De zinsneden van Alejandra Pizarnik tonen een dichteres met een indrukwekkende gevoeligheid en luciditeit uit het gewone. Deze kunstenaar, dochter van Russische immigranten en geboren in Argentinië, had een onstabiel en ongelukkig leven.
Zijn kinderjaren en adolescentie markeerden hem veel. Ze leed aan zeer sterke acne, astma en overgewicht. Haar zus was daarentegen 'perfect' in de ogen van haar ouders. Alejandra werd een jonge rebel en tegelijkertijd introvert en vertegenwoordigde alles wat een meisje niet zou moeten zijn. Al heel vroeg begon hij amfetaminen en barbituraten te nemen. Cover "Bedek de herinnering aan je gezicht met het masker van wie je zult zijn en schrik het meisje dat je bent geweest."
-Alejandra Pizarnik-
Na het doen van therapie, vond ze tijdelijke stabiliteit. Er kwam een tijd van grote intellectuele productie.
Het was in dit stadium dat ze haar mooiste gedichten en een aantal onvergetelijke zinnen produceerde. Ze pleegde zelfmoord in slechts 36 jaar. Hier zijn enkele van je meest herinnerde uitspraken. Het werk in de zinnen van Alejandra Pizarnik
Een van de zinnen van Alejandra Pizarnik zegt het volgende:
"De waarheid: werken om te leven is dommer dan leven. Ik vraag me af wie de uitdrukking 'de kost verdienen' heeft bedacht als synoniem voor werk. Ik vraag me af waar die idioot is. ' In deze tekst wordt zijn antwoord en kritische geest heel goed weerspiegeld. In deze specifieke zin zien we een Alejandra Pizarnik boos en verontwaardigd.
Meer dan tegen het werk, je bezwaar hier ligt in het uitrusten van je leven. Stel dat het leven wordt gemaakt of opgedaan in het professionele veld. De taak van de dichter
Er is veel gezegd over de rol van poëzie. Waar zijn dichters voor? Een van de zinnen van Alejandra Pizarnik lost deze puzzel op een mooie en elegante manier op. Het associeert de poëtische missie met genezing.
Geeft het poëtische woord de kracht om te genezen, te herstellen en te ontgiften. Het zegt als volgt:
"Er wordt gezegd dat de dichter een goede therapeut is. In die zin zou de poëtische missie exorciseren, toveren en bovendien repareren impliceren. Een gedicht schrijven is het herstellen van de fundamentele wond, het kenmerk. Omdat we allemaal gewond zijn. " Dualiteiten en zijn
Veel van de zinnen van Alejandra Pizarnik spreken over de dualiteiten die ons bevolken. Over uzelf en anderen tegelijkertijd zijn.
Over zwevende identiteit en nooit volledig gedefinieerd. Daarin was duidelijk dat het gewonde meisje en de ontembare vrouw waren.Een van je zinnen zegt: "Plezier om te verdwalen in het waargenomen beeld. Ik stond op uit mijn lijk, ging op zoek naar wie ik ben. Pelgrim van mij, ik ging naar degene die in een land in de wind slaapt. '
Praten over wat weg is en niet langer is, maar dat zal altijd blijven. Over dat sterven en herboren als een ander, maar een ander dat dat lijk binnenin draagt. De zoektocht en de hoogtevrees Dit is een van de mooiste uitdrukkingen van Alejandra Pizarnik en zegt het volgende:
"Zoeken. Het is geen werkwoord, maar een soort duizeligheid. Het duidt niet op actie. Het betekent niet naar iemand gaan, maar liegen omdat er iemand niet komt. '
De zoekopdracht waarnaar het verwijst, is degene die de verwachting vergezelt van wat er zal aankomen of van wie er aankomt. Het innig gewenste produceert deze duizeling waarin niet bekend is welk gevoel het meest extreem is: dat van afwezigheid of dat van aanwezigheid. Wanneer wordt gehoopt dat er iets gewenst is, is iemand niet in een actieve positie, maar in een kwelling waarvoor geen woorden zijn. En als het blijft hangen, wordt de marteling een marteling, bijna de dood. Kijken met onschuld
Kijken met onschuld betekent voor haar om zonder verwachting te kijken, zonder vooroordelen en zonder oordeel. Het is het soort blik dat niet verwacht iets te vinden, maar dat is tevreden in het simpele feit van het zien, van het contempleren. In de volgende zin maakt hij een verband tussen deze onschuldige blik en het niets. De zin luidt als volgt: "En kijk vooral met onschuld. Alsof er niets gebeurde, wat waar is. '
Aan deze blik die niets verwacht, wordt het feit toegevoegd dat feitelijk wat gezien wordt, niets is. Een mooie manier om deze verlatenheid uit te drukken die bestaat op de lege momenten.
Alejandra Pizarnik kon de depressie nooit volledig overwinnen die haar in bepaalde blokkades en pijnlijke mijmeringen stortte. Ze werd meerdere keren opgenomen in psychiatrische ziekenhuizen. De laatste paar verzen die ze schreef, zeggen kort voor het sterven:
"Ik wil niet gaan / niets meer dan / naar de bodem".