Hoe vaak hebben we nagedacht over wat we in de trein hebben gemist? Voor veel mensen is dit iets terugkerends. Ze spreken over het verleden, de persoon van wie ze houden en laten ontglippen, het werk dat ze niet wisten te houden of de reis die had kunnen zijn en niet was. Onze individuele verhalen staan centraal in ons heden. Op hen zijn fundamentele overtuigingen en persoonlijke modellen. Alles is belangrijk en ziet er fantastisch uit.
Alles maakt deel uit van ons wezen en van wat we zijn als mensen, en de verantwoordelijkheid voor wat er met ons gebeurt, in de meeste gevallen, is van ons. We besteden onze levens aan het kiezen. Momenten op het werk, persoonlijk, familie, sociaal ... Neem nu even de tijd om na te denken over het aantal beslissingen dat u elke dag neemt.
We kiezen constant voor twee, drie of vier opties voor min of meer belangrijke dingen. Wanneer we al een bepaald existentieel traject hebben, hebben we allemaal de momenten vastgelegd waarop het leek alsof de wereld ophield te wachten op een "ja" of een "nee".
Na het "verliezen" van de trein
Zodra er een stap is gezet, wordt geluk geworpen en wanneer er dingen fout gaan, zijn er veel manieren om te reageren. We kunnen externe of interne opdrachten uitvoeren, we kunnen karma of toeval de schuld geven. Het punt is dat we mentaal in een cyclus gaan en we vast komen te zitten in de plaats die de klaagzang omringt voor de gemiste kans.
Na het verliezen van een kans, is de volgende stap om de individuele verantwoordelijkheid voor onze beslissing te nemen, voldoende capaciteit voor analyse te hebben en te weten hoe de negatieve emoties die het gevolg zijn van die keuze te tolereren. De mensen om ons heen kunnen hun mening geven en zeggen wat zij ervan vinden, zij hebben zelfs het recht om hun mening te geven, maar niet om ons te beoordelen. Het belangrijkste is om het nieuwe scenario te identificeren en er de aandacht op te richten.
Als onze aandacht naar de trein reist die over de horizon beweegt, zullen de emoties die we voelen gecreëerd worden op basis van het verleden dat al onmogelijk te veranderen is. Op deze manier zullen we overspoeld worden door negatieve emoties in het heden, zoals verdriet. Het ergste van het focussen op wat we niet meer kunnen veranderen, is echter niet deze emoties. Wat nog erger is, is dat wanneer we ons in deze staat vestigen, we niet in staat zijn nieuwe kansen te ontdekken die gelijk zijn aan of groter dan wat we spijtig vinden dat we verloren hebben. Uniek en laatste?
Als we mensen zijn die twijfelen of weinig beslissingsvermogen hebben, deze cruciale momenten zullen dag en nacht met ons bewustzijn spelen. Als alles om ons heen afhankelijk is van het antwoord op een vraag, een aanbod of een stap vooruit in een relatie, ontstaan onze denkvliegen en emoties. Als we echter de werkelijkheid beheersen en gematigdheid in de populaire kennis nastreven, zullen we enkele zinnen ontdekken die ons kunnen inspireren:
"Er worden kansen gecreëerd terwijl je ernaar vraagt."
Shakti Gawain. "Om te slagen, spring zo snel in de kansen als met de conclusies." Benjamin Franklin. "Mogelijkheden zijn als zonsopgang. Als je te lang wacht, verspil je ze. "
- William Arthur Ward. "De gedomineerde moeilijkheden zijn gewonnen kansen".
- Winston Churchill. In alle gevallen (uitgesproken door geweldige referenties) is er iets dat buiten de boodschap valt. Alle spreken van "kansen" in het meervoud. Dat kan een of meerdere keren gebeuren, maar er zijn er meerdere.
- Aan de andere kant, we hebben allemaal gehoord van familie, vrienden of collega's dat er mogelijkheden zijn die slechts één keer in je leven plaatsvinden.
- Jouw doel, door dit te zeggen, is om ons niveau van alertheid te verhogen of ons te stimuleren om te beslissen. Maar ... pas op: het kan gebeuren dat sociale druk of zelfs persoonlijke druk om ons te verlammen en te blokkeren bij het nemen van een beslissing. "Ik heb mijn tijd verspild, nu is de tijd verspild aan mezelf."
-William Shakespeare-
Je grote kans is misschien waar je nu bent Napoleon Hill is de auteur van deze woorden. Hij was een van de eerste auteurs van zelfhulp. De zin, hoewel niet van toepassing op alle omstandigheden en alle personen, kan als referentie dienen. Ontbrekende trein - een kans - veroordeelt niemand, wat ons pijn doet is de treinen zien vertrekken en de inkomende negeren.
Aan de andere kant blijft er altijd een faillissement bestaan:
De opties die we overwegen.
Het advies dat we horen.
De waarde die we onze eigen beslissing hebben gegeven. Het vermogen om ons verantwoordelijk te houden voor onze eigen acties.
Het vermogen om onszelf te herbouwen
- uit het gevoel van leegte en verlies.
- De les die we leren.
- De projectie van de toekomst die we maken in een soortgelijke situatie die nog moet komen.
- We verliezen allemaal treinen, soms omdat we anderen kiezen, soms omdat we onszelf vermaken en we niet op tijd arriveren, omdat we struikelen als we naar boven gaan of omdat we sliepen toen ze passeerden, al bij het ochtendgloren. Wat echter belangrijk is, zoals we hebben gezien, is niet de trein die weggaat, maar wat er in ons overblijft als het eenmaal is heengegaan en wat we er later mee doen.
- "Houd je blik voorbij de horizon terwijl je alles doet wat je nu nodig hebt." -Warren Bennis-