"Ik verloor mijn vader op 8-jarige leeftijd, bijna 9. Ik vergat zijn ernstige en liefhebbende stem niet. Ze zeggen dat ik op hem lijk. Maar er is één ding dat ons onderscheidt: mijn vader was een optimistische man. " Dus begint het getuigenis van Rafael Narbona, een man die zijn zeer jonge vader verloor. Een situatie die hem voor altijd heeft gemarkeerd en maakt duidelijk dat het ergste dat een kind kan overkomen is dat zijn ouders sterven.
Kinderen vormen in de kindertijd een speciale band - in de meeste gevallen positief en onvoorwaardelijk - met hun ouders. Dankzij hen hebben ze het eerste contact dat hun toekomstige affectieve relaties zal markeren. Ze zijn jouw steun, jouw rolmodel, die mensen die ze helpen een onbekend pad te verhelderen, omdat ze nieuw zijn in het spel van het leven. Dus als ouders te vroeg sterven, kan dit een zeer harde slag zijn die hen op een zeer diepe manier zal beïnvloeden. Waarom ik? Wat zou er gebeurd zijn als mijn ouders niet waren gestorven? Wat zouden ze van mijn huidige leven vinden? Zouden ze instemmen met mijn beslissingen? Dit zijn onbeantwoorde vragen die vaak kinderen in het leven vergezellen die hun ouders al vroeg verloren hebben. Te snel. "Het was onbegrijpelijk voor mij om te denken dat mijn vader niet meer in het park met mij mee kon lopen." -Rafael Narbona- De dood van de ouders laat een onuitwisbare indruk: hetzij als een litteken, hetzij als een wond
Rafael Narbona is zich bewust van hoe moeilijk het was om zijn vader te verliezen toen hij acht jaar door een hartinfarct was.
Het onbegrip voor dit onverwachte feit leidde ertoe dat hij zichzelf afvroeg "waarom ik?".
Eenzaamheid op speelplaatsen zoeken, terwijl ze het in feite leuk zou vinden om met andere kinderen op school te spelen.
We kunnen vanuit het gezichtspunt van de volwassenen denken dat kinderen snel vergeten, maar dit geldt niet voor belangrijke gebeurtenissen. Ze leven met grote intensiteit alles wat er gebeurt, en het teken dat elke gebeurtenis verlaat zal heel moeilijk te wissen zijn. Het verdriet van dit moment, om andere ouders met hun kinderen te zien en de afwijzing van deze zo onbekende realiteit die zoveel pijn als de dood veroorzaakt, kan voor het leven kruipen.
Het feit dat de ouders sterven, zal een rouwproces in gang zetten waarvan de stappen min of meer zullen duren, afhankelijk van de persoon en hoezeer deze situatie dit markeert. Woede, walging bij aanvankelijke ontkenning moet later worden vervangen door verdriet en acceptatie. In het geval van Rafael Narbona namen woede en afkeer de tijd om te verdwijnen en waren ze vooral intens tijdens de adolescentie. Het is heel moeilijk voor kinderen om te begrijpen dat mensen en levende wezens uiteindelijk sterven en dat betekent dat ze nooit meer zullen terugkeren. Share
De opstand tegen het gezag en respect niet soms schema's zijn niet indicatief voor een gebrek aan onderwijs, maar een vreselijke pijn die ligt binnen een persoon. Het is een manier om ontevredenheid te uiten over iets dat nog steeds afwijzing veroorzaakt. Sadness omgezet in rustige nostalgie
Net als veel andere kinderen die hun ouders verliezen, Narbona opgehouden te bestaan in een voortdurende strijd met de wereld en uiten hun woede, om een leraar, journalist en schrijver, evenals zijn vader was geworden. In zijn pijn idealiseerde hij zijn vader in zo'n mate dat zijn leven veranderde toen hij besloot in zijn voetsporen te treden. Echter,het verdriet was er nog steeds en hij moest een genezingsproces maken
waarin hij zijn vader als onvolmaakt maar echt kon zien.
Wanneer een ouder sterft, klampen kinderen zich vast aan dit geïdealiseerde beeld
terwijl ze een wereld binnenkomen die hun dierbaren heeft weggenomen. Soms volgen ze in hun voetsporen in een heel diep verlangen, niet om te vervangen, maar om die persoon zo dierbaar dichterbij te voelen. Er blijft echter een droefheid en een diepe wrok tegen de wereld die op een dag die geliefde figuur wegnam. Het gezin mag verdriet nooit verbergen en het zou goed zijn om kinderen in de rouw te betrekken. Share
Kinderen lijden erg als ze op jonge leeftijd een van hun ouders verliezen. Dushen in staat stellen om hun gevoelens te uiten, te praten over het onderwerp en hoe zij zich voelen, zal belangrijk zijn keep om te voorkomen dat die emoties zonder zin in hen vast komen te zitten. In deze gevallen zullen ze later met veel meer kracht en woede naar de oppervlakte komen wanneer we minder goed in staat zijn om hen te helpen.
We kunnen niet voorkomen dat dit gebeurt, maar versterken ons met elke slag die we nemen. Dit is een kans om te leren veerkrachtig te zijn, ons ritme te rijpen en ons te realiseren dathet leven niet tegen ons is, maar het is zoals het is: willekeurig en wispelturig in veel gevallen.
Uiteindelijk, dankzij acceptatie, zal verdriet om deze ouder een milde nostalgie worden.