Het experiment met de diefgrot is een van de meest klassieke op het gebied van de sociale psychologie. Het werd in 1945 op initiatief van Muzafer Sherif en Carolyn Sherif, hoogleraren van de Universiteit van Oklahoma (VS), gehouden. Het doel ervan was enkele punten te identificeren die ons in staat zouden stellen sociale vooroordelen beter te begrijpen.
Het experiment met de diefhol richtte zich op het concept "groep". De poging was om te visualiseren hoe de perceptie van het behoren tot een bepaalde groepsforma wordt gevormd, hoe de relaties daarin worden geconfigureerd en hoe de ene groep zich verhoudt tot anderen. "Vooroordelen zijn overtuigingen voorafgaand aan waarneming."-José Ingenieros-
Een ander doel was om te identificeren hoe conflicten tussen groepen ontstaan of toenemen. Wanneer er twee groepen zijn waarin hun leden een sterk gevoel van saamhorigheid tot de groep hebben ontwikkeld, lijkt het tegelijkertijd gebruikelijk om de afwijzing tot niet-bij elkaar horende groepen te vergroten en de kenmerken die dergelijke groepen identificeren. Tegelijkertijd kan dit worden omgekeerd. Laten we eens kijken hoe deze interessante studie werd uitgevoerd.
Het grotexperiment van de dieven
Om de studie uit te voeren, kozen de onderzoekers voor 22 11-jarige jongens. Ze waren allemaal "normale" jongens. Dit betekende dat ze geen geschiedenis hadden van slecht gedrag, afkomstig waren uit stabiele gezinnen en goed hadden gepresteerd op school. Ze waren allemaal jongens van het middenklasse, en geen van hen wist dat het deel uitmaakte van een experiment.
Nadat de selectie was gemaakt, werden de jongens willekeurig verdeeld in twee groepen. Daarna gingen ze deelnemen aan een zomerkampioenschap, in een gebied van Oklahoma dat bekend staat als het dieven grottenpark.
De twee groepen kampeerden op verre plaatsen. Geen van de jongens wist dat de andere groep bestond. Het experiment met de diefhol was verdeeld in drie fasen: in het eerste probeerden de onderzoekers het gevoel te bevorderen dat ze tot de groep behoorden. De tweede was de fase van wrijving, waarin opzettelijk situaties werden gecreëerd om conflicten tussen groepen te creëren. De laatste fase was integratie, waarin onderzoekers probeerden conflicten op te lossen en duidelijke verschillen verminderden.
Behoringen en conflicten Tijdens de eerste week werden activiteiten ontwikkeld om de interne relaties in elke groep te consolideren.
De jongens wandelden samen, gingen als groep in het zwembad zwemmen en verrichtten verschillende recreatieve activiteiten. Elke groep werd gevraagd om een naam en een symbool te kiezen. De ene groep noemde zichzelf "Eagles" en de andere "Rattlesnakes".
In deze eerste fase werd vastgesteld dat de leden van elke groep zich identificeerden met hun eigen groep en een sterk gevoel van erbij horen ontwikkelden. Binnen een paar dagen ontstonden er in elke groep hiërarchieën en verschillende interne rollen.
De banden tussen de leden namen geleidelijk af in elk kamp.
In de tweede week leerden beide groepen van elkaars bestaan. Vanaf het begin was elke groep defensief over de ander. De barrières waren duidelijk. Het waren de jongens zelf die de onderzoekers vroegen om competitie-activiteiten uit te voeren tussen de twee groepen. Ze deden dit en boden zelfs een prijs aan de winnende groep, die de "Ratelslang" bleek te zijn. Sindsdien is de vijandigheid aanzienlijk toegenomen.
De frictie werd frequent, tot het punt waarop de jongens weigerden samen op dezelfde plaats te eten. Wederzijdse afwijzing nam zo sterk toe dat de onderzoekers besloten deze fase eerder te sluiten dan aanvankelijk was gepland, uit vrees dat de confrontatiesituatie uit de hand zou lopen. Degenen die verantwoordelijk zijn voor het grot-experiment van de dieven hebben ontdekt dat het gevoel van verbondenheid en vooroordeel met de verschillende hand in hand gaan. Ze realiseerden zich ook hoe gemakkelijk het was om het gevoel te versterken om bij een groep te horen en haat tussen de twee groepen te creëren. Share
De kracht van gemeenschappelijke doelen In de laatste fase ontwikkelden de onderzoekers activiteiten die de medewerking van beide groepen vereisten. Een daarvan was het creëren van een fictief probleem. Ze vertelden de jongens dat de watervoorziening was beëindigd vanwege een paar vandalen (gemeenschappelijke externe vijand). Jongens moeten het probleem van het aanbod oplossen. Hiervoor werkten beide groepen samen. Later vertelden de onderzoekers dat ze een film zouden spelen die bijna alle jongens leuk vonden, maar dat ze de vertoning moesten betalen. Geen van beide groepen kon aan de vereiste som voldoen en moest opnieuw samenwerken om het gemeenschappelijke doel te bereiken.
Na het oplossen van verschillende problemen is de wederzijdse afkeer verdwenen.Zoveel dat tijdens de terugkomst beide groepen vroegen om in dezelfde bus te gaan. Toen ze stopten om uit te rusten, gebruikte de groep "Ratelslangen" het geld dat ze in de competitie wonnen om frisdrank te kopen voor alle 22 jongens.
Onderzoekers in de grot van dieven concludeerden dat het vaststellen van problemen met gemeenschappelijke en op hun beurt gemeenschappelijke doelen een manier was om conflicten tussen groepen op te lossen. De onderzoekers noemden de studie als 'realistische conflicttheorie'. Daarin geven ze aan dat
de gezamenlijke oplossing van een veelvoorkomend probleem ertoe leidt dat de vooroordelen beetje bij beetje afnemen totdat verdwijnt.
