Alle kinderen worden ouders met de dood van hun ouders

Vandaag, en door de wet van het leven, komen onze ouders aan of bereiken ze zeer geavanceerde leeftijden. Dit houdt een verslechtering in die bescherming en verzorging van de ouderen vereist, die zorg en speciale contemplatie vereist.

Dus we zeggen dat we allemaal de ouders van onze vaderen worden wanneer het uur van hun dood komt. Omdat we ze moeten omhelzen, voeden, liefkozen met de woorden van de ziel en met onze zorg. Wij worden het riet van je ziel wanneer we door onze genegenheid herinneren aan de genegenheid die ze ons gedurende ons leven hebben gegeven.

Het is gebruikelijk om de ouderdom en de laatste fase van het leven op een negatieve manier te zien. Er zijn echter verschillende redenen die ons helpen te denken dat het een mooie en onmisbare stap is in het omgaan met rouw.

Het delen van dit moment met onze ouders of grootouders betekent het delen van een behoefte aan genegenheid die op de een of andere manier ook het begin van een afscheid symboliseert. Het betekent iets ondersteunen dat ons deed groeien en ons leven gaf met dezelfde kracht waarmee we vaarwel zeggen.

"Als je ouder bent": de boodschap van bejaarde ouders

Wanneer ik op een gegeven moment het geheugen of de draad van ons gesprek verlies, geef me dan de tijd om het te onthouden. Als ik niet alleen kan eten, heb ik geen controle over mijn sluitspier of kan ik niet opstaan, help me met geduld.

Wanhoop niet aan ouder worden en pijn hebben. Schaam je niet voor mij. Help me op straat, adem in, staar in het zonlicht. Wees niet ongeduldig omdat ik langzaam loop, wees niet verbitterd als ik gil, huil of "last" heb van vroegere of huidige veldslagen.

Denk aan de tijd die ik je gaf om je te leren hetzelfde te doen als ik je nu nodig heb om het me te leren. Ik heb een nieuwe missie in het gezin, dus ik vraag u de kans die ons is gegeven niet te verspillen. Heb me lief als ik oud word omdat ik nog steeds aan mij ben, zelfs zilver in mijn haar kam.De laatste afscheid van het leven

Om na te denken over de rol van kinderen in het gezicht van de ouderdom van hun ouders, heeft Fabricio Carpinejar ons een prachtige tekst aangeboden die ons licht kan geven op een podium dat niet altijd verlicht is. Het is moeilijk om je goed te voelen, want we mogen niet vergeten dat

de ouderdom een ​​afscheid van het leven inhoudt die ons geleerd heeft te praten, te groeien, de lepel te nemen en te lopen. "Er is een breuk in de familiegeschiedenis, waar de leeftijden zich verzamelen en elkaar overlappen en de natuurlijke volgorde zinloos is: het is wanneer het kind de vader van zijn vader wordt.

Het is wanneer de vader ouder wordt en begint te draven alsof hij in de mist is. Langzaam, langzaam, onnauwkeurig. Dat is wanneer een van de ouders die je bij de hand greep toen je klein was, niet langer alleen wilde zijn. Het is wanneer

de vader, eenmaal stevig en onovertroffen, verzwakt en twee keer ademhaalt voordat hij uit zijn plaats komt. Het is wanneer de vader, die ooit bevolen en gegeven had, vandaag slechts zucht, alleen gekreun, en zoekt naar de deur en het raam die nu zo ver weg lijken. Het is wanneer een van de ouders, eenmaal goedgezind en hardwerkend, niet in staat is zijn eigen kleding aan te kleden en zich zijn medicijnen niet herinnert.

En wij als kinderen zullen niets anders doen dan accepteren dat we verantwoordelijk zijn voor dit leven.

Het leven dat ons leven gaf, hangt nu van ons af om in vrede te sterven. Elk kind is de vader van de dood van zijn vader.

Misschien is de ouderdom van vader en moeder merkwaardig genoeg de laatste dracht. Onze laatste lering. Een gelegenheid om de zorg en liefde die ze ons decennialang hebben gegeven, te beantwoorden. En net zoals we ons huis hebben aangepast om voor onze baby's te zorgen, energie-uitlaten te blokkeren en een box aan te brengen, zullen we nu de verdeling van meubels naar onze ouders verschuiven. De eerste transformatie gebeurt in de badkamer. We zullen de ouders van onze ouders zijn die nu steunbalken onder de douche zullen plaatsen.

De bar is emblematisch. De balk is symbolisch. Omdat de douche, eenvoudig en verfrissend, nu een storm is voor de oude voeten van onze beschermers.

We kunnen ze niet een ogenblik alleen laten. Het huis van degenen die voor hun vaders zorgen, zal leuningen hebben op de muren. En onze armen zullen zich uitstrekken in de vorm van borstweringen. Ouderen lopen door zich aan objecten te hechten, veroudering is zelfs traplopen zonder treden. We zullen vreemden in ons eigen huis zijn.

ShareWe zullen elk detail observeren met angst en onwetendheid, met twijfel en bezorgdheid.

We zullen gefrustreerd architecten, ontwerpers en ingenieurs zijn. Hoe kunnen we niet verwachten dat onze ouders ziek worden en ons nodig hebben? Het spijt ons voor de banken, de standbeelden en de slaktreden. We zullen alle obstakels en het tapijt betreuren. Blij de zoon die de vader van zijn vader is voor zijn dood!

En arme zoon die alleen bij de begrafenis verschijnt en niet elke dag een beetje vaarwel zegt. Mijn vriend Joe vergezelde zijn vader de laatste paar minuten. In het ziekenhuis manoeuvreerde de verpleegster hem van bed naar bed en probeerde de lakens te verwisselen toen Joe van zijn stoel riep: "Ik zal je helpen."

Hij bundelde zijn krachten en pakte zijn vader voor de eerste keer op. Hij plaatste het gezicht van zijn vader tegen zijn borst. Hij schikte op zijn schouders zijn vader, verteerd door de kanker: klein, gerimpeld, breekbaar, bevend.

Hij hield hem lange tijd vast, de tijd gelijk aan zijn jeugd, de tijd gelijk aan zijn puberteit, een goede tijd, een eindeloze tijd. Haar vader strelen van links naar rechts. Haar vader strelen en haar vader kalmeren. En hij zei met zachte stem: "Ik ben hier, ik ben hier, papa!" Wat een vader wil horen aan het einde van zijn leven is dat zijn zoon zegt dat hij daar is. '

Hoewel de zorg voor onze ouders misschien vermoeiend is, mogen we niet vergeten dat deze droefheid en vermoeidheid deel uitmaken van de rouw waarmee we te maken hebben.

Ze maken deel uit van het afscheid, als afscheid van het deel van onze eigen ziel, onze jeugd. Met hen, alles wat we niet delen met iemand anders en waarvoor geen getuigen zullen zijn. Dit vereist ongetwijfeld veel innerlijk werk dat het leven ons de gelegenheid biedt te bereiken. We kunnen het niet verspillen. Delen