Het moet geen trieste gedachte zijn, het is maar een gedachte ... Soms, na oud, dan groot, dan sterk, bijna reusachtig te zijn, ervaren we de kwetsbaarheid om hulpeloos te zijn voor het leven. Het is een voorbijgaande gedachte ... Het kan zelfs goed zijn om plaats te maken voor die momenten waarop we alle wapenrustingen van het verzet afdoen en daar rustig blijven, zodat je even impotent kunt zijn.
Heb je erover nagedacht om op te geven? Ik heb het al. Ik vertelde mentaal ontelbare keren: "voor mij niet meer, genoeg te geven!" En mentaal liep ik weg met alleen de kleren, geen bestemming, geen plan, zet me te lopen me gieten in ongecontroleerde tranen in me voel leeg.
Daarna, toen vond ik mezelf, de wandeling was denkbeeldige, maar echte en oprechte tranen vloeiden al die hardnekkige angst dat hing in deborst, knijpen mijn vermogen om optimistisch te zijn, boven alles.
Heb je erover nagedacht om op te geven? Ik dacht al
Maar daar was ik niet dapper genoeg voor. Er is moed voor nodig om alles, iedereen, in een doos te laten krimpen en het stof van de tijd te verbergen voor ons onvermogen om met de realiteit om te gaan. Ik ben niet zo dapper als goed ...
Dus hooguit zitten een beetje in de middle of nowhere, sta ik mezelf de zwakte ik draag verborgen in me, huilen, giet me, me miskraam, op zoek naar alles en zie mezelf verlaten, alles achterlaten, een weg van oneindige mogelijkheden zien en er middenin zitten, moe en gevallen, ik weiger alle manieren om vooruit te komen.
Ik geef alles op, totdat enig geluid die onderdompeling in mij verbreekt en me terugbrengt naar de realiteit. Ik droog mijn gezicht en nek met tranen en til langzaam mijn hoofd opzij. Ik was leeg genoeg om niet de moed te hebben om het op te geven ... Ik weet niet eens hoe ik het moet doen ...
Ik kan alleen mezelf legen en dan blijven lopen. Breekbaar van binnen ... Maar bijna niemand weet het, en ik zal het mezelf niet vertellen.