We vrezen vaak het einde van een relatie uit angst voor lijden. Hoeveel huwelijken, verloving, vriendjes zijn wegkwijnend, en toch houdt de vrouw of de man het, alsof hij zich aan het been vastklampt, de ander niet laat gaan?
Het is waar dat niemand die volledig geniet van zijn liefdesvermogen, een liefdesverhaal begint dat er al over denkt om bij de eerste hobbel af te springen. Integendeel, men denkt aan een blijvende liefde, voor het hele leven, wie weet zelfs voor andere levens ?!De mens probeert het te laten werken, maar af en toe breekt de locomotief af, de boot steekt in, het vliegtuig stort neer. Af en toe belanden. En als het voorbij is, is het het beste dat het snel eindigt, in een flits. In de sprong, van nacht tot dag, in een oogwenk, rond de beurs, zoals de zak die scheurt in de bodem en tomaten in de afdaling verspreidt. Geen rug.
Omdat het te zielig is om een liefde te zien wegkwijnen. Liefde die sterft, sterft langzaam en sterft, lijdt uitgeput, halfdood en doodt zijn honger naar oogbollen waar gisteren zelfs opwinding, belangstelling, enthousiasme en fascinatie ontstonden. Afschuwelijk ding van zo verdrietig de liefde die ziek wordt en het laat de kleintjes, afnemende, zeldzaam, afnemende, afscheid.
Liefde moet heel zijn, vol
Zelfs in de kalme en rustige zoetheid die een gekke passie is ... Het is niet langer liefde als alles min of meer is, niet zo of gebrand, niet zo veel. Liefhebbers moeten weten en voelen dat ze het echt doen. Niet dat hij alleen aan de tafel voldoet of de ander gewoon wil behagen terwijl hij probeert zichzelf ervan te overtuigen dat hij gelukkig is.
Het is triest, maar de wil om liefde te voelen is geen liefde. Het is gewoon de wil om liefde te voelen. Het is gewoon een oude en goede bedoeling. En goede bedoelingen zijn ook gevuld met lege harten.
Niet genoeg. Proberen te redden wat is verdwenen, de vreugde van het begin, de kou in de beginbuik, de gekke passie, dit alles beseft niet dat de weg voorbij is. Walging komt, het installeert horror en we merken het niet eens. Je moet een andere manier vinden. Samen of apart, maar niet. Bijna altijd, in plaats van het snel te doen, verlengen ze hun nutteloze lijden als iemand probeert de geest te straffen en zich te ontdoen van de schuld van het vertrek.
Als we merken dat we de liefde beheersen, worden we volledig gecontroleerd. Omdat liefde niet wordt gecontroleerd. Heeft iemand ooit gekozen wie lief te hebben? We zorgen goed voor hem, drenken zijn dorst, luisteren naar zijn klachten, voeden zijn honger, maken de wandeling, strekken zijn deken die 's nachts uit het bed valt. Maar ondanks dit alles valt liefde ook uit elkaar. En wanneer hij ziek wordt, verzet hij zich niet altijd. Het is oneerlijk, pijnlijk en ondraaglijk om een liefde te zien die helemaal niets is geworden.
Het doet pijn in de ziel om tederheid te verzwakken totdat het niet bestaat, als een oude, zwakke zieke persoon die in een ziekenhuisbed terechtkomt, afhankelijk van de koude genade van machines, het leven dat uit zijn ogen glijdt, de dood zijn gezicht vervormt. We vermijden het en hoe meer we het ontkennen, hoe meer het pijn voelt. Voor geliefden is het niet zo pijnlijk om niet op liefde te reageren als je liefde niet beantwoord hebt
Liefde als het eindigt, of als het niet zo is, doet het echt pijn. Het doet pijn bij de geliefden en zij die dichtbij zijn. Het is overal pijn. En pijn die niet ophoudt.
Dan kun je beter veel geven, maar dat doet pijn.
En kom er maar vanaf. In de liefde is een lelijk einde beter dan een eindeloze horror. En wacht, alleen de tijd zal de knopen ongedaan maken en nieuwe wegen inslaan. Alleen de tijd geneest. Alleen de tijd zal de pijn doen verdwijnen. Alleen de tijd.