Het syndroom van de ouderlijke vervreemding (SAP) eerst door Richard Gardner in 1985 werd voorgesteld Dit syndroom beschrijft een aandoening die ontstaat voornamelijk in het kader van juridische geschillen over de voogdij van de kinderen.
De eerste manifestatie van het ouderlijke vervreemdingssyndroom is de poging om een ouder voor de kinderen te belasteren, een actie die geen rechtvaardiging heeft. Kinderen gaan er amper vanuit dat de mensen die van hen houden, die om hen geven en van wie ze ook houden, slecht kunnen zijn.
Het centrale symptoom van dit syndroom is dus het verschijnen van meer of minder intense tekenen van afwijzing van de kinderen in relatie tot een van de ouders na een conflicterende echtelijke ruptuur. Wanneer SAP in aanraking komt met het rechtssysteem, wordt het een syndroom van juridische familie, en de verantwoordelijkheid voor dit recht geldt ook voor rechters en advocaten.
"De vader of moeder probeert te hersenspoelen om het kind of de kinderen tegen de andere ouder te plaatsen."
-Pablo Nieva, Spaanse vereniging van Neuropsiquiatria-
In de Ouderverstotingssyndroom, "slechte ouder" wordt gehaat en verbaal belasterd, terwijl de 'goede vader' geliefd en geïdealiseerd is. Volgens deze auteur is het het resultaat van een combinatie van de doctrines van een 'programmeur'-ouder en de eigen bijdragen van het kind aan het belasteren van de' doelwit'-ouder.
Geen enkele wetenschappelijke organisatie, zoals de WHO of de American Psychiatric Association, erkent het ouderlijke vervreemdingssyndroom. Sommige landen raden aan het ouderlijke vervreemdingssyndroom niet te accepteren als een argument in een zin, hoewel de rechters het laatste woord hebben.
Waarom gebeurt het ouderlijke vervreemdingssyndroom?
Er zijn verschillende redenen beschreven waarom de "vervreemdende" ouder zijn kinderen van de andere ouder probeert te vervreemden. De belangrijkste zijn de volgende: onvermogen om de beëindiging van de relatie te accepteren, probeert de relatie door middel van conflict, verlangen naar wraak, pijn vermijden, zelfbescherming, schuld, angst voor hun kinderen te verliezen of het verlies van de rol van de primaire ouder te behouden, verlangen naar exclusieve controle in termen van de macht en eigendom van de kinderen.
"De Ouderverstotingssyndroom kan gebeuren als een ouder de relatie beëindiging niet accepteert of wilt u de economische voordelen te krijgen na de scheiding."Share
Deze ouder kan jaloers zijn van elkaar en probeer voordelen in beslissingen met betrekking tot scheiding te verkrijgen van activa of de ontvangst van pensioen. Over de individuele pathologie, is het ook noodzakelijk om rekening te houden met de hypothese van een voorgeschiedenis van verwaarlozing, vervreemding, fysiek of seksueel misbruik of zelfs het verlies van identiteit (Gardner, 1998b, Dunne en Hedrick, 1994; Walsh and Bone , 1997; Vestal, 1999).
Symptomen die bij kinderen die lijden aan Ouderverstotingssyndroom
Gardner (1998b) lijken beschrijft een reeks van "primaire symptomen" die vaak voorkomen bij kinderen die lijden aan Ouderverstotingssyndroom:
- Afwezigheid van schuld meer dan wreedheden en uitbuiting van de "vervreemde" ouder. Ze tonen complete onverschilligheid voor de gevoelens van de gehate vader.
- Pogingen om aan te tonen dat de andere ouder afschuwelijk is, verschrikkelijk en de bron van alle kwaad in hun leven.
- Zwakke, absurde of oppervlakkige rechtvaardigingen voor minachting. Het kind presenteert irrationele en vaak belachelijke argumenten om niet dicht bij de vader te willen zijn.
- Geen ambivalentie. Alle menselijke relaties, inclusief paternal-kinderlijk, hebben een zekere mate van ambivalentie. In dit geval vertonen de kinderen geen tegenstrijdige gevoelens. De ene vader is redelijk goed en de andere slecht.
- Fenomeen van de "onafhankelijke denker". Veel kinderen beweren trots dat het besluit om een van de ouders te verwerpen volledig van hen is. Ze ontkennen elke vorm van invloed van de kant van de vader die wordt geaccepteerd.Over het algemeen accepteren kinderen onvoorwaardelijk de geldigheid van de aanspraken van hun vader door zich tegen de gehate te positioneren, zelfs als ze het bewijs worden aangeboden dat hij liegt.
- Aanwezigheid van geleende argumenten.
- De argumenten lijken te zijn gerepeteerd. Kinderen gebruiken vaak woorden of zinsneden die geen deel uitmaken van de taal van kinderen. . "Geen enkel kind moet worden behandeld als een verrader gewoon voor het houden van beide ouders"
Share Andere indicatoren van ouderlijke vervreemding
Naast de beschreven door Gardner, anderen hebben voorgesteld de volgende indicatoren (Waldron en Joanis, 1996):
tegenstellingen.
- Er zijn vaak tegenstrijdigheden tussen de uitspraken van het kind en in zijn vertelling over gebeurtenissen in het verleden. Het kind heeft ontoereikende en onnodige informatie over de beëindiging van de relatie van de ouders en over het gerechtelijk proces.
- Het kind vertoont een dramatisch gevoel van urgentie en kwetsbaarheid.
- Alles lijkt van belang te zijn in leven en dood. Het kind toont een gevoel van terughoudendheid in de toestemming om lief te hebben en bemind te worden. Angst voor kinderen met ouderlijk vervreemdingssyndroom
- Een veel voorkomend gegeven bij deze kinderen is het gevoel van angst. Dus kunnen symptomen zoals het volgende optreden: angst om in de steek gelaten te worden.
De vervreemdende ouder probeert gevoelens van schuld, uitingen van pijn door scheiding te creëren, zelfs als het een paar uur duurt, wanneer het kind de andere ouder ontmoet. Angst voor iemands geliefde ouder.
Kinderen die getuige zijn van aanvallen van furie en frustratie van de vervreemdende ouder in relatie tot hun doel hebben de neiging betrokken te raken en reden te geven in de kruistocht. Ze raken in paniek om het voorwerp van de aanslagen te worden, waardoor hun psychologische afhankelijkheid toeneemt. Dus ze tot de conclusie gekomen dat de beste manier niet om te zetten in de vervreemdende ouder woede van het doel is om de kant van de agressor te krijgen, doe mee.
- Maar angst wordt niet alleen door kinderen gevoeld.
- De familieleden van de vervreemde ouder steunen hem meestal, wat dient om zijn overtuiging te versterken dat hij in het bezit is van de waarheid. Welke strategieën gebruikt de vervreemder om zijn of haar kind van de andere ouder af te houden?
Technieken voor het verkrijgen van de verkoop kan heel anders zijn en bestrijken een breed spectrum van strategieën, variërend van de meest "brutale" om de meer "subliminale". Zo is de ouder "accepteren" kan gewoon ontkennen het bestaan van de andere ouder of het etiket van het kind zo kwetsbaar en behoefte hebben aan hun voortdurende bescherming, het genereren van een smalle loyaliteit tussen hen.U kunt ook de normale verschillen tussen ouders in termen van goed / slecht of goed / fout
sorteren, draaien kleine gedrag in negatieve generalisaties en functies, of zet het kind in het midden van het geschil.
Een andere strategie is
vergelijken goede en slechte ervaringen met elkaar , vraagtekens bij het karakter of de levenswijze van anderen, vertel het kind, "de waarheid over de gebeurtenissen uit het verleden", wint de sympathie van het kind, om een slachtoffer te worden , het bevorderen van angst, angst, schuld, intimidatie of het bedreigen van het kind. Bovendien kan het ook een uiterst neerbuigende of tolerante houding vertonen (Waldron en Joanis, 1996).Bibliografie:
Bowen, M. (1989). Gezinstherapie in de klinische praktijk. Bilbao: DDB (originele editie 1978). Bolaños, I. (2000). Beschrijvende studie van het ouder-vervreemding-syndroom. Ontwerp en implementatie van een proefprogramma voor familiebemiddeling. Niet-gepubliceerde proefschrift. Universitat Autònoma de Barcelona.Suares, M. (1996). Mediación. Gedragsgeschillen, communicatie en technieken. Barcelona: Paidos.