Er is nog steeds veel vooroordeel als het gaat over geluk op het werk, over "doen wat je leuk vindt om geld te verdienen". Alsof er iets totaal inconsequent en utopisch was in deze uitspraken. Ik hing aan beide kanten: eerst dacht ik dat het een vertoog was van verwend onverantwoordelijk met een dwaas idealisme; toen begon ik het als een absolute waarheid te geloven.
Ik heb begrepen dat er nu, na een proces van loopbaanverandering dat jaren heeft geduurd, in feite een nuance zit in deze reeks kleuren. In feite moeten we aan onze basisbehoeften voldoen. Om onszelf te voeden, een dak boven ons hoofd te hebben, om het bestaan van een waardig leven te garanderen, iets dat helaas een groot deel van de bevolking niet heeft beschermd. Dit is de vitale kern, een kwestie van overleven. Er is geen ruimte om iets anders te bedenken als er geen gegarandeerd bestaan is in waardige omstandigheden. Dat wil zeggen: in feite is
spraak niet zo eenvoudig als wat de uitdrukking "doe wat je liefhebt" lijkt te passeren. Maar afgezien van deze specifieke situatie, wat het wantrouwende van het geluk op het werk niet begrijpt, is dat er een middenweg is tussen bloedbad en waanideeën. Vandaag besef ik dat "een doelgericht leven nastreven" (wat omvat, maar niet beperkt is tot, het professionele subject), niet onverantwoordelijk is. Integendeel: het is een grote verantwoordelijkheid met jezelf en met je geluk.
Geluk op het werk en het doel
Ieder van ons in deze rijke uniekheid dat de mensheid zo interessant maakt, hebben we onze uiteenlopende vaardigheden, talenten, gaven, neigingen aangeboren vermogens. En iedereen heeft ook een reeks waarden, van essentiële elementen die ons bewegen, die betekenis geven aan het leven en ons bestaan leiden (en dit alles is heel persoonlijk).
Het werken met een doel is om een activiteit die de ontwikkeling en evolutie van onze vaardigheden en talenten op een manier die in overeenstemming is met onze waarden toestaat, gestimuleerd door een geschikte en gezonde dosis uitdagingen (en niet de inspanningen die leiden tot een "dagelijkse versterving van me"), uit te oefenen. En ja, u kunt meer dan één activiteit vinden die deze premissen respecteert en toch financieel terugkeert.
dit punt mij komt het begrip "flow" van Mihaly Csikszentmihalyi, die staat van transcendentie, totale onderdompeling in wat we doen, verliezen aan de notie van tijd, ruimte en zichzelf, is het niet het gevolg zijn van een "easy life" waarin je je al volledig beheerde vaardigheden gebruikt om dingen vrijblijvend te doen. Zoek de stroom is geen ontsnappen aan lijden, maar een evenwicht tussen hun vaardigheden en de hindernissen die je moet overwinnen, wetende dat evolueert en slijpen hun mogelijkheden en talenten, door middel van het omgaan proportioneel uitdagingen. Werkt werken om te lijden? Het idee dat "werk is om te lijden"
(zoals bij een verblijf in een baan die onze essentie schendt in dignificasse en bezweren het verdiende geld)
heeft enigszins deze christelijke beelden die het begrip van schuld, boete oplegt, opoffering als iets nobel en zuiverend.
Aan de andere kant is er ook een zeer grote belangstelling, economisch gezien, dat de overgrote meerderheid gewoon shut up (en dromen) en doen wat moet worden gedaan om deze grote machine te verplaatsen om geld te genereren (voor de weinige) zonder te twijfelen of het allemaal zinvol is (voor de natuur, voor de maatschappij, voor haar gemeenschap of zelfs voor haar leven). Dat kan ik niet en ik wil niet geloven dat werk beperkt is tot dragen, berusting, een ware agressie tegen onze essentie. Degenen die in overeenstemming met hun doel leven hebben een sereniteit, zelfs in moeilijke tijden. Er zijn veldslagen en offers, maar ze doen ons geen pijn, omdat we precies weten waarom we ons op die plek bevinden, op die manier, doen wat we doen. Er is geen automatische piloot, een robot zonder geweten, die handelt op basis van wat van de buitenwereld komt en deze wereld comfortabel de schuld geeft van zijn ongeluk en zijn problemen. Er is een volledige aanwezigheid in elke oefening en activiteit van jouw dag, er is een lucide intentionaliteit.
Dit maakt het natuurlijk proces dat heeft tijdens het lopen, niet alleen een greep van de vreugde en vrijheid prijs in de route volgorde. Dit leeft niet. Dat speelt dagen als men probeert niet te laten de ziel sterven tot het moment van climax, de verlichting, waarin alle het offer zal worden beloond op het einde.
Het is cliché, maar het is waar: leven in de toekomst brengt geen vreugde, brengt angst, brengt lijden.
Zelfs omdat de toekomst niet bestaat (en het is bekend of het zal bestaan). Wachten om morgen gelukkig te zijn, is zo'n kostbaar bezit in de twijfelachtige handen van de toekomst.
Het leven moet een strijd zijn waarin we geloven. Wil je doel op het werk te brengen is een naïeve oog van degenen die alleen maar willen voordelen en positieve kanten hebben in het vak niet te hebben. Het is om je bewust te zijn van alle ongelukken, maar om ze lichter te voelen omdat je gelooft in de gekozen paden. Het is een vrede van degenen die al blij om te leven in harmonie met wat waar is en dus het resultaat zelf is slechts een gevolg. Geluk willen hebben op het werk is een van de grote testen van zelfzorg. Kom meer te weten over het werk van Marian Koshiba, auteur van dit artikel, op zijn Errant Feelings-pagina.