Deze video is opgenomen tijdens een Coldplay-groepsshow in Mexico. Het moment in kwestie en de liedjes van de groep konden afstemmen op de emoties van een jongen met autisme en zijn vader. Dit prachtige en intense moment werd vervolgens gedeeld door de ouders van het kind op sociale netwerken en is sindsdien de hele wereld over gegaan.
De beelden hebben een groot vermogen, een kracht die ons prikkelt en geeft ons ook hoop in de verandering van het concept en het idee dat iemand heeft over degenen die de kenmerken van het autistische spectrum hebben. Om een vader en zijn zoon met autisme zo klein te zien verbinden op deze manier, is het delen van deze momenten en het meeslepen door emoties iets heel kostbaars. Tegelijkertijd dient deze video om de strijd aan te binden tegen de overtuiging dat vandaag de dag erg geworteld is, dat bevestigt dat mensen met autisme niets voelen en niet opgewonden raken. Dit is dezelfde overtuiging die de term 'autistisch' vergezelt wanneer deze wordt gebruikt om te verwijzen naar iemand die is losgekoppeld van de wereld of zelfs van zichzelf (zoals helaas het medische concept definieert).De video die de wereld rondgaat
Het is waar dat mensen met een autismespectrumstoornis moeite hebben om contact te maken met de wereld of zichzelf in de plaats van een ander te plaatsen, om hun realiteit achter te laten om realiteit te worden van een andere persoon. Autisme stopt echter niemand om te voelen. In feite kunnen we het autisme vaak alleen maar begrijpen door de uitdrukking van emoties die de omgeving naar voren brengt. Dit is een van de redenen waarom de emotie van dit moment in dit gezin grenzen overschrijdt:
"I love you", een geweldige liefdesles van een jongen met autisme
Zoals we het eerder hadden over de video, is het een overtuiging populaire misvatting dat mensen met een autismespectrumstoornis geen emoties of gevoelens hebben. Misschien komt dit geloof voort uit het feit dat we voor het uitleggen van autisme de bellenmetafoor gebruiken, waardoor we geloven dat ze zijn losgekoppeld van de wereld en dat ze niet begrijpen wat ze voelen. Als antwoord op dit verkeerde idee zou ik graag een uiteenzetting geven van de liefde van Raquel Braojos Martín "Wat is liefde?". Bekroond als het beste verhaal van "Vertel me over Autisme." Ik weet zeker dat je sprakeloos zult zijn na het lezen ... " Hé, ze vertelden me dat autistische mensen geen gevoelens hebben. Voelt je broer liefde en deze dingen? Of voel je niks?
De eerste keer dat ik deze vraag kreeg, voelde ik een mengeling van verontwaardiging, woede en, voor die ontkenning, twijfels.
De eerste keer dat mij werd gevraagd, was ik een kind, ik haalde mijn schouders op, staarde naar de vloer en ontkende dit heftig. Ik was dol op mijn jongere broer en was doodsbang voor de gedachte dat hij niets voor mij voelde. Het was te klein om te begrijpen dat het leuk vinden niet alleen maar een paar woorden zegt, maar niet dat het "ik hou van jou" was, en ik was bang. Een angst die ik niet kon beheersen. "In die jaren kon Rubens niet spreken, maar hij klemde zich aan ons vast met zijn kleine handen.
Alleen wij, je familie. We wisten niet of het woede, zorgzaamheid of een manier was om je stress te verlichten. Jaren later leerde hij spreken, en "I love you" was een van de dingen die we wilden. En zo ging hij verder, om te herhalen, maar dat leek niet echter dan zijn greep, ook al waren we blij om het te horen. Dat was het probleem.
De meeste mensen geloven dat er maar één manier is om iemand leuk te vinden, op onze manier . We verwachten dat iedereen dezelfde conduitfilter doorloopt. Dit is nieuwsgierig omdat we weten hoe te zeggen dat ik van je hou, maar we zijn ook in staat om anderen te kwetsen, om de gevoelens van anderen namens ons te gebruiken, we zijn ons bewust van de pijn en de leugens. Ze zouden ons nooit pijn doen. Wij die noch puur noch kristallijn zijn. Kunnen we echt het voorbeeld geven van hoe lief te hebben? En hoewel de twijfel over of mijn broer me leuk vond altijd over mijn hoofd is gegaan, als een rusteloze, aandringende kleine vogel, herinner ik me duidelijk de eerste keer dat ik hoorde dat mijn broer van iemand hield: "Onze oom Daniel nam ons mee voor een wandeling en ik voelde een speciale aanbidding voor mijn broer. Rubens vond het ook heel leuk om bij Daniel te zijn, hem te gehoorzamen en veel met hem te lachen. Mijn broer wees op het pad dat we zouden moeten volgen en de armen van degenen die daar niet heen wilden gaan. Maar Daniel stierf. Het was plotseling, van de ene dag op de andere, niemand verwachtte.
Het was heel moeilijk om aan mijn broer uit te leggen dat er geen wandelingen meer zouden zijn, dat we onze oom niet zouden zien, dat hij er niet meer was. Daniel kwam niet meer tevoorschijn, maar het was niet mijn broer. Toen we na een tijdje teruggingen naar dezelfde wandelingen met onze grootvader, zei mijn broer altijd tegen mij: "Weet je nog? Rijd met oom Dani.Sommigen van jullie denken misschien:
O, routineus, kenmerkend voor autisme, is niet dat ik Oom leuk vond, behalve dat ik eraan gewend was. Het ontbrak zoals elk ander aspect van de routine. "Dit kan waar zijn in de eerste paar weken, in de eerste paar maanden, tot en met het eerste jaar. Maar niet later. "Wat is daarboven?" "Ik vroeg het aan mijn tienerbroeder toen ik merkte dat hij een kofferbak draaide. Hij probeerde het snel te verbergen, alsof het iets gênants was. Ik vocht een beetje tegen hem en nam wat ik in handen had. Het was een foto van een heel oude familiereünie. Daarin was onze grootvader, onze neef en onze oom Daniel, ik stond ook op de foto. Het was enkele jaren geleden dat de oom van Daniël stierf en de routine van mijn broer kon niet anders zijn dan in die tijd. Rubens bracht zijn middagen trouwens door in zijn videogame. De wandelingen gebeurden niet meer, onze grootvader, die ons ook altijd meenam om op dezelfde plaatsen te wandelen, was met een degeneratieve ziekte. "Wat een prachtige foto," zei ik. "Ik kan het niet," zei hij en probeerde zich weer te verbergen. "Natuurlijk kan dat," antwoordde ik. "Vind je de foto leuk?" Aanvankelijk begreep hij niet wat speciaal was aan een foto waar hij niet in was. "Ik wel." Oom Dani - wees op het beeld - Toen ik klein was bij oom Dani. Haar ogen gloeiden en haar handen bewogen hopelijk, alsof ze me al jaren probeerden te laten zien. En ik voelde, natuurlijk voelde ik het. Ik huilde zelfs met een beetje emotie: dat was liefde. "En wie is dit meisje op haar knieën?" Vroeg ik. "Je bent klein."
Toen onze grootvader stierf, had mijn broer, naast het bekijken van zijn foto's, ook een reactie: ik ging naar het huis van mijn grootmoeder en in plaats van rechtstreeks de woonkamer in te gaan, liep ik door de hal naar beneden, de deur van onze oude kamer open. grootvader, waar hij de laatste paar jaar ziek was geweest, en naar binnen keek. Het was alsof hij haar herinneringen op deze manier kon zien. Alsof we onze grootvader verwachten te vinden die op zijn bed ligt. Op andere momenten zat Rubens in de rolstoel en bleef staan wachten.
Soms, jaren later, toen ik dacht dat niemand hem aankeek, brak mijn broer opnieuw een spleet in de slaapkamerdeur. En hij sprak over het snoep, de spelletjes, de wandelingen, de pet, de "Ik zal het je vader vertellen!" Van grootvader Paco, van zijn grootvader Damian en van zijn oom Daniel. Hij sprak over onze drie afwezigheden en deed dat met schitterende ogen. En hij kijkt naar mijn hand en neemt me mee naar de computer om me de ontdekkingen van de week te leren: series die hij wil zien, sterrenbeelden die hij wil onthouden, kaarten, foto's, liedjes. En ze dringt erop aan, ook al ben ik bezig. Omdat hij vindt dat ik in zijn wereld ben, om me deel van hem te maken. Niet altijd, natuurlijk niet. Maar als je bij iemand wilt zijn, kies dan altijd voor ons, je familie. We staan aan de top van je piramide. Wanneer hij zijn eigen eenzaamheid beu wordt, begint hij te schreeuwen tegen onze namen. Omdat liefde geen woorden vliegt, lege beloftes, liedjes, poëzie of liefkozingen. Liefhebben is denken aan de mensen om wie je geeft, degenen missen die dat niet zijn. Liefde is dat en niets meer.Bedankt broer, omdat je me dit hebt geleerd.