"Ne me quitte pas" werd meerdere keren gekozen als het mooiste lied aller tijden.Het is het verhaal van de zanger en de componist zelf, van toen hij werd achtergelaten door zijn verloofde "Zizou", en hij voelde zich vernederd. Het werd opgenomen in 1959 door Warner Chappell, in zijn album La Valse à mille temps. Sindsdien zijn er veel versies opgenomen, waarvan de bekendste Edith Piaf, Charles Aznavour, Nina Simone, Frank Sinatra, Julio Iglesias en Madonna zijn. Het nummer werd ook opgenomen in verschillende talen.
Wat zit er verborgen achter de treurige en tegelijkertijd mooie teksten van dit nummer? Zonder twijfel een dramatisch verhaal. Jacques Brel won het publiek met zijn drama op het podium, want hij was elegant en verleidelijk, maakte vrouwen zuchten met deze taal zo sensueel, dat is Frans.
Tijdens zijn tijd als clubartiest ontmoette hij een vrouw genaamd Suzanne Gabriello, intelligent, sensueel en een komische actrice. Ze werden verliefd op elkaar en aarzelden niet om een romance te beginnen. Tegelijkertijd heeft dat gevoel zich om verschillende redenen vertaald in haat. Brel's "bruid" was brunette en had een mooie lach. Hij gaf zichzelf helemaal aan haar voor vijf jaar, maar het was vijf jaar vol misverstanden, intriges en meer. Het is een moderne vorm van verboden, vreemde en gepassioneerde liefde voor Parijs. Het verhaal tussen Brel en Zizou is erg melodramatisch.
Het is interessant op te merken dat hij een vrouw had, Thérèse Michielsen, en driekinderen, die in een buitenwijk van de Franse hoofdstad woonden. Brel moest alle mogelijke alibi's bedenken om bij haar geliefde te zijn. Zijn vriend Georges Pasquier redde hem en hielp hem in zijn leugens om zich te profileren als een trouwe echtgenoot en voorbeeldige vader, hoewel de kunstwereld destijds niet erg gerespecteerd of gerespecteerd werd.
Na twee jaar druk van Zizou vanwege zijn eindeloze leugens, maakte hij Miche (zoals hij zijn vrouw intiem noemde) en keerden de kinderen terug naar Brussel. Ondertussen huurde Zizou een vergaderruimte in een appartement op Place Clichy om bij zijn geliefde te blijven. Kort nadat ze zwanger werd, ontkent Briel de vader te zijn en zegt ze het kind niet te herkennen.
Dit is het begin van het einde voor een heel zielig verhaal. Gek van woede, dreigt Zizou hem voor de rechtbank te dagen en iedereen zal weten wie hij is. Daarna gaat hij met zijn wettige echtgenote naar Brussel. Op dit moment schrijft hij de tekst van het nummer "Ne me quitte pas". Met betrekking tot de song,
gebruikt dit nummer de melodie van het "Hungarian Rhapsody number 6" , door Franz List (hoewel hij het ontkent). Hij maakte verschillende wijzigingen in het prachtige nummer voordat het eindelijk werd opgenomen. De mooie zanger Simone Langlois was de eerste om het te spelen. Een paar maanden later nam Jacques Brel het op, aanwezig in zijn vierde album, "Valse Le An Mille Temps".Edith Piaf, een van de zangers die ook "Ne me quitte pas" opnam, zei dat ze niet in overeenstemming was met de houding van Brel Atitude, omdat ze wist van zijn "Parijse" omzwervingen. Ze dacht echter niet dat het alleen het verhaal van de zanger was, maar ze geloofde dat het een soort hymne was van mannen die van een vrouw houden en die ze kunnen vernederen. Muziek vertaalt zich als een ode aan mannelijke en macho vernedering, hoewel het in werkelijkheid niets meer is dan het vagevuur en de hel van de zanger zelf.
Het is een lied van wanhoop, dat spreekt van een tragische breuk en de ondergang van een man als hij valt, desesper, wanhoop, mentale pijn en sentimentele dood. Deskundigen zeggen dat hij het van Dostojewski heeft overgenomen toen hij zei: "Laat me de schaduw van zijn hond zijn" en suggereer ook dat er details zijn van Garcia Lorca over de verloren schat en het slaafse beeld van de mens.Je zou kunnen zeggen dat "Brel dit lied haatte", want ze droeg veel herinneringen aan haar geliefde Zizou. Het lied was een tastbare definitie van wat er in zijn hoofd en hart aan de hand was. Een soort catharsis voor hun zonden.
Jacques overleed op de leeftijd van 49 van longembolie(boeteling was een roker). Zijn stoffelijk overschot rust in Frans-Polynesië in het zuiden van het eiland Hiva Oa, op dezelfde plaats als zijn favoriete schilder Paul Gauguin. Suzanne Grabiello stierf in 1992 op 60-jarige leeftijd aan kanker en werd begraven in Parijs. Ze zal altijd herinnerd worden als de "zoete gekte" van een Belgische muzikant.
Letter "Laat me niet alleen" (vertaald in het Portugees) Laat me niet alleen,Het is noodzakelijk om te vergeten,
alle vergeten Wat terug was al.
Vergeet de tijd van de misverstanden en verloren tijd
Het wonder hoe Vergeet die uren,
die soms doden,
Het slagen van waarom,
Het geluk van het hart.
Laat me niet alleen, (* 4)
Te zullen regen Pearl bieden
Komende uit landen waar het nooit regent;
Ik zal de aarde graven
Tot na de dood,
Om je lichaam te bedekken
Met goud, met licht.
Ik zal een land creëren
Waar liefde de koning zal zijn,
Waar liefde wet is
En jij de koningin.
Verlaat me niet, (* 4)
Ik zal
Absurde woorden
uitvinden die je zult begrijpen;
Ik zal het vertellen
Van die geliefden
die het opnieuw hebben gezien
Hun harten zijn ontslagen; Ik zal je het verhaal vertellen van die koning, die stierf omdat hij niet had.
Laat me niet alleen, (* 4)
We hebben vaak gezien
Fire rebound
Van oude vulkaan
Wat we dachten dat oud?
Er zijn zelfs mensen die
van verbrande aarde spreken
Om meer tarwe te produceren;
Welke betere
de lente is wanneer de avond valt,
Zie hoe rood en zwart
niet
doen mix voor de hemel tot ontbranding.
Laat me niet alleen, (* 4)
Ik zal niet meer huilen, ik zal niet meer praten
,
verberg ik hier
om je te zien dansen en lachen,
Om te horen zingen en lachen.
Laat me
De schaduw van je schaduw,
De schaduw van je hand,
De schaduw van uw hond.
Laat me niet achter (* 4)