust met een aanpassingsmechanisme dat de herstelimpuls wordt genoemd, die onze pijn zal genezen en onze littekens zal verfraaien.
Share Ik heb al geanalyseerd wat er met me is gebeurd en deed dit door de filters, interpretaties en fouten te elimineren.
Ik wilde niet vastlopen in pijn, en om dit te doen moest ik de wond openen die zoveel pijn deed.Ik dacht dat het al schoon was, maar ik had het mis. Ik moest het schoonmaken en terwijl ik dat deed, kon ik leren wat er gebeurde.
Ik besefte dat ik mijn ergste rechter was, dat ik moest begrijpen wat er gebeurde vanuit het oogpunt van liefde en mededogen. Ik bekeek wat deze wond voor mij betekende en herhaalde de conclusies die ik op een haastige en onverstandige manier maakte door de pijn, dezelfde pijn die mijn ziel onderdrukte. Ze proberen ons voortdurend te overtuigen dat we gelukkig moeten zijn, er zijn inktrivieren die ons aanmoedigen om geluk te zoeken; maar niemand praat over hoe we tegenslag moeten aanpakken, wat we kunnen doen om onze emotionele wonden te helen, en hoe we de kleine en grote problemen van het dagelijks leven kunnen overwinnen. Delen
Verbinden met je emotionele kracht
Ik realiseerde me dat ik me moest verbinden met mijn eigen emotionele kracht, dat ik moest leren mensen te analyseren, beslissingen te nemen en tegenslagen te beheren. Ik leerde afstand creëren, anders denken, vanuit een nieuw, meer constructief oogpunt. Op dat moment begreep ik datactie en waarde de motoren zijn van emotionele groei.
Ik heb mijn innerlijke dialoog geanalyseerd en
het vermogen verkregen om te differentiëren wat kan worden veranderd en wat niet. Ik accepteerde mijn onvermogen om titanen te vechten, maar ik veranderde alles wat binnen handbereik was. Ik stopte met proberen muren af te breken en zocht naar deuren. Ik overwon mijn angst voor de zee en leerde zwemmen. Ik stopte met vloeken van de rivier en begon met het bouwen van bruggen.
Ik werkte, dacht ik en ik was dapper ... ik begreep dat de angsten me konden stoppen, maar me niet konden verslaan ... en aan het einde van dit proces zag ik in mijn littekens de schoonheid die ze weerspiegelden. Deze emotionele littekens spreken over mij, spreken over mijn kracht, spreken over mijn vermogen om van lijden te leren om tegenspoed te overwinnen. Mijn littekens herinneren me eraan dat ik tegelijkertijd kwetsbaar en sterk ben. Als ik ernaar kijk, zie ik de pijn niet, maar ik zie de kracht en zie alles wat ik heb overwonnen ... Als ik mijn littekens zie, voel ik me sterker, veiliger en misschien ... ook gelukkiger ... Misschien is dit het geheim van geluk?
"Ik stopte met vloeken van de rivier en ik bouwde bruggen." Delen Verander je littekens in pedagogiek
Ik ben volledig overtuigd van alles wat ik heb geleerd. Het is niet nodig om te branden om te begrijpen dat het vuur pijn kan doen. Ik normaliseerde wat normaal is. Ik heb andere mensen geholpen geen rare beestjes te voelen en te accepteren dat hun lijden past in de omstandigheden die ze in die uren doorbrengen, iets dat alleen is gereserveerd voor mensen die intens leven en van hem houden. Vandaag laat ik mijn littekens zien zonder angst, zonder schuldgevoel, zonder schaamte.
Sommige tegenslagen die ik moest overwinnen waren toeval, het resultaat van puur toeval. Anderen niet. Zonder er bewust van te zijn, heb ik soms zelf mijn lijden veroorzaakt door de beslissingen die ik heb genomen of ben gestopt, de mensen die ik niet heb geanalyseerd, de verwachtingen die ik heb gecreëerd of de teleurstellingen die ik heb gehad.Het leven, net als aardewerk, is tegelijkertijd kwetsbaar en mooi. Het leven kan op elk moment in duizend stukken breken, maar we kunnen het opnieuw opbouwen, en als we van de gebeurtenissen kunnen leren, zullen we mooiere en sterkere mensen zijn.
Delen
Vandaag deel ik mijn gevoeligheid.
Vandaag bouw ik een nieuwe realiteit. Een realiteit waar mededogen, empathie en liefde het oordeel, stereotypen en leugens verbood. Vandaag maak ik deel uit van deze nieuwe realiteit, de realiteit waarin ik kan accepteren dat ik leed en dat mijn ziel huilde; maar dat niet één van die tranen tevergeefs werd afgeworpen, omdat ze allemaal, samen met al mijn littekens, me iets leerden dat ik moest leren. Dankzij Kintsukuroi,
ben ik vandaag een sterkere en veiligere persoon.Dankzij Kintsukuroi schaam ik me vandaag niet voor mijn littekens, mijn gevoeligheid, mijn kwetsbaarheid en mijn kracht.
Sommige mensen denken dat Kintsukuroi een oude Japanse techniek is voor het repareren van gebroken aardewerk, maar ze hebben ongelijk. Kintsukuroi is veel meer dan een eenvoudige techniek; Kintsukuroi is een kunst, de kunst van het helen van emotionele wonden.