Dankbaarheid is een deugd die door veel mensen is vergeten. Deze vergetelheid neemt toe naarmate de samenleving ons dwingt meer egoïstisch te zijn, alles als vanzelfsprekend te beschouwen en niet te waarderen wat we hebben. Hoe egozer we worden, des te minder kunnen we de buitenkant waarnemen. We zijn minder in staat om de eenvoud en schoonheid te zien die heerst in de wereld.
Als we alleen naar binnen kijken, verliezen we het perspectief van het leven als geheel. We verliezen de nuances van ons bestaan. We vergeten vaak zelfs onze toestand. We raken verdwaald in deze dans van routinesvan 'concrete stappen naar een volwassene zijn', van leven naar werken ... en we vergeten dat we in deze wereld bestaan.
State-of-the-art automatische piloot, geperfectioneerd met oefening, stuurt ons leven en stuurt onze stappen. We worden blind voor de uiterlijke schoonheid. Lang geleden besloten we dat het onze tijd niet waard was, zonder ons te realiseren dat we besloten hadden. "We hebben geen tijd" om naar deze plek te komen, ik moet dit doen. Ik heb alleen middelen om dit labyrint binnen te gaan dat de maatschappij voor mij heeft gebouwd.
Dankbaarheid verrijkt ons gevoel, dat van ons bestaan
We vergeten de aard en de lessen die het ons brengt. We bestaan om enkele reeds vastgestelde en perfect georganiseerde stappen te nemen. Er zijn mensen die deze spiraal ingaan en het zich niet realiseren. Het is alsof ze de knop hebben losgekoppeld die hen verbindt met het leven (in al zijn breedte en diepte).
Diepe droefheid heeft vaak te maken met dit gebrek aan dankbaarheid voor de kleine geschenken die het leven ons biedt. Het heeft te maken met een weergave die van binnenuit is omgekeerd. Een look die niets anders dan zichzelf overweegt. Dus de pijn zal heel extreem zijn, omdat we niet van buitenaf kunnen helpen onszelf te redden.
Geef iets als vanzelfsprekend, ga ervan uit dat de mensen aan onze zijde onze kant blijven volgen, ongeacht ons gedrag ... Neem aan dat wat onze ouders voor ons doen, is omdat zij onze ouders zijn en ze niet waarderen ...Het aantrekken, versterkt in dit perspectief deze tunnelvisie.
Onverschilligheid atrofieert onze zintuigen en verhoogt onze ontevredenheid
Wanneer we ons realiseren dat we deze spiraal van ondankbaarheid ingaan (zo gemakkelijk om binnen te komen en zo aangenomen in de huidige maatschappij), kunnen we een idee hebben van de vernietigende kracht ervan. Het is net een orkaan die alles vernietigt wat het tegenkomt. Ondankbaarheid maakt ons egoïstisch en ongevoelig voor de goedheid van anderen. Onze zintuigen zijn atrofisch als we als vanzelfsprekend aannemen wat we in ons leven hebben zonder te waarderen of te waarderen. Omdat we niet zozeer kijken naar wat we hebben als naar wat we missen, en we zullen altijd iets missen, terwijl we naar binnen kijken en op zoek gaan. We concentreren ons gewoon op wat het leven ons zou moeten geven volgens onze wetten van rechtvaardigheid. Dus terwijl we ons voeden met die gedachten, vergroten we het gevoel van ontevredenheid dat we in ons leven voelen.
Verdriet wordt lichter en verdwijnt zelfs wanneer we een beetje oefenen. Het bestaat uit bedanken voor wat we hebben en vooral wat we denken dat we met recht genieten. Om de goede gebaren van de mensen om ons heen te bedanken en ons te concentreren op het reageren op de berichten die de natuur ons stuurt kunnen twee voorbeelden zijn. Verdriet verdwijnt wanneer we bedanken voor wat het leven ons geeft
Mis geen enkele andere dag zonder de vlucht te nemen en zie het bos dat je kunt genieten, dat verder gaat dan de kleine woestijn waar ze niet zijn gegroeid. We hebben het niet over grote dingen, zelfs niet over iets materieels.
We praten over de eenvoud die ons elke dag op een stille manier voedt.
Dat steelt een glimlach, interessant of dom, maar glimlach. Van de hitte die direct in onze harten komt wanneer onze hond blij is ons te zien ... tot verbazing en opwinding om te zien hoe het zaad dat we in een pot planten groeit. Dankbaarheid redt ons leven. Het sensibiliseert onze zintuigen en maakt ons geweldige metgezellen in het leven. Metgezellen die ons de schoonheid en goedheid laten zien die in de wereld om ons heen is. Als je het leven omhelst zoals het is, omhels je dankbaarheid. En dankbaarheid kalmeert en stelt zelfs de meest gekwelde ziel gerust.