Leven voor anderen zonder na te denken over jezelf

Denk je meestal aan jezelf? Als we de gedachten die in de loop van een dag door ons hoofd gaan, willen verklaren, zou het ingewikkeld zijn om dat te doen. Het is logisch om te denken dat van de 70.000 dagelijkse gedachten, het grootste deel, het winnende deel, aan onze behoeften voldoet.

Onze eigen vreugden, onze eigen smaak, onze eigen problemen (laten we ze niet vergeten). Dat wil zeggen, we denken meer aan onszelf dan aan iets anders. Theoretisch zou het logisch zijn om dit in te beelden. Dan is er misschien een aanzienlijke hoeveelheid aandacht voor de mensen van wie we houden.

Partner, familie, kinderen, vrienden. In afwachting van taken met hen, conflicten en unieke herinneringen voor elke persoon. En natuurlijk is er nog steeds een "klein deel" over om te denken aan nutteloze, alledaagse, alledaagse zaken als "deze tv-show is saai." Alledaagse dingen ... Wanneer we meer tijd aan anderen besteden dan aan onszelf

Het is bewezen dat

de tijd dat ons brein wijdt aan de rest van de wereld, vaak buitensporig is

in relatie tot de tijd die we misschien nodig hebben voor onszelf. Laten we zeggen dat soms ons brein, onze geest en onze wil geen ruimte meer hebben, bezet zijn door dingen die vreemd zijn aan ons en zelfs buiten onze controle liggen. "Vond hij het niet leuk wat ik zei?" "Het is mijn fout, ik had anders moeten handelen", of beter,

"Ik denk dat ik erg egoïstisch ben ..."

Negatieve zinnen waar we ons slecht over voelen ons laten 'zien' dat we iets verkeerd hebben gedaan, of op zijn minst niet goed genoeg voor een andere persoon. Gedachten die niet aan onszelf zijn opgedragen, in onze verdediging, maar aan anderen. Het vermogen van mensen om uitdrukkingen zoals de bovengenoemde te verkondigen, die hun emotionele gevolgen hebben, is ongelooflijk.

Het bedenken van overtollige heeft emotionele gevolgen. Delen

We kunnen geloven dat denken op deze manier onvermijdelijk is.

Er zijn miljoenen argumenten die bevestigen dat we ons zo voelen. Maar hoeveel zijn er om ons te verdedigen?De educatieve boodschappen van onze jeugd

De realiteit is dat ons hele leven voortdurend wordt blootgesteld aan educatieve boodschappen

van stijl:

"We moeten delen," of "Goed doen aan anderen," of "Do alles wat mogelijk is voor anderen om gelukkig te zijn. " Het zijn educatieve boodschappen omdat we ze tijdens de kindertijd gevoerd hebben. Het lijkt erop dat we, aangezien we klein waren, dit soort boodschap nodig hadden om later onze eigen waarden te creëren. Deze uitdrukkingen hebben echter verschillende beperkingen voor de volwassen persoon: Ten eerste zijn het orders. Het zijn niet alleen zinnen, het zijn geen suggesties. Daarom is het alsof ze ons dwingen om op een bepaalde manier te zijn.

"Leid je kind op met suggesties",

zou je kunnen denken. Wij zijn geen kinderen meer. We kunnen deze orders wijzigen en erover nadenken, ze bespreken. Wie beslist om het "goede" te doen of niet, wij zijn onszelf. Wie beslist onze middelen te delen of niet, is onszelf.

Ten tweede zijn het dichotome orders. Dat wil zeggen, "we moeten delen"

want als we niet delen, zullen we iets verkeerd doen.

"Doe alles wat mogelijk is, zodat anderen gelukkig zijn", anders wordt u zelfzuchtig. Ze geven ons geen ruimte om 'een beetje egoïstisch' te zijn. Het is alles of niets. Goed of slecht. Misschien is de vraag "waar zijn de grijstinten in dit absolute zwart en wit?" En ten slotte, subjectiviteit. Niemand heeft ooit geschreven wat het betekent om 'goed', 'egoïstisch' of 'onzelfzuchtig' te zijn. Waar zijn de regels geschreven zodat we onszelf als egoïstisch beschouwen? Hoe vaak moeten we onszelf zoeken en niet voor anderen?

De Romeinen gebruikten het woord egoïsme om 'zelfpraktijken' uit te leggen. Denk aan jou en wees je prioriteit

Uiteindelijk hebben ze allemaal een eigen versie van de voorwaarden, en we proberen elkaar allemaal op een manier te zien dat we de goede zijn. We rationaliseren, debatteren, nemen de rol van het kwaad op, straffen onszelf en verwachten boete te doen voor dat enorme kwaad dat we begaan. En natuurlijk. We zijn tenslotte zelf de protagonisten van onze eigen geschiedenis.

Van tijd tot tijd zitten we vast in een logica die niets anders doet dan ons schaden. We geven tijd, middelen en kracht aan mensen die geen einde lijken te hebben in het leven maar om ons te verpletteren. En we konden niet stoppen. We zijn bang voor de negatieve gevolgen.

We zijn bang om weg te gaan van het veronderstelde pad dat ze voor ons gemarkeerd hebben.

Reflecteer en rationaliseer deze gedachten, deze boodschappen, met kalmte en kalmte, kunnen de oefening zijn waarvan onze menselijke conditie preciezer is.

Deze kleine hoeveelheid tijd waarin we na reflectie beseffen dat

"Misschien niet zo erg. Misschien heb ik tijd nodig voor mij. Misschien wil ik dit nu niet met iemand delen. Misschien moet ik zelfzuchtig zijn in deze situatie. " Misschien is het gerechtvaardigd in sommige situaties egoïstisch te zijn.

Misschien betekent egoïstisch zijn alleen dat we van onszelf houden.