Ik weet niet waaromer zijn mensen die ons op het bot zetten, ook al hebben we geen woord uit hun mond gehoord, zelfs niet een blik.Zelfs vandaag weet ik niet waarom hij, niet iemand anders, mij dat speciale gevoel heeft gebracht.
Ik was ongeveer zes jaar oud toen het al meer dan normaal was om hem de straat op en af te zien gaan. Hij was blond en herinnerde me aan de kleine prins. Elke avond was hij naar me te kijken vanaf het balkon, zijn gezicht door de tralies en benen opknoping net als andere planten vallen in groene cascades in de grond, terwijl ik, met mijn sandwich, aten zoet stampers en witte rode anjers mijn moeder was aan het plukken. Het deed me denken aan de kleine prins "Ik ben er absoluut zeker van dat die jongen was speciaal, zo bijzonder dat leek niet te passen in deze wereld."Share
voor de nacht valt, zoals in het dagelijks
hij de straat overgestoken schrijdend op de vloer, armen vol boeken en het treurigste gezicht dat ze zich maar konden voorstellen.Ik droomde altijd dat hij zou kijken, zelfs al is het maar een keer, dus met de blik die ik kon schreeuwen dat de wereld hem kon bieden als hij niet aan zijn hoofd omlaag en kijken ernaar uit of naar de hemel, maar hij deed het nooit.
Wat ik van hem weet, ontdekte ik door de opmerkingen, die als slapende witte vlinders op de witgekalkte muren trilden in het "uur van roddel" over de stoelen op de deuren van de huizen, of misschien, nogmaals, mijn verbeelding dat gecreëerd . Dit is het verhaal. De diagnose van de kleine prins - uw probleem is dat u te veel leest.
Dat was de diagnose die ze aan Juan Delgado hadden gesteld. Omdat de homeopaat aan de psycholoog, door de acupuncturist, de priester, bakker, kiosk, familie en natuurlijk de boekhandelaar. Ze waren het allemaal eens of beïnvloedden.
Toen Juan Delgado naar huis terugkeerde, uitgeput van de gebruikelijke cirkel van zijn geest; na deze zin meer dan eens gehoord te hebben, als een onvermoeibare echo, had hij geen andere keuze dan zich over te geven en te accepteren dat boeken de oorzaak en de conclusie van zijn probleem waren.
Zoals hij altijd deed, voordat hij de bus terug naar de stad nam, passeerde hij het winkelcentrum en ging to naar de boekenafdeling om hen vaarwel te zeggen.
Later ging hij naar de jonge modeafdeling, pakte verschillende willekeurige stukken en ging een van de proevers in.
"Volledig naakt, keek hij naar zijn beeld alsof het de eerste keer dat hij dat deed." Share
De lichten van de dressing ontworpen om hem meer en beter uit te zien, nauwelijks in geslaagd om een beetje leven aan je figuur verslechterd geven . Daar waar eens een dikke haardos was, sloeg de glans van de huid rond haar schedel als een masker van schoonheid naar een brein dat al lang doelloos en verloren had geleefd. De uitgesproken kromming van haar wenkbrauwen bekroonde de herinnering aan een diepe blik, nu zonder een enkele wimper. Het gezicht, verkleind tussen zijn baardeloze wangen, voelde de afwezigheid van kleur en spoor waarmee een kaart van kusjes werd getrokken. De huid van het schaambeen, voordat gedekt door zwarte voortgekomen uit waar de spanning, nu leek de voortijdige sculpturen, zich niet bewust van vleselijk genot, marmer en kwetsbaar. Hij hief zijn benige armen op en kruiste ze achter zijn achterhoofd, tevergeefs op zoek naar een haar in de achterste oksels. Al haar wezen, voor zacht en donzig, was nu transparant en fragiel tot op het punt van onthechting, zonder een spoor van streling. Het beeld was wazig en verscheen na de scheur weer. Toen keek hij naar beneden en vertrok zijn gezicht in iets als een uitgesproken glimlach daar waar alleen de letters kunnen wortelen met geweld, waarvan alleen zij kunnen krijgen, opende een gat in de borst, om plaats te maken een soort van de torrent wit.
De tijd verstreek en op een dag stopte ik met het eten van stampers op dat balkon, maar niet voordat ik de straat al zonder zijn aanwezigheid bekeek en dacht dat, wat de wereld ook had gedacht,de boeken niet de oorzaak van iets waren, maar de toevluchtsoord voor alles, voor die kleine eenzame prins.