Er was eens een prinses die zichzelf redde. Een anonieme prinses, een prinses die elke dag op straat loopt en niet bang is voor de zon of de wind. Van degenen die struikelen, maar die ook opstaan. Van degenen die angsten verzamelen, maar ook overwinningen en interessante geheimen. Niemand spreekt over zijn waarde, het is niet nodig omdat hij het in het hart geschreven draagt.
Ze had geen dappere prins nodig omdat ze, in plaats van zich in een hoek van haar cel op te krullen, de draak uit het raam durfde te kijken en de zwakheden ervan te ontdekken. Omdat ze scheikunde studeerde en in staat was zelf een tegengif voor het gif te maken, werd een snel en effectief tegengif dat handelde voordat het werd verlamd. In dit verhaal waren er geen prinsen of kussen omdat de moed werd geboren vanuit de prinses, niet vanuit de inspiratie van anderen, en de moed werd gevoed door doen, niet wachten. We praten over een prinses die door het leven loopt met haar ogen open ...
Een prinses die zichzelf heeft gered
Ze redde zichzelf omdat ze ouders had die begrepen dat er een enorm potentieel in haar was. Dus aarzelden ze niet om haar dromen te voeden, ook al droeg ze weinig roze en rood, zelfs als ze er niet van droomde om met plastic baby's te lopen of het haar van poppen te verven en glad te maken. Sterker nog, ze hebben haar niet onder druk gezet omdat ze nooit het gevoel hebben gehad dat ze iets anders zouden missen.
Ze redde zichzelf omdat ze niet naïef was en vermoedde "grootmoeder" toen ze haar in bed zag liggen. Dus de wolf had geen gelegenheid om het meisje op te eten: zij was het die het geweer nam en de kogel afvuurde. Zij was degene die de handboeien omdeed en de wolf naar het politiebureau bracht. Dus één voor één arresteerde ze alle slechte karakters die zich aan de prinsen onderwierpen.
Een prinses die de anderen nodig had Ze had natuurlijk andere mensen nodig. Nochtans, nooit van een prins die dezelfde rol speelde die de troubadours in die schijnbaar onschuldige verhalen bestendigen.
Ze had mensen om haar heen nodig, gewone stervelingen en ontelbare gebreken, die haar steunden.
Dat ze opties gaven om te doen of dat zelfs, soms de beste optie aangaf. Maar ze had nooit iemand nodig om het voor haar te doen. Echter, als iemand ooit deed, aarzelde hij niet om de gunst te betuigen en zelfs terug te geven.Omdat de prinses, degene die zichzelf heeft gered, begreep dat we in een wereld leven waarin wederkerigheid werkt en wordt verwacht. Maar deze wederkerigheid hoefde niet altijd met kussen en liefde te worden betaald.
Trouwens, zij zou ook degene kunnen zijn die met kussen en liefde werd betaald. Ze kon sparen omdat ze er heel goed in was. Ze zou dit elke dag doen als ze in het ziekenhuis aankwam, haar witte jas aantrok en de ziekten onder ogen kreeg die de lichamen van mensen bevolken. Terwijl ze bleef denken aan een wereld waarin niemand haar verachtelijk aankijkte of geen enkele vrouw haar verachtte omdat ze een vrouw als haar was. Wanneer ik in de vergelijking van de Ik kan of kan niet, heb ik veel variabelen ingevoerd, zoals de vermoeidheid of de middelen die het had, maar niet de variabele van het geslacht.Een prinses die fier is om te zijn zoals ze was
De prinses die zichzelf redde en trots was op haar gevoeligheid.
Sommige delen van haar lichaam had ze anders gedaan, maar ze bleef denken dat haar neus of oor een fantastisch cadeau was: ze maakten haar uniek en bovendien werkten ze zo perfect dat ze haar de geur of het geluid van de beat lieten horen van de harten van mensen. Ze had geleerd om van ze te houden in de loop van de tijd en te genieten van alles wat werd gebracht door wat niet paste in wat ze wilde dat het was.
Zodra ze een bericht leest dat gegraveerd is op een steen waarvan gezegd wordt dat hij iseen oefening van intelligentie om lief te hebben wat niet kan worden veranderd, en hield dat idee voor altijd in gedachten. Net zoals hij een bericht hield dat hij in het metrostation was waar hij elke dag doorbracht voordat hij naar zijn werk ging: "er is leven voor de dood."
Sindsdien heeft ze het als het zijne aangenomen, zonder het idee dat haar gedrag buitengewoon was in haar hart. Ze dacht gewoon dat wat ze aan het doen was een gevolg was en binnen het bereik lag van de vermogens die ze bezat. Dat was hoe die prinses, fragiel van uiterlijk, zichzelf redde. Foto met dank aan Shara Limone.