Soms kunnen familiebijeenkomsten ons het gevoel geven dat we iemand zijn die we niet langer zijn of nooit waren. In de ogen van onze ouders kunnen we nog steeds dat besluiteloze kind zijn of dat rebelse adolescent "reageren". Soms zijn we voor onze ouders nog steeds dezelfde kinderen uit het verleden, zelfs als we onafhankelijke volwassenen zijn.Het is gebruikelijk om te zeggen dat er geen grotere storm is dan die welke bijvoorbeeld losbarst van een klassieke gezinsvakantie of kerstbijeenkomst. Zoals we allemaal weten, zijn er families in alle kleuren en smaken. Er zijn die waarin heerst harmonie, respect en een goed humeur en er zijn ook die waarbij de rancune blijft spiked als kleine doornen in deze harde banden en niets functioneel in zijn tweede adem en kwelling te stelen.
"Alle gezinnen zijn gelukkig en ongelukkig op zijn eigen manier."
-León Tolstói- Afgezien van de behandeling van deze realiteit als iets tijdige, er is een fenomeen achter de rug en waarover niet veel gezegd. Tegenwoordig, als gevolg van de economische crisis, is het gebruikelijk dat veel jonge mensen die hun zelfstandigheid hebben bereikt geen alternatief vinden, maar terugkeren naar het huis van hun ouders.
Vaak draagt het gevoel van mislukking op het professionele vlak er soms toe bij dat het een rol moet opnemen die al was achtergebleven. Een rol soms gebouwd door familiedynamiek en heeft weinig te maken met de persoon die we nu zijn.
Het gezin en zijn onbewuste constructies
Voor onze ouders, ooms of grootouders is een deel van onze jeugd nog steeds aanwezig.
We zijn op de een of andere manier doorgegaan als de middelste broer, die de hele dag heeft doorgebracht om de oudere broer na te doen en de voordelen van de jongere te benijden. Het kan zijn dat in hun geheugen de herinnering aan wat zij 'slecht humeur' noemden nog steeds leeft omdat we erg uitdagend, onbeheersbaar en boos waren. In feite,
misschien heeft dit temperament ons gemaakt tot wie we nu zijn: mensen die proactief, creatief en dynamisch zijn, eigenschappen die ons veel voldoening schenken. Kenmerken die we in het verleden als negatief beschouwden door de constante opmerkingen van onze ouders, ons vroegen om te "veranderen", zodat "we verbeterden" tot we beetje bij beetje beseften dat we dat niet hoefden te doen. Omdat het geen gebreken waren, waren het ware deugden. Maar dit gebeurt vaak, wanneer je naar huis gaat of naar familiebijeenkomsten gaat, gewoon iets zeggen of doen om te luisteren naar dingen als "maar hoe flexibel ben je, welke persoonlijkheid heb je ... waar kwam het vandaan? ".Bijna zonder te weten hoe, keren we terug naar de rol van het verleden, de rol van rebelse of conformistische zoon. De resultaten van deze doet er niet toe, want het maakt niet uit hoeveel we zijn trots op onszelf omdat in veel huishoudens is er de onbewuste neiging om toe te schrijven aan haar leden hun rol uit het verleden, die zelf geconstrueerde positie door onze ouders.
Zo'n veelvoorkomend verschijnsel heeft in feite een zeer interessante verklaring. In een studie aan de Universiteit van Illinois werd uitgelegd dat
binnen een familiesysteem bijna niets zelfstandig werkt.
In elk gezin is er een reeks onbewuste regels en constructies waarin elk lid zich moet gedragen zoals verwacht. Tegelijkertijd worden patronen gecreëerd op basis waarvan van elk wordt verwacht dat het handelt, net zoals het in het verleden was. Share
Eén ding is ongetwijfeld erg complex wanneer we ons soms in een situatie bevinden waarin we vanwege financiële of persoonlijke problemen naar huis moeten terugkeren.Op familiefeesten moeten we ons gedragen als de volwassenen die we nu zijn.
Soms lopen we gewoon door de deur van het ouderlijk huis om te voelen alsof we terug in het verleden zijn.
In sommige situaties is deze situatie aangenaam, zelfs geruststellend. Voor veel mensen zouden familiefeesten echter onopgeloste conflicten moeten hervatten, verschillen doen herleven die oceanen hebben veranderd, of zelfs een rol overnemen die ze ooit achterlieten.
We moeten proberen niet in deze val te trappen. De beste manier om terug te keren naar deze familiekern is te zijn wie we zijn: volgroeide volwassenen, volwassenen met een eigen levensgeschiedenis, met geabsorbeerd leren, met deugden en kwaliteiten.
- Zo kunnen we die vooroordelen en zelfs die archetypen onder ogen zien die onze ouders ooit hebben gecreëerd: Luis is de sportman, Carmen is de rebel, Alberto is degene die op school is opgepakt en die verdedigd moest worden. Het kan echter zijn dat Luis zijn hele leven gedichten heeft verborgen en dat hij vandaag een bibliotheek wil bezitten. Het kan zijn dat Carmen een beetje rebels was en een groot deel van haar jeugd erg geïrriteerd was. Wat meer is, is dat Alberto, die magere jongen die in de reces werd achtervolgd, vandaag vecht om een politieagent te zijn.Wat we waren of wat anderen geloofden dat we in het verleden waren, heeft weinig te maken met wie we nu zijn,
- en dit moet begrepen worden door de mensen die deel uitmaken van onze sociale omgeving. Het is in onze handen om hen dit te laten zien en waar te nemen, en opnieuw de rol te laten gelden die onze familie hoopt en te bereiken, dus om de patronen van het verleden te veranderen die alleen ontevredenheid genereren.
- Omdat er maar een paar dingen gezonder kunnen zijn in een gezin dan te genieten van de vrijheid waarmee we laten zien wie we werkelijk zijn. Delen