De schreeuw irriteert ons brein, waarschuwt ons en valt het subtiele evenwicht van onze emoties aan. Helaas is deze schadelijke vorm van communicatie op basis van een veranderde tone of voice heel gebruikelijk in meerdere gezinnen. Aldus beïnvloeden ongeziene malaise en agressies mensen door zeer diepe gevolgen te veroorzaken.
De joviale Jardel Poncela zei dat wie niets te zeggen heeft, roept. Hoe nieuwsgierig het ook mag lijken, er zijn mensen die een andere vorm van communicatie niet begrijpen: ze schreeuwen om te vragen naar de kleding die voor hen ligt, om de aandacht van de zoon naast zich te trekken of zelfs om commentaar te geven op het televisieprogramma dat is het zien met zijn familie. Er zijn mensen die niet weten hoe ze moeten communiceren zonder angst, van hen of van degenen die projecteren. "Mannen schreeuwen om niet te horen wat ze zeggen."
- Miguel de Unanmuno -
"Ik kan niet vermijden", rechtvaardigen ze zichzelf.
Kan niet vermijden; het verheffen van de stem is buiten hun controle omdat het het timbre en de toon is die ze sinds hun kindertijd hebben gehoord, omdat ze door de huilbui opmerkten dat ze territorium markeerden om autoriteit te tonen en ook, waarom niet, woede, frustraties en ego's te kanaliseren vervat in de zoektocht naar uitlaatkleppen. We weten dat het geen zin heeft om te worden gehoord. Maar het is vaak nodig om te schreeuwen omdat het de enige frequentie is die we kennen om te communiceren. Als je schreeuwt, is het zeer waarschijnlijk dat de ander op dezelfde manier reageert en plaats maakt voor een verstoorde en dwingende relatiedynamiek.
Iets wat helaas in veel gezinnen gebeurt ...
De schreeuw breekt stil onze relaties
De schreeuw, ver boven wat het lijkt, heeft een zeer specifiek doel in de natuur zelf, zowel van mensen als van andere dieren:
verdedigen onze overleving en die van de groep in gevaar. Laten we een eenvoudig voorbeeld nemen: we lopen midden in de jungle, genieten van een natuurlijke balans en plotseling horen we een schreeuw. Het is een apennagel die een scherpe kreet uitstraalt die ons brein treft. Nu, deze schreeuw is niet alleen een "alarm" voor je eigen pack. De meeste dieren in de jungle, zoals wij, reageren angstig, anticiperend. Het is een verdedigingsmechanisme dat een heel specifieke structuur van ons brein controleert: de amygdala.
Hoor gewoon een luide stem of geluid zodat dit kleine deel van de hersenen het onmiddellijk interpreteert als een bedreiging en ons sympathisch zenuwstelsel activeert om de ontsnapping te activeren. Als we dit weten en deze biologische en instinctieve basis begrijpen, kunnen we afleiden dat wanneer de persoon groeit in een omgeving waar het geschreeuw constant is en waar communicatie altijd plaatsvindt met een hoge stem,
je hersenen zich in een staat van alarm bevinden constant. De adrenaline is altijd hoog, het gevoel dat we ons moeten verdedigen tegen "iets" plaatst ons in een staat van chronische stress, permanente en verontrustende angst. Aan de andere kant, wat deze realiteit nog intensiever maakt, is dat
een agressieve communicatiestijl gewoonlijk defensieve reacties genereert met dezelfde emotionele lading , met dezelfde aanstootgevende component. Op deze manier vallen we bewust of onbewust in een vicieuze cirkel en in een destructieve dynamiek waarin iedereen opeenvolgingen verzamelt in dit complexe oerwoud van menselijke relaties waar de kwaliteit van de communicatie voorop staat.Families die communiceren met geschreeuw
Laura is 18 en heeft net iets gerealiseerd dat ze nog niet eerder had opgemerkt: ze spreekt met een zeer luide stem. Je collegeklasgenoten zeggen altijd dat je stem het meest wordt gehoord in de klas en dat wanneer je in een groep zit, je manier van communiceren bedreigend lijkt.
"Alle geschreeuw is geboren uit hun eigen eenzaamheid."
- León Gieco -
Laura wil dit aspect van haar persoonlijkheid beheersen. Ze weet dat het niet gemakkelijk zal zijn, omdat haar ouders en broers en zussen in haar huis altijd op deze manier communiceren: met geschreeuw. Er is geen behoefte aan discussie, dit is gewoon de toon waarmee ze is opgegroeid en aan het luisteren is gewend. Ze weet ook dat bij haar thuis, degene die schreeuwt degene is die zichzelf laat horen, en dat het nodig is om haar stem te verheffen omdat de televisie altijd aan staat, omdat iedereen wordt afgeleid door hun klusjes en omdat er geen harmonie is.
In dit geval moet Laura begrijpen dat ze de dynamiek van een gezin niet van de ene dag op de andere kan veranderen. Ze kan anderen niet veranderen, noch haar ouders noch haar broers en zussen, maar ze kan zichzelf veranderen. Wat zij kan en zou moeten doen is haar eigen verbale stijl cognitief controleren om te begrijpen dat degene die huilt de ander lastigvalt. Niemand hoeft zijn stem te verheffen om gehoord te worden, en vaak levert een kalme, rustige stem een beter resultaat op.
Met dit eenvoudige voorbeeld willen we iets heel duidelijk maken: soms kunnen we niet veranderen wie ons heeft opgevoed, we kunnen ons verleden niet veranderen of die vertrouwde dynamiek wissen waar de roep altijd aanwezig was, al was het maar om de tijd te vragen of hoe we de test hadden afgelegd.We kunnen het verleden niet veranderen, maar we kunnen voorkomen dat deze communicatiestijl ons kenmerkt in ons heden, in onze vriendschapsbetrekkingen of als koppel, in ons eigen huis. Onthoud dat degene die schreeuwt niet altijd degene is die gelijk heeft. Het is vaak verstandiger om te zwijgen en te luisteren, en wijzer weet nog steeds wie en hoe te communiceren.
