Wanneer alles eindigt en je voelt het einde komen, spreekt de liefde niet langer luider, je hart is strak bij elk nieuw telefoongesprek en je weet gewoon niet waar te gaan en daar te blijven, piekerend over dit einde van het verhaal, vasthouden naar de bundels van gevoelens die, druppel voor druppel, een proces beëindigen. Er is een bord voor je geplaatst en hij zegt: luister naar je gevoelens
. We gaan door een tijd waarin gelukkig zijn in de mode is, kijk maar naar de virtuele vensters, nu in je sociale netwerk en vertel me: zie je iemand verdrietig zijn? Iemand zonder werk? Foto's van tickets met achterstand? Niet mijn mensen, de vensters laten niet zien wat er aan het einde van relaties komt.Alles moet pijnloos, snel, smaakloos en geurloos zijn omdat er geen tijd is om te wachten. Zorg voor de tuin voor wat, als je de vlinders kunt verleiden met lege beloftes van een leven dat veel interessanter is voor degenen die het zien? Dit is het voorstel dat we kopen zonder het te beseffen.
We kijken naar de leegte van sociale netwerken die ten koste van alles misleid zijn en we leiden ons af van onze gevoelens, we missen de grote kans om deze pijn te verwerken en een beetje meer te weten van het universum dat we binnen dragen. Maar laten we aan de andere kant denken, als je jezelf toestaat om het einde te ervaren, zou je dat moeten voelen
, wanneer een relatie eindigt, lijkt het alsof een klein beetje van ons ermee instemt , alle dromen, beloften aan twee, projecten geformuleerd met beide genegenheid, alles gaat als volgt, beneden, zoveel toewijding voor niets. Wat overblijft is een verdomde angst voor de toekomst in een solocarrière en een dozijn van de mensen zelf, dat gevoel van 'wee mij'.Soms denk je zelfs dat je tijd verliest, maar ik geloof dat dat gevoel meer gerelateerd is aan de toekomst dan aan het verleden, omdat al die ongelooflijke momenten even moeten worden gewist om de pijn een beetje te verzachten, en dus weten we dat de toekomst, onzeker als hij alleen is, ons herinneringen aan een verleden voorbehoudt dat had kunnen zijn. Dus stoppen we onze energie in de angst voor eenzaamheid.
Wie heeft nooit die dramatische zin gezegd:
"Ik zal nooit iemand vinden." Er zijn mensen die graag die liefde voelen die had kunnen zijn, maar die al lang ophoudt te zijn, zelfs voordat alles tot een einde komt, en deze mensen hun doden niet begraven, houden en hun as in een doos bewaren goed gedecoreerd met ze meenemen waar ze ook gaan; dus het is gemakkelijker om te onthouden om medelijden met jezelf te hebben.Wat heel ernstig en noodzakelijk is, is: we moeten onze doden begraven, we moeten rouwen en dit gebeurt alleen als we onze interne mechanismen begrijpen, wat niet zal gebeuren terwijl je het idee leeft dat je niet kunt lijden, dat is lelijk om te huilen, dat het beter is om snel een outfit aan te trekken en uit te gaan om te chatten, dus de liefde voor de volgende hoek zal altijd de volgende liefde zijn.
Het doet te veel pijn, we weten het, we beëindigen processen, wat ze ook zijn, het doet te veel pijn.
Er zit een gat in onze borst en we zijn verdwaald zonder goed te weten waar we heen moeten. Wanneer de nacht komt en er gebeurt niets, lijkt het alsof de wereld daar in je kamer terechtkomt en niets, niets dat je neemt, die pijn verlicht. Heb je erover nagedacht om die momenten te gebruiken om alles wat je in deze relatie hebt gesedimenteerd te deconstrueren, op de grond te zetten, dat je niet meer logisch vindt, om het 'wat als?' Los te laten. en dus, na alles, om iets nieuws te bouwen, zonder haast en angst, laat het bloeien.
Versterk je instincten en verbind je met je essentie.Dat is uiteindelijk onze ware zoektocht als spirituele wezens: onze essentie erkennen. Bouw voort uit de relatie met jezelf, werk de gevoelens uit, laat - zonder oordeel - de gevoelens los die je ontkent. Onthoud: wat we doorstaan, blijft bestaan, dus laat lichtheid je leidraad zijn bij het voltooien van processen. Liefde, dat wat juist is, wint altijd aan het einde van de geschiedenis. Vergeet niet om het te gebruiken in zijn constructie. En hoe dat te doen? Begin je te leren kennen, ga nu naar de voorkant van de spiegel, kijk in je ogen en stel de vraag: wat wil je nu doen? Ik verzeker je dat er een grote vlam van kracht begint te ontwaken als je je tijd besteedt aan de goddelijkheid die in je woont. Sta jezelf toe.