De pijn van de 'naamloze' is de pijn van mensen die zijn geëtiketteerd en geëtiketteerd als gevaarlijk, vreemd, excentriek, schadelijk en onbegrepen door mensen die niet eens de moeite nemen om hen te ontmoeten. Het is de pijn van degenen die de scharlaken brief hebben van een diagnose van de geestelijke gezondheid die hen veroordeelt tot een leven vol misverstanden.
Het zijn de mensen die we op straat wijzen: het is de gekke man in de stad, zijn excentrieke buurman, de rare vent op straat. Ze worden niet als mensen beschouwd, het zijn een reeks diskwalificaties die in de loop van de jaren bestendigd zijn en die hun menselijkheid in de ogen van anderen hebben gestolen. Ze hebben geen nauwkeurige diagnose, het zijn mensen zonder identiteit. U bent misschien zo gewend aan het horen van deze kwalificaties dat u niet bent blijven nadenken over hoe de persoon die naar u luistert zich voelt. Je gelooft misschien zelfs dat ze lacht omdat ze denkt dat alles zo grappig is als jij. Maar misschien lachte ze omdat ze niet langer de kracht had om zich aan hem te tonen die haar oordeelde door een simpele blik en haar diskwalificeerde omdat ze anders was. Hoe zou je je voelen als je zulke beledigingen of diskwalificaties zou ontvangen met zo weinig empathie?
"We moeten de dingen niet labelen als zwart of wit, maar een inspanning leveren om ze als wit en zwart te zien, afhankelijk van de situatie. Of, zoals grijs, rood, blauw, geel ... Het hebben van goede of slechte eigenschappen betekent niet dat je een goed of slecht persoon bent. Iedereen die de neiging heeft om de mensen die ze kennen te labellen, zal waarschijnlijk een manie ontwikkelen om in absolutistische bewoordingen te evalueren. '
- Albert Ellis -
Verloren hoop
Aanvankelijk geloven ze dat als ze een juiste diagnose hadden, ze een passende behandeling konden krijgen en hun problemen konden oplossen. Maar in de meeste gevallen is dit verdomde etiket dat hen verbindt met een psychische aandoening meer een last dan een oplossing.
Het is een last omdat het in de ogen van de maatschappij gevaarlijke, agressieve, onbeheersbare en onbetrouwbare mensen worden. Er is geen werk meer voor hen, er is geen hoop op een beter leven, want dit label veroordeelde hen tot de ballingschap van de verschillende, de vergeten. Er is niets meer over, alleen de pijn van de niet-benoemde, van degenen die hun dromen en hoop verloren hebben. De samenleving eist zijn re-integratie. Maar hoe? Als dezelfde maatschappij hen beoordeelt en hen niet de gelegenheid geeft om hun waarde te tonen en alles wat ze kunnen doen. "Het is zielig dat we niet kunnen leven met dingen die we niet begrijpen. We hebben alles nodig om te worden geëtiketteerd, uitgelegd en gedeconstrueerd. Zelfs als het volkomen onverklaarbaar is. "
- Chuck Palahniuk - ontoereikende ongepaste behandelingen
Maar de hel van de vergetenen houdt daar niet op.
Ze voelen zich ook gemarginaliseerd door het gezondheidssysteem zelf. Dit komt omdat hoewel er behandelingen zijn voor verschillende soorten pathologie, ze geen toegang hebben tot deze behandelingen en ze de hoop verliezen op een beter leven.
Volgens sommige studies had slechts 62% van de mensen toegang tot een passende psychologische behandeling voor een aandoening die bekend staat als depressie. Depressie wordt alleen behandeld door medicatie door psychiatrische hulpverleners of huisartsen. De behandeling van keuze voor depressie, volgens de Wereldgezondheidsorganisatie, omvat zowel farmacologische behandeling als psychologische therapie.
Bovendien, als we klagen over bezuinigingen in de gezondheidszorg, vergeten we altijd de geestelijke gezondheid. Omdat we geloven dat het iets is dat ver van ons verwijderd is, wat een zeldzame zaak is of, dingen die gebeuren met deze "andere" mensen die zo zeldzaam en anders zijn. Maar feit is dat het niet helemaal zo is:
een op de vijf mensen ontwikkelt een mentale stoornis gedurende hun hele leven. Bovendien is het aantal zelfdodingen het dubbele van dat van mensen die zijn gedood bij verkeersongevallen
; aan de andere kant is de hoeveelheid geconsumeerde antidepressiva verviervoudigd. Maar dit heeft het aantal zelfmoorden in de loop van de jaren niet verminderd, integendeel, het neemt toe. Betekent dit dat psychotrope geneesmiddelen nutteloos zijn? Integendeel, medicijnen kunnen nuttig zijn, maar ze zijn meer een steun dan een oplossing. Zelfs bij milde en gematigde depressies zorgt een psychologische behandeling voor goede resultaten en neemt de tijd van medicijngebruik af. Het is bij de meest ernstige depressie dat patiënten het meest profiteren van de combinatie van psychologische en farmacologische behandelingen.
Volgens de beoordeling van sommige eerder gepubliceerde wetenschappelijke artikelen, zou psychologische behandeling de eerstelijnsbehandeling moeten zijn voor de behandeling van angst voorafgaand aan het gebruik van medicijnen. Maar vanwege het tekort aan klinisch psychologen in openbare ziekenhuizen, hebt u zelden toegang tot deze behandeling.
De pijn van het gezin die zich beoordeeld en verkeerd begrepen voelt Over het niet benoemde gesproken, over het vergeten,we kunnen niet mensen vergeten die de enigen zijn die niet oordelen en aan hun zijde staan.
Deze mensen die elke dag worstelen zodat de wereld niet langer een vijandige plek voor hen is. We moeten niet vergeten dat achter elke patiënt de pijn schuilt van een gezin dat zich vaak veroordeeld en verkeerd begrepen voelt.
Omdat veel van degenen die mensen vaak als onschadelijke classificatoren bestempelen, wanneer ze naar geesteszieken verwijzen, families de schuld geven voor hun ziekte. We bieden hen geen adequate ondersteuning en behandeling, en bovendien worden ze ook uitgeprobeerd. We kunnen het vergetene niet langer labelen en ze zoveel leed veroorzaken. We moeten geïnformeerd worden over de verschillende psychische stoornissen voordat we vooropgezette, en meestal onjuiste, ideeën over hen hebben. Leer voordat je oordeelt en bovenal jezelf op zijn plaats: er is geen andere manier als je echt wilt helpen.
