Woede is een emotie die onze innerlijke monoloog verleidt, die gedachte, woord en daad kaapt. Een verdedigingswapen dat, als het wordt misbruikt, zich tegen ons kan keren en zelfs grote schade kan aanrichten als we het laten groeien.
Over het algemeen houden we er niet van de controle te verliezen, maar bij veel gelegenheden is bewezen dat we boosheid niet vaak kunnen voorkomen. Dit is ongetwijfeld omdat het een natuurlijk instrument van evolutie is voor mannen om te reageren op waargenomen onrechtvaardigheden. Het feit dat een kind volhardend en fel aandringt op het feit dat zijn broer zijn speeltje heeft genomen, is in wezen een manier om zijn belangen te verdedigen en te voorkomen dat zijn integriteit wordt geschaad. Het probleem van deze emotie zal verschijnen als het kind zijn protest niet opgeeft, maar ook niet van plan is om resultaten te boeken. Dat wil zeggen, als we ons alleen concentreren op "mijn speelgoed van mij afpakken", zal ons fysiologische en cognitieve systeem snel gedomineerd worden door een spiraal van negatieve gevoelens en gedachten die de oplossing van de situatie niet zullen toestaan.
Het idee van kwetsbaarheid achter de woede
We willen niet aantonen dat we boos zijn in het openbaar, omdat we begrijpen dat dit een falen betekent van onze persoonlijke en emotionele kenmerken. We zijn bang om het uit te drukken en daarom tonen we alleen woede bij ons thuis, vergezeld door mensen die ons kennen en daarom hopen we dat we ons niet zo veroordelen. Deze emotie, oneerlijk behandeld, wordt door onze samenleving afgekeurd. Maar toch, zoals we hier verschillende keren hebben benadrukt, geeft het uiten van woede ons informatie over wat ons dwars zit, waardoor we de mogelijkheid hebben om onszelf beter te kennen en naar evenwicht te zoeken. Er is een belangrijke reden waarom we onze woede niet uiten: we verwarren het met woede of met een ongecontroleerde uitdrukking van onze ongemakken. Dat wil zeggen, we vergelijken het feit van ontploffen en schreeuwen met fronsen wanneer iets ons stoort. Maar we kunnen met zekerheid zeggen dat woede niet als woede is, omdat woede het gevolg is van wanbeheer van wat ons irriteert en kwelt. We maken een zandkorrel een strand omdat we niet op tijd van het graan afkomen, en dat is waar het circus gewapend is.Wanneer we ons niet bewust worden en deze rusteloosheid niet uiten, wordt ons een lastig emotioneel kruispunt dat onze geest, ons brein en ons lichaam kapot maakt.Delen
Waarom? Omdat we geïsoleerde feiten omzetten in de voortdurende focus van onze aandacht, waardoor we voorkomen dat we een emotionele sneeuwbal die wervelt en draaien, ongedaan maken, steeds groter worden.
Begrijpen en uitdrukking, de eerste stappen van kalmte
Wanneer we ons bewust worden van onze gevoelens en emoties, kunnen we een stap verder gaan om ze te behandelen en ze om te zetten in hulpprogramma's, niet als schadevergoeding. Laten we zeggen dat we op de rem trappen als we onszelf uiten, want we laten veel van de affectieve lading los die de komst van negatieve en potentieel bedreigende stemmingen voor ons evenwicht bevordert.
Als we terugkeren naar het voorbeeld van het boze kind door zijn speelgoed te stelen, zal het gemakkelijker zijn om te zien hoe het normaal en aanpasbaar is om gelijkheid te bevorderen door protest en het verzoek om vrijheid te schenden.
Maar, zoals we hebben gezegd, aangezien woede ontstaat in het gezicht van een fysieke of psychische dreiging, is het belangrijk om om te gaan met die gevoelens en emoties die met ons zijn geboren. Anders worden we gedomineerd door gedachten en acties die alleen maar onbehagen brengen om situaties op te lossen.
Wanneer we door onze zintuigen waarnemen dat er onrecht is gepleegd of iemand geen respect heeft gehad met ons of met iets of iemand van ons persoonlijk belang, ontvangt ons limbisch systeem (amygdala en aangrenzende structuren) een vonk die zet het hele machinepark.
Met andere woorden:
ons centrale zenuwstelsel is geactiveerd en daarmee bereiden ons lichaam en geest zich voor op actie. Op zijn beurt is de neocortex verantwoordelijk voor het berekenen en initiëren van een andere actie, min of meer aangepast aan de situatie. Dus, limbische ontlading veronderstelt de afgifte van catecholamines (neurotransmitters norepinephrine, epinephrine en dopamine), wat ons helpt om op een beslissende en snelle manier te redeneren. Op die momenten dat de activering geweldig is, kunnen we erg rood worden. Onze wangen kunnen warm worden, onze gewrichten verbleken en onze geest gaat duizend mijl per uur.
Aan de andere kant bevordert de activering van de adrenocorticale tak een langdurige activering die ons predisponeert voor een actie voor een langere tijd. Deze overgevoeligheid kan onze geest domineren, die de neiging heeft zich te voeden met het menu van negatieve spiraalgedachten.
Dat wil zeggen, elk klein geluid zal ons doen springen, woede opbouwen achter woede en ons steeds cognitiever maken
, omdat we niet goed kunnen redeneren, wat ons ertoe brengt om gedachten los te laten die de exponentiële toename van woede. De emotionele afstand die nodig is om boosheid te kalmerenZoals we hebben gezien, is de sleutel om woede op de juiste manier aan te pakken, het stoppen van de impulsen.
Dit kan op twee manieren worden bereikt:
Fysieke en emotionele afstand nemen tot de situatie om te voorkomen dat de adrenalinestoot door overweldigende prikkelbaarheid overheerst en voedt. Onze innerlijke monoloog houden. Dat wil zeggen, we leiden onszelf af en legitimeren de gedachten niet die onze geest gaan domineren. Dit is wat ons laat zeggen dat woede een emotie is die onze innerlijke monoloog verleidt door "meer dan overtuigende" argumenten te promoten dat wat ons kwaad heeft gemaakt de bron is van al het kwaad. Vijandig denken brengt vijandig denken met zich mee en wordt uiteindelijk een ketting van woede, totdat het zo groot wordt dat het wordt omgezet in woede. Daarom, als we deze gedachten in twijfel trekken die de vorm aannemen van categorische redenen, zullen we het mentale tafereel dat de ongemeten malaise bevordert kunnen sussen.
- Zo kan beetje bij beetje het vuur verdwijnen als we stoppen met het geven van brandhout om het te voeden, zodat we de situatie kunnen overwegen weg van de tralies die ons ooit domineerden. Dit is de eerste stap naar emotioneel welzijn.