Nu dat ik verdrietig ben, leeg en alleen, me bewust van alle waarheid die zich verborgen achter de schaduwen van het universum die ik creëerde om mijn droom te leven, mezelf te beschermen, begreep ik de ware betekenis van het woord pijn. Een woord dat niet meer stom was om een angstaanjagend geluid te produceren.
Pijn is niet langer slechts een unie van drie letters, het is geen zichtbare wond: pijnen zijn de hoop begraven in het graf van werkelijkheden. Dat is waarom ik in duizend stukken brak, omdat de realiteit mijn ziel heeft gescheurd en mijn dromen gefaald hebben om mijn illusies te voeden.
We leven niet in illusie, we sterven "Als ik mijn leven opnieuw zou kunnen leven, zou ik volgende keer proberen meer fouten te maken.Zou niet zo perfect willen zijn, meer ontspannen.
Het zou dwazer zijn dan ik geweest ben,
in feite zouden maar weinig dingen serieus kunnen nemen.
- Nadine Stair -
Ze zeggen dat we niet met illusies kunnen leven, in sommige omstandigheden kunnen we zelfs sterven.
We sterven omdat we ons overgeven aan de fantasie van een wereld die we zelf hebben gecreëerd; een wereld waarin, in de nabije toekomst, wat vandaag slechts een illusie is, werkelijkheid zal worden. Maar je vergeet de stenen die je onderweg tegenkomt, of je denkt dat je veel sterker bent dan zij.
De stenen van het pad, obstakels die we beschutten en deel uitmaken van ons, ons interieur. Ja, het zijn barrières die we vaak zelf creëren. Omdat elke illusie een donkere kant verbergt die zichzelf niet wil laten zien, alsof het de andere kant van de maan is.Ik heb het over dit donkere deel, dat deel dat je kwelt en je weet het niet, dat onbewuste deel dat je bindt en je tegen je wil houdt. Dat deel van jou zal je niet laten gaan. Dit deel dat doodt, pijn doet en pijn doet bij tegenspoed.
Omdat ze niet alleen illusies zijn, maar ook dromen en projecten, onzekere toekomsten die we werkelijkheid willen worden. Dat is waarom ze doden, dus we sterven ook vanwege illusies, omdat we ze niet altijd kunnen doen en ze vergif worden als we te snel haasten.
Het was op het moment dat ik me dit feit realiseerde dat ik in duizend stukjes brak en de angst me verteerde. Het monster van angst kwam naar me toe
De angst verteerde me omdat het monster van angst me opzocht.
Maar het was geen monster, het was het ergste van allemaal: het was de faalangst . En voor hem kon ik alleen maar beven. Ik beefde omdat mijn wereld ineenstortte en er geen toekomst was om te wachten. Ik beefde omdat alles waarvan ik had gedroomd niet zou uitkomen. Toen brak ik in duizend stukjes, alsof het van kristal was gemaakt, en ik haakte alle stukken over die nog over waren. Toen ik mijn krachtige wapen bouwde, dacht ik dat het zo eng zou zijn dat het elke dreiging zou afweren. Maar hoe zit het met lijden? Wat een illusie, gebroken en gebroken! Vóór het gevecht is het noodzakelijk om te leren genezen. de sterkere nee is niet degene die weet hoe hij zichzelf moet verdedigen, maar degene die het opnieuw opbouwt
op een solide basis en loopt met stevige stappen om zijn doelen te bereiken.
Maar als ik in duizend stukken brak en bang was om te falen, hoe kon ik dan zwakte vertonen en om hulp vragen om me te genezen? Wat als ik nog een paar stukjes kwijt ben? Wat heb ik moeten leren: herbouwen of leren vechten? Ik brak in stukken, maar ik heb geleerd om mezelf opnieuw op te bouwenJa, ik heb in duizend stukjes gebroken en het duurde lang voor ik mijn situatie besefte
. Ik was niet zwak, ik was het nooit, en toch heb ik mezelf pijn gedaan. De angst om te falen, zette me in brand en werd de grootste van mijn angsten. Maar het was niet alleen dat, het was de angst voor wat mensen zouden zeggen. De dappere is niet degene die vecht zonder achterom te kijken, maar is degene die zijn angsten herkent en van hen leert. Hij is degene die om hulp vraagt om te leren hoe hij ze moet aanpakken. Ik ben dapper, ja, ik heb om hulp gevraagd en ik ben heel dapper.Met de hulp hoorde ik dat ik mijn eigen obstakel en mijn eigen limiet was, omdat ik zelf mijn eigen monsters maakte. Ik brak in duizend stukjes en probeerde anderen een beeld te laten zien dat niet echt was en creëerde zo een wereld vol illusies en dromen, een wereld met een toekomst die me totaal vreemd was.
Nu, dankzij het leren, ben ik geleidelijk aan aan het hergroeperen. Net als de gebroken en gelijmde vaten, heb ik littekens en onvolkomenheden, maar ik blijf "mezelf". Maar een nieuw "ik", nu vrij van de druk en mijn grootste angst.Falen heeft de betekenis die u eraan geeft. Ik heb van hem geleerd en ik ben niet meer zo bang.