Persoonlijke ruimte is een privé, intiem en exclusief gebied dat niemand anders dan wij aanbelangt. Er mag nooit een inbreuk worden gemaakt op de persoonlijke ruimte, die van ons of van de ander. Dit is niet alleen van toepassing op onze fysieke problemen, maar ook op andere, minder voelbare problemen die kunnen worden ondervonden. We praten over dingen als overmatig lawaai, de emoties die anderen ons overgeven, of de overload aan informatie en de constante onderbrekingen die we ervaren in onze momenten van eenzaamheid of intimiteit.
We zeggen vaak dat er mensen zijn die gevoelig zijn als olifanten: een olifant stoort mensen. Of het nu gaat om het bezetten van buitenruimten, het vertrappen van rechten of binnendringende privacies. Dit is vaak het geval in onze werkomgevingen, wat ongetwijfeld onze productiviteit beïnvloedt door een hoge mate van stress en ongemak te veroorzaken.Mensen hebben een veilige persoonlijke ruimte nodig om zich beschermd te voelen, stress te verminderen en zich niet overweldigd te voelen.
ShareNu zijn er enkele aspecten die niet over het hoofd kunnen worden gezien. Persoonlijke ruimte verwijst niet alleen naar de centimeters die we tolereren dat anderen fysiek bij ons in de buurt komen, naar die nabijheid waarin de stem, geur en lichaamswarmte van de ander ongemakkelijk of zelfs ondraaglijk worden.
Het is ook een bubbel die kan barsten van elke vorm van psychosensorische stimulatie, die zich daar ook voordoet bij het binnendringen van persoonlijke ruimte. Dat wil zeggen dat aspecten als meubels, decoratie, gebrek aan verlichting of de geur van een bepaalde omgeving ook een focus van stressproductie kunnen zijn. Andere voorbeelden zijn niet in staat zijn om een time-out voor jezelf te hebben, of bekeken en gecontroleerd te worden. Al deze situaties zijn duidelijke momenten van invasie van persoonlijke ruimte.
De invasie van persoonlijke ruimte en stress
Ana en Paulo zijn net ouders geweest en voelen zich uitgeput.
De stress die je ervaart heeft niets te maken met je baby, maar met je omgeving, je familie, vrienden en collega's. Al in het ziekenhuis zagen ze hun persoonlijke ruimte voortdurend binnengevallen door deze mensen, altijd dichtbij en levendig. Met alle goede bedoelingen van de wereld kwamen ze om beurten kijken naar de pasgeborene, om hem in de armen te nemen en duizend adviezen te geven aan de ouders van de eerste reis. In dit kleine voorbeeld kun je zien hoe onze omgeving vaak de ruimte overschrijdt die onze persoonlijke bubbel begrenst, die we alleen voor onszelf moeten bewaren. We hebben het niet alleen over het instappen in een lift vol mensen om hinderlijk te ervaren, maar ook over de meer serieuze aanvallen die het gevolg zijn van de acties van zelfs onze dierbaren. De noodzaak ontstaat om grenzen te stellen.
Op deze manier zijn de klachten die naar de kantoren van psychologen komen vaak een weerspiegeling van deze realiteit. Er zijn mensen die de helft van hun leven hebben doorgebracht met het gevoel dat ze hun persoonlijke ruimte niet kunnen beschermen. Dit onvermogen om de eigen persoonlijke grenzen te beheersen genereert een zeer hoge emotionele kostomdat het de diepere grondslagen van onze psychologische architectuur volledig ondermijnt.
Laten we er bijvoorbeeld rekening mee houden dat het definiëren, beperken en beschermen van onze persoonlijke ruimte een zeer belangrijke sleutel is tot overleven. Het is ook een oefening in zelfkennis om te begrijpen dat we allemaal onze verboden barrières hebben, lijnen die niemand mag overtreffen omdat dat is waar ons zelfrespect is, waar ons evenwicht en onze waardevolle identiteit zijn.Zorg goed voor jezelf en bescherm je persoonlijke ruimte
Ralph Adolph en Daniel P. Kennedy, neurologen aan de Caltech University in de Verenigde Staten, hebben ontdekt dat er een structuur in ons brein is die verantwoordelijk is voor de beslissing waar de grenzen van onze persoonlijke ruimtes liggen. Het is de amygdala, deze kleine regio geassocieerd met zoveel functies, waaronder angst en ons instinct om te overleven. Deze ontdekking is ongetwijfeld heel interessant en onthult iets heel belangrijks: het zijn onze hersenen die de persoonlijke grenzen van elk meet.
Het is als een knop, een persoonlijk alarm dat ons iets vertelt of iemand ons stoort, dat er een inbreuk is op de persoonlijke ruimte en onze intimiteit, die onze integriteit in gevaar brengt totdat we ons bedreigd voelen. Er moet bovendien worden opgemerkt dat de limieten voor elke persoon anders zijn.
Er zijn mensen die het gevoel van pijn en stress met heel weinig ervaren, terwijl anderen op hun beurt een veel grotere tolerantie hebben.
Op zijn beurt herinnert proxemics, een wetenschap die de effecten van onze onderlinge relaties op het gebruik van de ruimte bestudeert, ons dat een van onze grootste bronnen van angst is te beseffen hoe we ons elke dag op alle manieren overweldigd voelen. Niet alleen hebben we minder fysieke ruimte voor wat het ook is, we ontvangen nu ook veel stimuli van alle kanten, zoveel druk en interacties dat het moeilijk is om filters voor alles te plaatsen. We laten alles naar ons toekomen, maar het omringt ons en maakt ons gevangen ...We moeten onze persoonlijke grenzen kunnen beheersen. We spreken hier over het leren plaatsen van fysieke en psychologische afstanden tot alle externe dynamieken en relaties die mogelijk onze intimiteit kunnen aanvallen en daardoor krachtige bronnen van stress voor ons leven kunnen worden. Soms zijn ze onze collega's, soms een lawaaierige omgeving die verder gaat dan wat we beseffen, te vol, te strak, te heet of iets dat hen onderdrukkend maakt. Op andere momenten is het ons onvermogen om nee te zeggen, te weten en duidelijk te maken wat we kunnen verdragen en wat we niet kunnen.
Expliciet laten zien waar onze persoonlijke grenzen liggen, zullen ons helpen om veel betere relaties tussen ons te hebben , omdat alleen op deze manier we om ons heen sociale omgevingen creëren die respectvoller, productiever en vooral gezond zijn.