Hij die een heel nabij verlies heeft geleden, weet waar we het over hebben. Pathologisch rouwen is als een spiraal van pijn die van binnen groeit en het steeds moeilijker maakt om te ademen en te leven. Het is de lucht die dagelijks ontbreekt, het is de troost die niet bestaat, het gebrek aan hoop dat ons heden omvat.
Grief, dit volkomen normaal fase waarin alle duik toen we gewoon iemand (of iets in ons leven belangrijk) verloren is een pijnlijke tijd voor degenen die er wonen. Maar wanneer dit gehecht is aan de persoon, wanneer er geen einde aan is en wanneer het verhindert om in vrede te leven, hebben we het over een andere staat. Deze kwalitatieve sprong in het proces leidt tot de zogenaamde pathologische rouw.
Het is een vorm van emotionele rusteloosheid. Een marteling die incarneert in de routine, in het gevoel ... in het lichaam zelf. Maar hoe is het mogelijk om de een van de ander te onderscheiden? Het is erg belangrijk om op deze verschillen te wijzen, omdat ze de manier waarop je in rouw werkt, conditioneren. Bovendien, hetzij professioneel of door een relatie die we hebben hetzelfde met hun eigen verdriet, de manier van werken zal ook veranderen als gevolg van ervaren wij één staat of een ander.
De pathologische rouw verschijnt wanneer de pijn aanwezig is of geweigerd
Er zijn veel mensen voor wie de pijn is een soort drijfzand waaruit ze willen vertrekken, maar als ze bewegen of esperneiam het gevoel dat elke dag op de kalender zijn prooi. Vaak is de oorzaak van dit gevoel het feit dat je niet hebt leren omgaan met je eigen pijn. Ze hebben dit leren niet vervuld omdat ze niet toegaven dat deze pijn bestond. In feite hebben veel mensen die betrapt zijn op een pathologische rouw nooit deze pijn toegegeven, hoe duidelijk de symptomen ook zijn. In deze zin is er een gedachte in de samenleving is een gevangenis voor deze pijn:
"Feeling pijn is voor lafaards, moet je moedig zijn, zoals onderwezen van heel vroeg." Deze overtuiging stopt het rouwen en reduceert het tot intimiteit, de plaats waar deze bom meer wrakstukken en kwellingen veroorzaakt. Dit soort denkmechanisme helpt niet om het pad van rouw te bewandelen. Het maakt het alleen maar erger. Het maakt je ingebakken.
Zoveel mensen ontkennen hun rouw , staan als onverwoestbare figuren in hun families en slikken elke manifestatie van 'kwetsbaarheid' in. Omdat 'nu niet de tijd is om verdrietig te zijn', zou hij het nooit hebben gewild.Deze gedachten doen niets anders dan binden ons aan het ervaren proces, een pathologische rouw. Ze ontkennen het en kapselen het in. Ze gooien hem onder het tapijt of gooien hem in de kofferbak van 'vergeten voorwerpen - altijd herinnerd'. De meer inspanning Ik maak iets te verstikken en drijven voorkomen, meer zal toevoegen aan wat ik met betrekking tot
, waardoor u op hetzelfde moment de controle over hoe het zich manifesteert. Er zal een moment komen waarop wat de persoon heeft gedaan om de pijn te vermijden nutteloos zal zijn, en het zal uitkomen als lava van een vulkaan die wachtte om uit te barsten. Ons lichaam is wijs en zal deze pijn, zelfs als de geest wil hem af te leidenAls er een "kracht" in ons lichaam dat we onderdrukken, met een totale zekerheid dat er aan de andere kant zal komen te drukken.
Deze mensen ontwikkelen vaak somatische symptomen. Wat niet uitkomt in de vorm van een mondeling verslag, zal op een lichamelijke en gedragsmatige manier vertrekken. We kunnen ons wezen niet bedriegen. We zijn lichaam en geest. Ons lichaam en geest zijn nauw met elkaar verbonden, zodat oorzaken op beide plaatsen gevolgen hebben.
Soms is rouw gecompliceerd als je voorbij tijdsbelemmeringen gaat. Als de jaren voorbijgaan en het leed stil en stil blijft. Toen het de intensiteit niet verloor, werd het ook niet omgekeerd in een levensleer.
De normale "symptomen" van verdriet worden geïntensiveerd. Ze kunnen depressieve stoornissen, angststoornissen en slechte gedragsaanpassing ontwikkelen die normaal functioneren in het leven van een persoon voorkomen. Ze ontwikkelen symptomen die kunnen leiden tot andere gerelateerde problemen. In deze gevallen zal het nodig zijn om zo snel mogelijk in te grijpen om niet nog meer leed toe te voegen aan wat al bestaat. Therapie zal een nieuwe betekenis aan deze pijnlijke ervaring geven.Het is erg belangrijk om de emoties die we voelen niet te ontkennen, maar het is ook belangrijk om met hen te kunnen werken wanneer ze ons overweldigen, zodat het onmogelijk lijkt om door te gaan met bestaan. Therapie zal helpen om dit verlies te verwerken dat is ingebakken, omdat
iedereen een wereld is, met een rijkdom die totaal uniek is en verschilt van de andere.
Er zullen altijd richtlijnen zijn om ons te helpen het dagelijkse leven gemakkelijker te maken wanneer we ons in deze situatie bevinden. In die zin is het belangrijk om op iemand te vertrouwen om je eigen pijn te delen.
Iemand met wie we geleidelijk nieuwe betekenissen kunnen opbouwen over deze ervaring. Een pijnlijke ervaring, maar vol van wijsheid over het bestaan zelf. Aarzel niet om hulp te vragen wanneer je het nodig hebt en onderdruk je ware emoties niet door hoe je het hoorde "zou moeten" reageren. Iedereen reageert zoals zijn lichaam hem vertelt.
Luister naar je lichaam en geef het een kans om te genezen of gewoon niet ziek te worden. Het onderdrukken van emoties kan u ziek maken.