Wat zou een plotselinge hereniging zijn van twee mensen die jaren na het einde een relatie hadden, wanneer beide niet meer hetzelfde zijn? Laten we ons een verhaal voorstellen, elk verhaal ...
We ontmoeten elkaar opeens weer. Het klinkt misschien poëtisch, maar we om de hoek en we raken de voorkant. Geen ontsnapping.
We hadden elkaar drie jaar niet gezien en onze levens liepen in parallelle routines. Elk op zijn trein, of misschien in verschillende wagons, met verschillende bagage. Het deed pijn. Het deed pijn dat het voorbij was na vier jaar relatie.
De afgelopen maanden hebben de problemen tussen ons ons door het leven laten lopen en naar de grond gekeken, het ondraaglijke gewicht van verdriet en woede, of de hemel overdenken en nadenken over wat er is gebeurd en wat we graag weer zouden willen zijn.
"Ik ging door en vernietigde elke concrete herinnering, omdat ik het niet langer in mijn liedjes wil vinden, en nog minder in mijn dromen, en dat is waarom jij bent waar ik je niet langer zoek, en nu zoek ik geluk." Cortázar-
We houden op hetzelfde te zijn
Ophouden dezelfde te zijn, is gedeeltelijk een breuk accepteren met zijn innerlijk.
Een deel van jou, dat je niet meer vertegenwoordigt, wil nog steeds dat je die illusie terugkrijgt, dus het loslaten is een breuk, soms heel noodzakelijk. Het lijkt erop dat we bij veel gelegenheden gepassioneerd blijven over de afgelopen tijd dat we leven.
Voor die reflectie die niet langer aanwezig is in onze realiteit. Om echter te voorkomen dat we met deze dissonantie worden geconfronteerd, accepteren we om te leven vanuit een herinnering, een schaduw. Natuurlijk veranderen relaties en kan het een achtbaan zijn met meerdere ronden. En natuurlijk is passie weg en liefde kan twee mensen bij elkaar houden die accepteren dat verandering precies dat is: veranderingen. Natuurlijk, dit pad schaadt niet alleen relaties, maar maakt het ook steeds groter, volwassener, sterker, bijna onsterfelijk.
Als alles voorbij is
Maar dit is geen vechtverhaal, het is een geschiedenis van ontsnapping, wat ook strijd is. Dit is het verhaal van een ineenstorting van problemen die verder gaan dan de emotionele of een voorbijgaande fase.
Het was moeilijk om te accepteren dat, hoe hard we ook probeerden, de relatie ons niet gelukkig maakte.
Integendeel: het ongeluk nam toe met elke mislukte poging.
Deze eerste staat van verliefdheid was iets uit het verleden en liefde kon niet langer groeien, althans niet van nature en oprecht
, omdat we niet meer hetzelfde waren. Dus besloten we om op een andere manier van elkaar te blijven houden, op een andere manier. We betreuren ons verlies, onze 'ophouden te zijn', en we hielden meer dan ooit van elkaar. Ver weg. Zo laf als moedig.Natuurlijk waren er nuances van wrok, vragen die nooit zullen worden beantwoord en een overlast in onze trots.
Wonden die uiteindelijk uiteindelijk genazen toen we naar deze hoek keken waar we elkaar weer ontmoetten, waar we voorin strompelden en zonder waarschuwing met onze spiegels.
We zijn niet meer hetzelfde. Wij zijn degenen die we waren, maar we herkennen onszelf niet op deze manier. Ik hoop alleen dat je lacht en ook minder gewicht in je rugzak voelt nadat we die dag weer afscheid hebben genomen. Alsof we opnieuw bevestigden dat we niet die reflex zijn en dat we simpelweg geen pijn meer voelen. Ik wens ook, met al mijn macht, dat tijd ons op onze juiste plaats heeft gebracht: gelukkig, zoals we waren toen we elkaar voor het eerst ontmoetten.
"Ik verzamelde de gebreken die ik had achtergelaten om bij je te zijn.
Ik riep wraak,
rancune trots.Ik gaf mijn handen terug aan wreedheid tegen mijn mond
en egoïsme in mijn hart.
Voor het wegnemen van je wapens
waarmee ze me zou willen doden
ontvluchten van zuiverheid
en oprechtheid.
En verdronken in mijn eigen bloed
de onschuldige die niet wist
dat alles geven
maakte hem een man met niets.
Leeg voor jou. Ik heb je gemist, alleen toen ik me de smaak van je lippen nog herinnerde.
Of de manier waarop de zee van je naaktheid
tegen je huid breekt. Maar ik ben vandaag veilig voor je ogen.
De lichamen van anderen
zijn de jouwe al vergeten.
En bij alles wat ik wacht
ontbreekt het mij niet.
Ik bracht egoïsme samen met wrok en trots.
Hoe doe je het verkeerd wat je krijgt
in ruil voor wat je het meest wilde
de beloning van je vrijheid.
-Benjamin Prado-