Accepteren wat er met ons gebeurt, is de eerste stap om niet weg te lopen voor onze realiteit en te leren veranderingen aan te brengen. Vaak hebben we meer tijd nodig om de pijnlijke gebeurtenissen te accepteren totdat we ze in ons leven kunnen integreren. Aan de andere kant: deze acceptatie zal ons helpen een nieuwe, meer reële kijk op onszelf te definiëren en wat er met ons gebeurt.
De uitdaging waarmee ieder mens in het leven te maken zal krijgen, is zich aan te passen aan de moeilijkste omstandigheden, omdat het niet altijd is wat we willen. Er zal een min of meer verdrietige dag komen, min of meer veraf, waar we de gebeurtenissen zullen moeten accepteren, ofwel om ze te veranderen of om ze te integreren in onze geschiedenis. De beste manier om met de realiteit om te gaan, is door onze kwetsbaarheid te erkennen in plaats van te proberen deze te verbergen, maar het is ook de beste manier om gezonde relaties op te bouwen.
Acceptatie is geen lafheid maar een weergave van de moed om toe te geven dat we ons op een plek bevinden die we niet leuk vinden.Er is een grote ruimte tussen kennis en begrip, en nog een ruimte die nog groter is tussen begrip en acceptatie.
ShareHet leven is niet wat we denken, het is nodig om te accepteren wat er gebeurt
De realiteit wordt soms verliefd op ons en op andere momenten overweldigt het ons gewoon. We moeten accepteren dat het leven niet is wat we willen, het is wat er met ons gebeurt. Het verwerven van hulpmiddelen om te integreren in onze geschiedenis, alle situaties die we leven, vooral de pijnlijke, is een teken van emotionele intelligentie.
Emotioneel intelligente mensen ervaren negatieve en pijnlijke emoties zonder deze frustratie die de wil om te leven berooft. Ze weten dat deze emoties onvermijdelijk zijn en proberen ze niet te onderdrukken. Mensen met een lage emotionele intelligentie staan echter voor een zelfs nog pijnlijker proces en zijn niet in staat pijn van lijden te onderscheiden.
Pijn is onvermijdelijk, maar lijden is een persoonlijke keuze.
Meestal hebben we meer last van wat we niet accepteren. Ontkenning, wanneer er een zeer grote emotionele impact is, is geldig als de eerste verdedigingsstrategie, maar wordt ineffectief als deze in de loop van de tijd wordt bestendigd. Wat je niet kunt accepteren, loslaten, zul je later wel begrijpen.
DelenHoe iets accepteren waarvoor we ons nooit zullen voorbereiden?
Acceptatie van wat er is gebeurd of gaat gebeuren, is de eerste stap om de emotionele impact van een tegenslag te transcenderen. De snelste manier om onze houding tegenover pijn te veranderen, is door te accepteren wat er met ons gebeurt, wetende dat het ons op de een of andere manier kan helpen bij onze persoonlijke groei.
Ons leven is dynamisch. Van kinds af aan veranderen we voortdurend: speelgoed, school, vriendschappen, familiefiguren veranderen. Accepteer dat dit deel uitmaakt van het leven, in plaats van begraven alsof het nooit zou kunnen gebeuren, het stelt ons in staat om te begrijpen dat het leven een of andere manier is gemaakt van kringlopen te sluiten.Er zijn enkele verliezen die we niet kunnen overwinnen, maar die moeten worden geaccepteerd.leren om het verlies te accepteren, is het noodzakelijk om de gevoelens te begrijpen wordt ervaren en geef ze een betekenis in deze, omdat de tijd niet te stoppen, ondanks het ontbreken. Herschik de herinneringen zodat ze ons verder laten gaan.
We verliezen nooit wat we leuk vinden.
Alles waar we van houden, wordt diep deel van ons. Wanneer we ons verbinden met een andere persoon, goede vrienden, ouders, broers en zussen, partner, dit verband transformeert ons en maakt ons op een bepaalde manier, een deel van je reflexen. Dus in het licht van elke vorm van verlies, moeten we dat begrijpen
de persoon die vertrok heeft zijn sporen achtergelaten. Wanneer we willen dat ze bij ons is, is het voldoende om naar onze gebaren, onze woorden en onze houding te kijken, zodat we een deel van haar bij ons kunnen zien. "Als je je verdrietig voelt, kijk dan opnieuw naar je hart en besef dat je huilt om wat je geweldige plezier was." -Kahlil Gibran-