Moraliteit wordt begrepen als een reeks normen, overtuigingen, waarden en gebruiken die het gedrag van mensen begeleiden (Stanford University, 2011). Moraliteit is wat bepaalt wat juist is en wat verkeerd is en ons in staat zal stellen te onderscheiden welke acties of gedachten juist of geschikt zijn en welke niet. Maar iets dat op papier zo duidelijk lijkt, roept twijfels op als we dieper op het probleem ingaan. Eén antwoord op deze twijfels en de schijnbare tegenstrijdigheden die zij oproepen is wat moreel relativisme wordt genoemd.
Moraliteit is niet objectief noch universeel. Binnen dezelfde cultuur kunnen we verschillen in moraliteit vinden, hoewel ze meestal kleiner zijn dan die tussen verschillende culturen. Dus als we de moraal van twee culturen vergelijken, kunnen deze verschillen veel groter zijn. Bovendien kan het naast elkaar bestaan van verschillende religies binnen een enkele samenleving ook veel verschillen aantonen (Rachels en Rachels, 2011). Het concept van ethiek hangt nauw samen met het begrip moraliteit.
De internetencyclopedie van de filosofie is het nastreven van de universele principes van moraliteit (hoewel sommige auteurs, zoals Gustavo Bueno, vinden dat ethiek en moraliteit hetzelfde zijn). Om dit te doen, analyseren zij die ethiek bestuderen moraliteit in verschillende culturen om dingen gemeenschappelijk te vinden, wat universele principes zouden zijn. In de wereld wordt ethisch gedrag officieel vastgelegd in de verklaring van mensenrechten. Westerse moraal
Jaren geleden noemde Nietzsche (1996) de westerse moraal een moraal van slaven, omdat deze moraliteit van mening was dat de hoogste acties niet het werk van mensen konden zijn, maar van een God die uit ons werd geprojecteerd. Deze moraliteit, die Nietzsche vermeed, wordt door zijn oorsprong beschouwd als joods-christelijk.
Ondanks de kritiek van filosofen is deze moraliteit nog steeds geldig, zelfs met wat meer liberale veranderingen. Gezien het kolonialisme en de overheersing van het Westen in de wereld, is de joods-christelijke moraal de meest voorkomende. Dit kan soms problemen veroorzaken.
Dit denken dat elke cultuur een moraal heeft, wordt cultureel relativisme genoemd.
Er zijn dus mensen die de mensenrechten verwerpen voor andere codes van goed gedrag, zoals de Koran of de Veda's van de hindoe-cultuur (Santos, 2002).
Cultureel relativisme Het analyseren van een andere moraliteit vanuit het oogpunt van onze moraliteit kan een totaliserende praktijk zijn. Normaal gesproken is de evaluatie meestal negatief en stereotiep. Daarom zullen we bijna altijd morele waarden verwerpen die niet bij de onze passen, en zelfs de morele vaardigheden in twijfel trekken van mensen die een andere moraal hebben. Let Laten we de verklaringen van Wittgenstein (1989) analyseren om te begrijpen hoe verschillende moralen op elkaar inwerken. Hij legt de moraliteit uit met een heel eenvoudig schema. Om het beter te begrijpen, kunt u een eenvoudige oefening uitvoeren: neem een vel en teken willekeurig willekeurig. Elke cirkel vertegenwoordigt een andere moraliteit. Wat de relaties tussen cirkels betreft, zijn er drie mogelijkheden:
Er zijn geen gemeenschappelijke ruimtes tussen cirkels.
Eén cirkel bevindt zich binnen een andere cirkel. Twee cirkels delen een deel van je ruimte, maar niet het geheel.Blijkbaar geeft
het feit dat twee cirkels dezelfde ruimte delen aan dat twee moraal aspecten met elkaar gemeen hebben.
- Bovendien hebben, afhankelijk van het aandeel gedeelde ruimte, min of meer dezelfde dingen gemeen. Net als een paar cirkels overlappen verschillende zeden elkaar, maar verschillen ze van vele posities. Er zijn ook grotere cirkels, die moraal vertegenwoordigen die meer normen hebben, en kleinere, die alleen naar meer specifieke aspecten verwijzen.
- Moreel relativisme
- Er is echter nog een ander paradigma dat voorstelt dat er geen moraliteit is in elke cultuur.
Moreel relativisme stelt voor dat elke persoon een andere moraliteit heeft (Lukes, 2011). Stel je voor dat elke cirkel in het vorige schema de moraliteit van een persoon is in plaats van de moraal van een cultuur. Vanuit dit gezichtspunt worden alle moralen aanvaard, ongeacht de plaats van herkomst en context. Binnen cultureel relativisme zijn er drie verschillende posities: Beschrijvend moreel relativisme
(Swoyer, 2003): dit perspectief definieert dat er verschillen zijn met betrekking tot correct geachte gedragingen, zelfs als de consequenties van dergelijk gedrag hetzelfde zijn. Beschrijvende relativisten pleiten niet noodzakelijkerwijs voor tolerantie voor gedrag in het licht van dergelijke verschillen.
Meta-ethisch moreel relativisme (Gowans, 2015): volgens dit perspectief is de waarheid of onjuistheid van een oordeel niet universeel hetzelfde, dus kan niet gezegd worden dat het objectief is. Oordelen zullen betrekking hebben op het vergelijken met de tradities, overtuigingen, overtuigingen of praktijken van een menselijke gemeenschap. Normatief moreel relativisme
- (Swoyer, 2003): vanuit dit perspectief is het duidelijk dat er geen universele morele normen zijn. Het is dus niet mogelijk om mensen te beoordelen. Alle gedrag moet worden getolereerd, zelfs als het in strijd is met de overtuigingen die we hebben. Het feit dat een moraal een groter gedragsbereik verklaart of dat meer mensen zich conformeren aan een specifieke moraliteit, betekent niet dat het correct is, maar definieert het ook niet als onjuist.
- Moreel relativisme gaat ervan uit dat er verschillende morele waarden zijn die tot verschillen zullen leiden, die niet tot een conflict zullen leiden alleen wanneer er sprake is van dialoog en begrip (Santos, 2002). Het vinden van een gemeenschappelijke basis is dus de beste manier om een gezonde relatie op te bouwen, zowel tussen mensen onderling als tussen culturen.
