Veel ouders denken nog steeds dat het ok is om schuldgevoelens te gebruiken om te leren. Ze denken dat beloning en straf de basis zijn voor een goede training. Dit is mogelijk waar, vooral op zeer jonge leeftijd, maar je moet ook begrijpen dat het een stap is die moet worden overwonnen.
Schuld maakt plaats voor emotionele malaise. Het is geboren uit een symbolische en sociale sanctie. Schuldgevoel leidt echter niet tot verantwoordelijkheid. Noch bevordert het autonomie, noch staat het iedereen toe om vrij de waarden te kiezen waarin ze geloven of niet. Door schuld te gebruiken om te onderwijzen, leert iemand zichzelf niet echt, maar een conditioneert het kind. "Door onwetendheid daalt men af naar dienstbaarheid, door opleiding stijgt men naar vrijheid." -Diego Luis Córdoba-
Het is waar dat het gebruik van schuldgevoelens de controle over het kind vergroot. Dit vergemakkelijkt het werk van een autoritaire vader.
De kleine is vervuld van angsten, van morele conditionering en wordt daardoor hanteerbaarder.
Hij gehoorzaamt gemakkelijker omdat zijn wil zwakker wordt. Het komt minder van de normen, omdat de angst om dit te doen erg sterk is. Dan zul je een volgzaam persoon worden, maar niet vrij of gelukkig. Schuld om te onderwijzen neemt het zelfbeeld weg Een kind heeft begeleiding nodig, maar dit moet worden aangeboden in termen die hem in staat stellen om zichzelf opnieuw te bevestigen.
Het schuldgevoel dat wordt gebruikt om te onderwijzen doet het tegenovergestelde: het laat het kind voelen dat wat hij doet, voelt, verlangt of denkt, niet acceptabel is.
Laten we dit eens bekijken met een voorbeeld om beter te begrijpen. Het kind wil geen groenten eten. Haar smaak heeft meestal een bittere toets die ze niet lekker vindt. Vanuit
perspectief dat schuld gebruikt om op te voeden, zul je zeggen dat een goed kind moet eten wat er wordt geserveerd, zonder protest. Vanuit een benadering die geruststelling nastreeft, zal het zeggen dat kampioenen groenten eten omdat ze veel kracht bieden.Geen enkel kind werkt irriterend voor zijn of haar ouders. Integendeel. Wat ze wil is om ze te behagen en ze een goed gevoel over haar te geven.Hun emotionele onrijpheid is wat hen ertoe brengt zich niet aan bepaalde voorschriften of normen te conformeren.
Wat moet worden gedaan, is hen helpen de reden voor deze leefregels te begrijpen. Schuld belemmert de ontwikkeling van het bewustzijn Educatie leert een kind niet om de regels blindelings te gehoorzamen. Opleiden met schuldgevoel leidt hier precies toe.
Dit zet het kind ertoe aan te geloven dat het noodzakelijk is om te handelen in overeenstemming met wat de autoriteitscijfers bepalen.
Hierdoor denken ze dat de cijfers onbetwistbaar zijn, en dat het in twijfel trekken ervan leidt tot een immoreel gedrag. Wat wordt bereikt, is een breuk markeren tussen wil en plicht. Het laatste is wat altijd moet zegevieren. Maar het meer serieuze deel hiervan is dat deze aanpak bijdraagt aan de verslechtering van kritieke capaciteit.
Op deze manier verschijnt er nooit een echt besef van de handelingen. Er is bewustzijn wanneer je vrijuit kiest hoe te handelen, wanneer het de reden zelf is die bepaalt wat goed en wat slecht is. Als een persoon een brede bewegingsruimte heeft, kan deze nauwelijks worden gemanipuleerd, verminderd of gebruikt.
Maar als iemand voortdurend geconditioneerd is door schuldgevoelens, komt het niet om waarde te geven aan zijn redeneringen. Het hangt altijd af van de goedkeuring van een autoriteit om te handelen. Opleiden zonder schuld Bij de geboorte zijn de mensen egocentrisch.
Voor een baby en een klein kind is er geen mogelijkheid om de wereld buiten hun eigen behoeften te zien.
Op dit moment is de rol van ouders fundamenteel om aan deze behoeften te voldoen en het kind in een veilige omgeving te laten voelen. Dit zal een zaadje van vertrouwen en eigenliefde zaaien. Met het spenen en de sluitspiercontrole begint het lange pad naar de insertie in een normatief kader, dat wil zeggen in een cultuur. Het is duidelijk dat beperkingen en beperkingen frustratie en dus afwijzing veroorzaken.
Het kind heeft moeite om te assimileren dat de wereld er niet in begint of eindigt. Dit creëert wrijving die in elk geval niet mag leiden tot schuldgevoelens om te leren. In dit lange ontwikkelingsproces zouden ouders idealiter het kind moeten leren denken in overeenstemming met de gevolgen van hun daden.
Om dit te doen, is het belangrijk om u te helpen uw emoties, uw verlangens, hun grenzen en de redenen ervoor te herkennen. De marge om te leren kiezen, te beslissen, moet geleidelijk worden geïmplementeerd. Deze processen gebeuren nooit op een perfecte manier, het is genoeg dat de intentie om ze te houden echt en constant is.