Ik hou van wanneer ik onderweg ben en stop bij een restaurant met een rijstrook bij de ingang waarschuwing: Onder nieuwe richting. Een chip in mijn hoofd zegt: het is beter. Het moet vanwege de kracht van het adjectief zijn. Nieuwe mobiele telefoon. Jonge vriendin. Nieuw appartement. Nieuw leven. Het is duidelijk dat het associëren van nieuwigheid met verbetering de toets der rede niet doorstaat.
Want het nieuwe is niet bij verplichting voordeliger dan het oude. De magnetron is veel jonger dan de kachel, maar warmt niet zo goed op als deze. De nieuwe collega is misschien niet zo vriendelijk en effectief als degene met wie ze met pensioen ging. Heen en weer zwoeren we tegen nieuws.
We haten de inefficiënte, de korte. We raakten verveeld met het leven toen we ons realiseerden dat de beschaving van de duurzame plaatsmaakte voor het wegwerpbare. Maar misschien is de nieuwe tweelingbroer van hoop: nieuwe tool, nieuwe baan, nieuwe kroniek lijkt ons altijd beter. Hoop gebaseerd op de terugkerende wens om te veranderen. Ook binnenin rolt het zo. Ik ben de tel kwijt hoeveel veranderingen ik heb ervaren. Verschillende gingen fout. In sommigen veranderde ik per ongeluk het redelijke voor het slechte. Zelfs het goede oude goed voor het nieuwe slechtste goed.
Maar de gewonde vleugel annuleert niet de wil om te vliegen.
Als dat zo is, zouden mensen maar één keer verliefd worden. Ze zouden nooit meer schrijven na een nul in het essay. Kortom, we zouden niet eens uit bed springen. We gebruiken nu een chique werkwoord voor inhoudelijke verandering: om zichzelf opnieuw uit te vinden. Naar mijn mening gepast. Omdat het opnieuw uitvinden van jezelf veronderstelt dat je jezelf eerder hebt uitgevonden
Het nieuwe dat later oud was omarmde en je werd aangemoedigd voor een nieuwe transformatie.
We houden van de transformaties. Bijvoorbeeld als u naar een film kijkt. Op het punt waar de plot begint te irriteren, vindt er een bocht plaats. We hebben ontdekt dat de goede man niet zo goed is, of dat de jongedame niet naïef is. Op dat moment krijgt het verhaal nieuwheid. Maar cinema is één ding. Nog een, wij zijn het. Mensen zijn ingewikkelder dan karakters. Echte kantelmomenten versnellen de scène niet altijd. Soms vertragen ze zelfs het tempo. In ons is er geen rond schrift. Het komt vol losse eindjes.
Er is het verlangen naar het oude en het verlangen naar het nieuwe. Gluted, het oude en het nieuwe vinden ons opnieuw uit. Maak kennis met Fernanda Pompeu Digital