We richten onze energie vaak gewoon op wat we willen op het gebied van professionele prestaties, voor het bereiken van professioneel succes en financiële stabiliteit, terwijl we vergeten tijd te reserveren voor persoonlijke relaties. En zo blijven we dingen accumuleren en troosten terwijl we geleidelijk aan de mensen verliezen die van vitaal belang voor ons zijn, die ons helpen beter te worden, zonder te bezwijken.Dat is de reden waarom we soms het gevoel hebben dat we genegeerd of geminacht worden door iemand wiens vriendschap verzwakt is, wiens boodschappen afnemen, wiens telefoontjes zeldzaam worden en wiens vergaderingen uitsterven. En in plaats van te beseffen hoezeer ons gedrag deze onthechting heeft beïnvloed, proberen we alleen de ander de schuld te geven van de afstand die we zelf hebben uitgestrekt, bezet dat we alles behalve hem hadden.
In deze zin is niet altijd de verwijdering doelgericht, vergeet niet altijd iemand omdat we wilden, niet altijd mensen omdat ze niet meer van ons houden. Het is de afwezigheid van contact, van kijken, van zorgen, van water geven en van zorgen die ons van elkaar afhoudt, veel meer dan het gebrek aan liefde. Het is de extreme valorisatie van de materiële veroveringen die ons leegmaakt van affectieve veroveringen, op een subtiele maar dodelijke manier.Vandaar de noodzaak om binnen onszelf speciale plaatsen te reserveren waar diegenen die dankbaarheid verschuldigd zijn om ons te helpen betere personen te worden in ons worden opgenomen, om heel veel gevoelens met zich mee te dragen die niet verloren kunnen gaan, ongeacht hoeveel het lichaam geeft, ongeacht hoeveel de tijd loopt, hoe moe het ook wordt, het raakt op, het valt uit elkaar. Verliezen wat je koopt kan pijnlijk zijn, maar verliezen wie je handen heeft gegeven met ware liefde is onomkeerbaar. En erg ziek.
