. Hij wordt misschien niet op de juiste manier geleid. Dat wil zeggen dat aan de behoeften van de kleintjes niet altijd kan worden voldaan, met schadelijke hechtingspatronen tot gevolg. Reactieve verslavingsstoornis is een van deze schadelijke patronen. Het wordt gekenmerkt door een emotionele en affectieve remming die kinderen presenteren in relatie tot hun ouders of verzorgers.Het is vreemd dat kinderen geen contact willen. Ze kunnen hun verzorgers verlaten alsof ze giftig zijn. Deze kinderen werden niet met die houding geboren.
Maar dit werd gevormd volgens de manier waarop de omgeving waarin ze werden ingebracht hen aanbood. In deze gevallen hadden kinderen waarschijnlijk contact met een volledig ongestructureerde en toxische omgeving voor hen."Het vorige verhaal van het kind is wat zijn manier van voelen in de wereld conditioneert en wat hij van hem verwacht."
-Charo Blanco-
Wat is de omgeving die een reactieve verslavingsstoornis begunstigt?
Als we het hebben over reactieve hechtingsstoornis, bedoelen we een context die niet voldoet aan de basisbehoeften van kinderen
. Deze behoeften omvatten beveiliging, bescherming en gezond contact met anderen. Trouwens, natuurlijk, eten, slapen, geen pijn lijden, etc. Ouders die niet voor hun kinderen zorgen wanneer ze huilen vanwege honger of kou, "inactiveren", op de een of andere manier, het hoofdteken van het verzoek van de kinderen.Zoals we kunnen zien, develop ontwikkelt ze een houding van niet-verspilling van energiehuil wanneer aan de meest basale eisen van het kind niet wordt voldaan.
Dit vergroot de overlevingskansen in de omgeving waarin u moet leven. Wat zijn echter de andere situaties die deze aandoening kunnen veroorzaken?Mantelzorgers met weinig ouderlijke vaardigheden : zijn niet voorbereid of veilig. Ze weten niet wat ze moeten doen, zoeken geen goede training of verwerven meer kennis. Ze zijn tevreden met wat ze denken dat ze instinctief weten.
- Mantelzorgers die hun gevoelens niet uiten: niemand heeft hen geleerd hun emoties te uiten. Bovendien kunnen ze door traumatische ervaringen het tegenovergestelde doen, de gevoelens in zichzelf verbergen. Het gevolg is dat ze niet weten hoe ze hun genegenheid en de liefde die ze voelen voor hun kinderen, kunnen uiten. Daarom groeit het kind mee met dit gebrek. Fisica Fysiek of psychologisch geweld:
- het is geweld in de relatie tussen de zorgverleners en het kind, variërend van fysiek geweld tegen het kind tot zelfs seksueel misbruik.Weeskinderen
- : door veel verschillende zorgverleners gaan of opgevoed worden in een weeshuis kan betekenen dat de behoeften van het kind niet voldoende worden vervuld. Op deze manier worden onzekerheid en gevoelens van verlatenheid versterkt. Kinderen met een reactieve hechtingsstoornis vermijden contact met hun zorgverleners en kunnen geen positieve gevoelens of emoties uiten of ze heel weinig tot uitdrukking brengen. Over het algemeen spreken ze niemand aan als ze pijn, angst of rusteloosheid voelen. Deze situaties gebeuren echter vaak.
- ShareKinderen die een reactieve hechtingsstoornis ontwikkelen, veroorzaakt door omgevingen zoals die hierboven beschreven, vermijden contact met hun ouders of verzorgers. Ze hebben tenslotte geleerd dat, ongeacht hoeveel ze vragen, niemand ooit begrijpt wat ze nodig hebben. Bovendien maakt gebrek aan genegenheid en zelfs fysiek contact het moeilijk emoties en gevoelens uit te drukken. Op de een of andere manier worden deze kinderen zelfredzaam en verwerpen zij degenen die hen hebben geschaad. Er is geen band. Ze voelden zich niet gewaardeerd. dus
de stoornis van reactieve gehechtheid ontwikkelen als een strategie om zich aan te passen aan de omgeving waarin ze leefden.Terug naar de oorsprong: een goede gehechtheid opbouwen
Bij dit alles rijst een vraag. Omdat alles wat er in de kindertijd gebeurt zoveel markeert, is het dan mogelijk dat de aandoening van reactieve verslaving een oplossing biedt? Het antwoord is "ja", maarde aanpak is zeer complex, omdat het nodig is om verschillende professionals te betrekken
. Een expert in psychologie is niet genoeg. Daarom is het ook raadzaam om een arts en een maatschappelijk werker op te nemen. Bovendien interfereert de vorm van onderwijs en de aanpassing van het milieu ook aan het interventieplan.
De ouder, voogd of wettelijke voogd moet de verantwoordelijkheid nemen voor een proces dat tijd kost. Het resultaat kan echter zeer succesvol zijn. Wat moet worden gezocht, is de constructie van een sterke en veilige band. Hiervoor is het belangrijk om te werken aan de zelfwaardering van het kind en verschillende sociale vaardigheden.Velen vragen zich af of deze situatie daadwerkelijk is opgelost of dat het kind alleen leert effectief te communiceren met een reeks hulpmiddelen die voor zichzelf werken. Vormt het kind daadwerkelijk een solide band? Of is je voortgang alleen te zien door de vaardigheden die je hebt opgedaan?In deze zin biedt
cognitieve gedragstherapie een strategie voor cognitieve herstructurering. Deze strategie heeft aangetoond in staat te zijn om de disfunctionele cognities die van invloed zijn op het vestigen van gezonde banden te veranderen. Dit is een zeer bemoedigende mogelijkheid, vooral voor alle kinderen die in gebroken gezinnen hebben geleefd en daarom aan een reactieve verslavingsstoornis lijden."Het kind heeft tijd nodig om te leren vertrouwen op de toegankelijkheid en beschikbaarheid van zijn verzorger en dus vertrouwen te hebben in hem"- Anoniem -
De oprichting van een kind is een zeer belangrijk element waarvan de verantwoordelijkheid ligt bij de ouders of verantwoordelijke partijen. Kleintjes zijn geen objecten, het zijn mensen die zullen leren van hun eerste relaties. Hieruit zullen ze in de toekomst hetzelfde patroon van interactie repliceren.
Streef ernaar om je best te doen. Training, vragen om ondersteuning en hulp stelt ons in staat om aan alle behoeften van kinderen te voldoen, waardoor ze niet kunnen ontwikkelen, in dit geval reactieve verslavingsstoornis.