Ik had er nooit aan gedacht om een kind met autisme te hebben. Ik had zin om te schreeuwen, schoppen en de wereld te vloeken. Waarom ik? Wat zal er van hem worden? Ga ik hem zien lijden? Een stroom van emoties en vragen klopte in me. Dus heb ik besloten om je deze brief te schrijven om je alles te vertellen wat ik voel, want met autisme of zonder, wordt mijn liefde elke dag groter. We geloven dat we onze kinderen leren leven, maar zij leren ons wat het leven is.
Share
Welkom in een wereld die nog niet voor u klaar isLieve kind:
Ik weet niet wat er nu gaat gebeuren.
Ik weet het, ik weet het, ik ben je moeder en je zou alles gepland moeten hebben. Ik zou al lijsten hebben gemaakt met de dichtstbijzijnde colleges waar ik naar op zoek en een goede zou kunnen krijgen. Ik hoefde niet de beste te zijn, ik ben niet een van DIE moeders, maar ik zou een goede opleiding voor je zoeken. Hij zou de videocamera klaar hebben staan voor elke presentatie die hij op de middelbare school zou maken en de middagen doorbrengen om je te helpen met wetenschappelijke projecten, want dat is wat liefdevolle moeders doen.
Wat betekent dit? Ja, ik weet dat je nog maar twee jaar oud bent, maar het lijkt erop dat we de weg kwijt zijn.Ik wil goed werk verrichten als moeder.
Ik wil je alle mogelijke kansen geven. Ik wil dat je bereid bent om te vechten tussen de besten in de competitieve wereld waarin we leven, want hoewel ik niet een VAN DIE moeders ben, wil ik dat je mijn stappen volgt en slaagt in je studie.Zoals ik al eerder zei, wordt aangenomen dat ik moet weten wat ik moet doen, ik weet elke stap van de weg.
Heb gedacht aan buitenschoolse activiteiten, privéleraren, voetbalteam, pianolessen ... Letterlijk de details van hun opvoeding en opleiding voor mij geschreven om naar de bevalling te gaan. Kortom, weet wat je moet doen bij elke stap van de weg.Dus,je hebt gisteren de diagnose gehad: je hebt autisme. Nu heb ik het gevoel dat wij tweeën samen geschokt waren op zee.
Alsof een golf van golven ons hard slaat in het midden van een storm en we ons alleen laten meeslepen. Ik probeer je niet bang te maken, maar ik heb geen idee wat ik moet doen: er zijn niet veel handleidingen over het opvoeden van jongens met autisme ... maar veel vragen. Gisteravond betrapte ik mezelf erop dat ik niet wilde huilen.Ik was in rouw toen ik afscheid nam van de dokter die nooit zou worden, de basketbalster die je nooit zult worden. Hij huilde om zijn vriendinnen, de banen of de successen die hij nooit zal beleven. Hij had geen toekomstvisie, omdat geen van de stukken paste.
Maar weet je wat ik nu denk terwijl ik deze brief schrijf? Om afscheid te nemen van al deze verwachtingen: omdat ze op dezelfde manier zouden breken, zelfs als ze later zouden zijn.En je zou op dezelfde manier moeten leren om een goede moeder voor je te zijn, voor je eigen behoeften en verlangens.
Hebt u met andere woorden deze kinderen gezien die zich van kinds af aan al hebben voorbereid op doktoren? Wil je niet dat je wegrent voordat je je iemand voorstelt die niet weet hoe hij zijn eigen gassen moet verdrijven door hem met een naald te steken? Kent u aan de andere kant de thema's die sommigen van hen gebruiken in hun doctoraten? Denk je dat we meer experts in de wereld nodig hebben voor "de paringsgewoonten van Pitbulls met enige weerstand tegen antibiotica"? Ik stel me voor dat deze vragen je in de war brengen, aangezien je nog maar twee jaar oud bent.Ik besefte dat dit plan dat ik voor je had, zelfs als ik het accepteerde (zelfs als ik die fout maakte), niets zou garanderen.Weet jij ook wat ik me realiseerde? Dat je niet saai bent. Je bent lief, vriendelijk en helder.
Hij zal door de kamer rennen om me een zoen te geven en zijn problemen op zijn eigen manier op te lossen. Hij zal zelfs de kat ertoe brengen hem gewelddadig te omhelzen wanneer hij voor je wegrent, wat eigenlijk iets is waar we aan moeten werken, maar dat maakt zijn moeder erg trots. En ja, jij bent mijn zoon met autisme, maar het is ook uniek en echt. Dus waarom huil ik om plannen die verdwenen zijn, terwijl ze nooit echt hebben bestaan?
Aan het eind van de dag is het logisch dat future je toekomst nog onbekend is.Maar op basis van wat ik al weet, begin ik te denken dat het een gelukkige, onafhankelijke en volleerde volwassene zal zijn.
De diagnose weerhield me er niet van om je de intelligentie en de uitzonderlijkheid te zien die me fascineren.Vanmorgen hoop ik dat je behandeld zult worden als elk ander vluchtig, onredelijk, emotioneel, reactief, explosief, zeldzaam, temperamentvol kind. De komende jaren zal ik mijn vingers kruisen in plaats van klagen, vlak naast de moeders van neurotische kinderen, wanneer je van gedachten verandert over je snack in de kleuterklas. Ik zal hem de naaktslakken zien ontdekken en ze als een schat begraven, onverklaarbaar nog steeds in leven, net als jongens zonder autisme.Dat wil zeggen, mijn geliefde,het hebben van autisme is geen onoverkomelijk obstakel voor grootheid, succes of normaliteit.
En ik verwacht dat het, terwijl het groeit, zo zal blijven. Je bent aanhankelijk en vriendelijk; is eigenzinnig, veerkrachtig en vastbesloten. Dat kan je. In de toekomst wachten je nog meer. En ondanks wat we gisteren hebben geleerd, beschouw ik mezelf als een gelukkig persoon, vanwege alle pasgeborenen die ik als kind zou kunnen hebben, ik heb jou. We hebben jou, mijn liefste. En samen zullen we erachter komen hoe we verder kunnen gaan.Als een kind met autisme de wereld opnieuw ontdekt
Ondanks hoe dramatisch het ook is om voor het eerst te horen dat u een kind met autisme heeft, is de realiteit van de diagnose niet zo erg als we ons voorstellen. Het hebben van een kind met autisme leert ons gewoon de wereld opnieuw te ontdekken door hun ogen en hun echte manier om er iets mee te doen.Een autistisch kind is als elk ander kind, met een andere manier van omgaan met de buitenwereld.
Als u ook de moeder bent van een autistisch kind, zult u zich snel realiseren dat u met een vroege interventie een goed leven kunt leiden. Met uw steun zal uw kind met autisme hoe dan ook zijn eigen weg gaan, waar hij zeker geluk zal vinden. Noot van de auteur: een artikel gebaseerd op Shannon Frost Greenstein's "Een open brief aan mijn pas gediagnosticeerde austische zoon."
