Donald Winnicott was een beroemde psychiater, psychoanalyticus en Engels kinderarts die een interessante benadering voor persoonlijkheid ontwikkeld. Door zijn opleiding tot kinderarts, concentreerde hij zijn gedachten bij kinderen, met name in de relatie tussen de moeder en de zuigeling baby en zijn gevolgen.
Hij werkte samen met de beroemde psychoanalyticus Melanie Klein, waaronder de behandeling van een van zijn kinderen. Hij was ook president van de British Society of Psychoanalysis en een gerenommeerd denker uit de twintigste eeuw.
"Jokingly, en alleen daar, het kind of volwassene kan maken en gebruiken van de hele persoonlijkheid, en het individu vindt zichzelf alleen als je te maken."
- Donald Winnicott -
Enkele van de meest interessante bijdragen zijn het valse zelf of valse zelf, evenals haar concepten van 'goed genoeg moeder' en 'banaal toegewijde moeder'. Evenzo is het concept van 'overgangsobject' door veel psychologische scholen overgenomen.
De relatie tussen moeder en baby, volgens Winnicott
Net als andere psychoanalytici Winnicott zegt tijdens het eerste jaar van het leven, de moeder en het kind zijn één. Je kunt niet over de baby praten als een afzonderlijke entiteit van je moeder. Beide omvatten een ondeelbare psychische eenheid.
Donald Winnicott zegt dat de moeder de eerste omgeving is die een mens heeft. De totale basis voor verdere ontwikkeling. Daarom, vooral in de eerste maanden van het leven, is de moeder het universum van de baby. De wereld is praktisch synoniem met moeder.
Het concept "sufficiently" voldoende goede moeder " verschijnt op dit moment. Zij is degene die spontaan en oprecht de nodige zorg aan de baby biedt. Ze is bereid om de fundering en omgeving te zijn die het kind nodig heeft. Zonder perfect te zijn, overschrijdt het niet de zorg noch verwaarloost de baby. Deze moeder baart een waar zelf, of een echt zelf. Ondertussen
"triviaal toegewijde moeder" is er een die een te grote bijlage of overbezorgd met haar zoon zich ontwikkelt. Evenmin is het in staat om te reageren op de spontane manifestaties van het kind. Het geeft aanleiding tot wat Winnicott het valse zelf of 'valse zelf' noemde. Donald Winnicott en het valse zelf
De moeder is als een spiegel voor het kind. Het kind ziet hoe ze naar hem kijkt en leert zichzelf als mens van haar te identificeren.
Beetje bij beetje scheidt de baby zich af van zijn moeder en moet ze zich eraan aanpassen. Het kind heeft spontane gebaren die deel uitmaken van zijn individualiteit. Als de moeder hen verwelkomt, ervaart ze het gevoel echt te zijn. Als dat niet het geval is, ontstaat er een gevoel van onwerkelijkheid. Wanneer deze interactie tussen moeder en baby faalt, wat Winnicott de 'snit van existentiële continuïteit' noemt.
Met andere woorden, dit betekent een radicale breuk in de spontane ontwikkeling van het kind. En dit is wat aanleiding geeft tot het valse zelf of valse zelf. Winnicott zegt dat in deze omstandigheden, de baby wordt "de moeder van zichzelf." Dit betekent dat het begint om zijn eigen ego om jezelf te beschermen verbergen. Hij leert alleen te laten zien wat zijn moeder zogezegd wil zien.
De effecten van het valse zelf
Er zijn verschillende niveaus van vervalsing in het zelf.
Volgens Winnicott, de meest elementaire niveau zijn er mensen die een hoffelijke houding aan te nemen en volledig aangepast aan de normen en plichten. Aan het andere uiterste is schizofrenie, een psychische aandoening waarbij een persoon wordt gedissocieerd tot het punt dat de echte je bijna verdwijnt. Voor Winnicott verschijnt het valse zelf in alle ernstige psychische stoornissen.
In dit geval gebruikt de persoon alle beschikbare bronnen om dit valse zelf te structureren en in stand te houden. Het doel hiervan is om een wereld onder ogen te zien die als onvoorspelbaar of onbetrouwbaar wordt ervaren. Winnicott zegt dat een groot deel van de inspanningen van een persoon met een zeer sterk vals zelf gericht zijn op de intellectualisering van de realiteit. Dat wil zeggen, om de werkelijkheid te transformeren in een object van de rede, en niet van emoties, genegenheden of creatieve handelingen. Wanneer zo'n intellectualisatie slaagt, wordt het individu als normaal ervaren. Hij ervaart echter niet wat zo persoonlijk is, maar eerder als iets vreemds.
Hij kan zich niet gelukkig voelen met zijn triomfen of zich gewaardeerd voelen. Voor hem was het zijn valse zelf die de doelen heeft bereikt of wordt gewaardeerd. Dit markeert een breuk tussen zichzelf en de wereld.
Je ware zelf is beperkt, fantaseert en ervaart een malaise die je nooit alleen kunt begrijpen.