De dood blijft een feit dat de wetenschap niet kan uitleggen, omdat veronderstelt dat er geen communicatie meer is met de wereld zoals wij die kennen.Een van de manieren waarop onderzoek is gebruikt, is het analyseren van de ervaringen van mensen die biologisch zeer dicht bij de dood zijn geweest. Het is berucht dat mensen die elkaar niet kenden, vanuit zeer verre oorden, op dezelfde manier spreken wanneer ze erover worden geraadpleegd.Er zijn veel toevalligheden in hun woorden, ongeacht waar ze wonen, wat hun religie, beroep, leeftijd of cultureel niveau is.
Een van de eerste serieuze meldingen was die van de Amerikaanse psychiater Raymond Moody, auteur van het boek Life After Life,in 1975. Ze werd gevraagd om het te schrijven na het luisteren naar Dr. George Ritchie (die wijdt zijn boek), zijn ervaring tijdens de oorlog. Dit boek moedigde veel artsen, psychiaters en wetenschappers aan om de verschijnselen van E.P.M. te bestuderen, en stelde verschillende onderzoeken op bij honderden patiënten, vooral aan Amerikaanse universiteiten.
De fenomenologie waarnaar door deskundigen wordt verwezen, bestaat in de eerste plaats uit het feit dat suffer mensen lijden aan wat bekend staat als een "bijna-dood", dat wil zeggen, ze lijden aan alle fysieke en klinische condities van de dood, maar die niet klaar is met consumeren. Een typisch geval met betrekking tot deze beschrijving is de persoon die een verkeersongeval heeft gehad en die lijkt te zijn overleden, althans klinisch gezien. Het komt ook vaak voor bij patiënten met een hartaanval en hebben enkele momenten geen vitale functies.Er zijn veel andere gevallen, maar deze zijn het meest opvallend en vaak voorkomend.Eén E.P.M. (Bijna-doodervaring) zou min of meer het volgende verhaal hebben: wanneer de omstandigheden van het ongeluk, een hartstilstand of een andere reden werden gegeven, probeerden de mensen om hen heen (artsen, kennissen, enz.) Hun vitale functies te herstellen onmiddellijk, zij het in een ziekenhuis (gesloten) of op straat (open). Om hem heen, zoals een film of toneelstuk, ontvouwt zich een dramatische scène waarin iedereen wanhopig probeert te helpen. Er zijn geschreeuw, geschreeuw, gekreun, etc. Iedereen verwacht hem te doen herleven, maar terwijl dat niet gebeurt, is contact met de dood begonnen.
Deze persoon begrijpt niet wat er gebeurt, hij "verlaat" zijn lichaam en plaatst zichzelf boven het toneel. Hij kijkt naar beneden en ziet zichzelf omringd door mensen die hem proberen te doen herleven. Alles lijkt nutteloos te zijn, en beetje bij beetje begint ze te begrijpen dat ze dood is, net als degenen om haar heen, die zich al beginnen af te wenden. Er zijn veel gevallen waarin mensen in het ziekenhuis worden opgenomen en het elektro-encefalogram (E.E.G) een rechte lijn vertoont. Alles is een teken van de dood.
De nieuw overledene wenst hen te troosten, te vertellen dat hij gezond is, maar kan dat niet. Ze voelt zich goed, zonder pijn en verrast, het is moeilijk te herkennen dat ze dood is. Hij voelt echter een grote kracht, alsof hij zich terugtrekt.Realiseer je dat je essentie of "geest" wordt getrokken in een donkere en immense tunnel, waarvan het einde een steeds groter licht krijgt. Tijdens de reis voel je dat iets of iemand naar je kijkt en biedt je rust en stilte.Het licht wordt groter en dichterbij, de persoon is heel goed, kalm, maar ook benieuwd wat er zal gebeuren. Wanneer het aan het einde arriveert, vindt het een plaats waar we kunnen lijken op de beschrijving van de bijbelse hemel, waar de sensatie van licht, liefde en vreugde is.
Alsof ze in de films haar een film laten zien met heel haar leven, de belangrijkste foto's sinds haar geboorte, haar herinneringen, enz. Het klinkt als een oordeel voor jezelf, want er zijn goede daden en enkele goede.Binnen een paar seconden verschijnt alles wat je in je leven hebt gedaan, zelfs de meest triviale en onbetekenende dingen voor je ogen op dit scherm.
Hij realiseerde zich dat die acties die hij niet waard leek te observeren belangrijker waren dan hij dacht, het zou zeer nuttig zijn geweest om ze te herzien. Het is een soort
interne zelfonderzoek que, die dient om je eigen conclusies te trekken over hoe het leven was.
Voel de aanwezigheid van iets superieur dat je terugbrengt, heel zacht, net zoals je je op je gemak voelt op deze plek, meer bevrijd en sereen. Hij probeert te blijven, maar hij kan het niet, hij gaat weer terug naar de tunnel. Op dit moment realiseert hij zich dat zijn uur van "sterven" nog niet is gekomen, dat door een goddelijke fout zijn leven op aarde moet worden voortgezet. En dat dit een ervaring zal zijn die je in staat zal stellen om op veel manieren te veranderen: nu zul je om vergeving vragen, zeg ik dat ik je leuk vind, meer dank zeggen.Maak het pad opnieuw door de tunnel en observeer hoe het terugkeert naar de plek van waar het vertrok, waar het zijn fysieke lichaam had verlaten is en erin wordt opgenomen. Dat is wanneer je wakker wordt en je artsen en familie schrik aanjaagt.Iedereen om je heen kan het niet geloven, ze zijn verbaasd en verbaasd.De vitale functies keren beetje bij beetje terug naar je lichaam en geluk vloeit over de plek.